Θκιαβάζοντας τούντο κείμενον που εγράφτην λλίον πριν τες εκλογές της Ελλάδας, ήρταν μου στον νουν οι εικόνες του προηγούμενου καλοτζιαιρκού με την κουβένταν στο Μαρίν, που με εκάμαν να νώθω μιαν απέραντην πολιτικήν μοναξιάν σε σχέσην με το πως ενοηματοδοτούσα τούντο θέμαν. Γράφει λοιπόν για την Ελλάδαν τζιαι τες εκλογές:
"...Μια τέτοια άρνηση από ένα πολιτικό σύστημα που «δεν ήθελε να ξέρει, ούτε να μάθει από τα λάθη του», παρά μόνο να αυτό-ακκίζεται σε άνυδρα και απολύτως προβλέψιμα τηλεοπτικά πάνελς, απειλείται από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την ακτινοβολία του Αλέξη Τσίπρα.
Πέρα από τις προσωπικές μου σοβαρές επιφυλάξεις για το πραγματοποιήσιμο ορισμένων θέσεων του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, το συχνά προκλητικό και ακατέργαστο αντι-Ευρωπαισμό του, όπως επίσης και για τον παλαιο-μαρξιστικό ερασιτεχνισμό και ιδεολογική τυφλότητα απόψεων ορισμένων συνιστωσών του, δε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι η επικοινωνιακή και ηγετική δεινότητα του Τσίπρα άλλαξε την πολιτική ατζέντα της χώρας σε μία εξαιρετικά κρίσιμη ιστορική συγκυρία.
Ωστόσο, τι παρατηρείται σε συλλογικό επίπεδο; Μία ενεργοποίηση παρανοϊκών μηχανισμών ατόμων και ομάδων, μια πρωτόγονη εκφόρτιση του μη επεξεργασμένου άγχους και φόβου στο απόλυτα «κακό αντικείμενο» : Τον Α. Τσίπρα, που του προσδίδονται «μαγικές» ή «δαιμονικές» ιδιότητες, μέσα από την αντι-μνημονιακή ρητορική του: θα μας ρίξει στη δραχμή, θα μας εκδιώξει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το ΝΑΤΟ, το Ευρώ, τα διεθνή στηρίγματα της αγοράς, θα εισβάλλει και θα διαλύσει με κομματικούς φρουρούς στους «κατοχικούς θεσμούς» του ανάλγητου νέο-φιλελεύθερου καπιταλιστικού κράτους, θα προσλάβει άλλους 150.000 δημόσιους υπαλλήλους, θα μας κάνει να πεθαίνουμε χωρίς φάρμακα, συντάξεις, θα προκαλέσει σαν ένας παντοδύναμος Αρμαγεδδών την διάλυση της χώρας…
Ας επιστρέψουμε για λίγο στην απλή ψυχιατρική και ψυχοπαθολογία: Η προβολή στη θέση μιας εσωτερικής απειλής, μία εξωτερικής.. Με άλλα λόγια, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα μέχρις εδώ, ίσως, αν διατηρούν βασικές ανθρώπινες ιδιότητες, όπως η δυνατότητα να αισθάνονται ενοχή ή να φλερτάρουν με κρίση συνείδησης και κατάθλιψη, προκειμένου να αποφύγουν τη δική τους ναρκισσική κατάρρευση, δηλ. την εσωτερική απειλή, την προβάλουν στην εξωτερική απειλή, στην «οθόνη» Τσίπρα.
Η προβλητική ταύτιση προχωρά ένα βήμα παραπέρα: εκτός από το να εξωτερικεύει τις απειλές, η προβλητική ταύτιση «ελέγχει» τα άτομα του περιβάλλοντος, δεσμεύοντάς τα μέσω εξαιρετικά παθολογικών τρόπων. «Όποιος δε συμφωνεί μαζί μου είναι απέναντί μου». Κάθε διαφοροποίηση από τον λόγο του άλλου, κάθε απόχρωση, κάθε απόπειρα ανάλυσης της πολυπλοκότητας, δεν πρέπει να υπάρχει [...]
Φαίνεται λοιπόν, ότι τα ακραία φαινόμενα εκφασισμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, η επείγουσα ανάγκη αυθεντικού αναστοχασμού και όχι προσχηματικής αυτοκριτικής των μέχρι τώρα πρωταγωνιστών της προβλεπόμενης (;) κατάρρευσης της χώρας, είναι ζητήματα ήσσονος σημασίας, σε σύγκριση με τον «αφανισμό», συμβολικό και πραγματικό του «απειλητικού αντικειμένου» ΤΣΙΠΡΑ."
Τούτη λοιπόν η "ενεργοποίηση παρανοϊκών μηχανισμών ατόμων και ομάδων, μια πρωτόγονη εκφόρτιση του μη επεξεργασμένου άγχους και φόβου στο απόλυτα «κακό αντικείμενο»" που εγίνην στες εκλογές της Ελλάδας με τον Τσίπραν, είσιεν την παράλληλην της διαδικασίαν στο πως εδαιμονοποιήθην ο Χριστόφκιας (με ούλλα τα κακά τζιαι τα καλά του), τζιαι επροσωποποιηθήκαν τα πάντα πάνω του ως ο απόλυτος τζιαι μόνος υπεύθυνος για το τι εγίνην στο Μαρίν, όπου ήταν να "προκαλέσει σαν ένας παντοδύναμος Αρμαγεδδών την διάλυση της χώρας…" Τζιαι σε τζιείντην συγκυρίαν έκλεισεν έναν μεγάλος κύκλος, αλλά για τούντο θέμαν εννα γράψω πιο μετά.
