Πριν κανέναν μήνα επήα τζιαι είδα μιαν ταινίαν που με εσαντάνωσεν πολλά. Έθελα να κάτσω να γράψω κάποια πράματα, αλλά που να γράψεις για πράματα πον ιξέρεις, με τα οποία εν ασχολήθηκες σε βάθος, πον τα έζησες τζιαι εν τα έψαξες για τζιαιρόν τζιαι συγκροτημένα με μιαν περιέργειαν τζιαι μιάν έννοιαν;
Τέλος πάντως η ταινία εν τούτη δαμαί, τζιαι αν την έβρετε να κόψετε την κκελλέν σας να τη δείτε.
Αθθύμησεν μου την τούτη η συνέντευξη δαμαί. Εν μεγάλη τζιαι εν θα τη βάλω ούλλην, μόνον έναν κομματούδιν, που περιγράφει πολλά γλαφυρά τες σκέψεις τούτα που εσκέφτουμουν σαν την εθώρουν:
We are raising questions that people in Brazil and people in Greece and people in Turkey and people in Portugal and people in various other parts of the world now are raising: What is the limit of representational democracy? What is our role as citizens? Are we expected to go back home after casting our ballots? … Can an elected government do anything to our city they want, or do we have the right to put a limit on what an elected government can do? We are asking very difficult questions about the suitability of representational democracy in a revolutionary moment.
We don’t have answers, and we’re stumbling left and right. And it’s a trial and error, and it’s very messy, and it’s very difficult. But we’re doing it because we realize the cost of not doing it. And this is very difficult, because it’s uncharted territory, not only in Egypt, but elsewhere.
Ο Khaled Fahmy εν που τους κορυφαίους ιστορικούς της Αιγύπτου. Πριν τρία χρόνια ήταν στην Αίγυπτον άμαν εξεκινησεν η επανάσταση. Εξαπόλυσεν την θέσην του στο NYU, μιαν θέσην που την εθέλαν πάρα, μα πάρα πολλοί (τζιαι για την οποίαν ακόμα να βρουν αντικαταστάτην), τζιαι επήεν στο Κάιρο, διδάσκοντας σε έναν περιφερειακόν πανεπιστήμιον, με λλιότερα λεφτά, τζιαι με λλιότερες ακαδημαϊκές ευκαιρίες.
