Είμαι Κύπρον για κανέναν μήναν τωρά. Έσιει έναν φαινόμενον που υπάρχει στο Λονδίνον, την Νέα Υόρκην τζαι διάφορες άλλες μητροπόλεις τα τελευταία 4-5 χρόνια. Επειδή η Λευκωσία εν εμπόρεν να κόψει πίσω, θωρώ το τζαι δακάτω.
Στην Νέαν Υόρκην λαλούν τους hipsters. Στο Λονδίνον Shoreditch twats, που την περιοχήν του Ανατολικού Λονδίνου που συχνάζουσιν. Εν τύποι που εν τόσον επιμελώς ατημέλητοι που μπορεί να εκάμαν τζαι τρεις ώρες να σαστούν. Μεινίσκουσιν σε παραμελημένες αστικές περιοχές που ήταν κακόφημες τζαι με το που ήρτασιν ανεβήκαν τόσον πολλά τα ενοίκια τζαι ακρίβωσεν η ζωή που τα πλάσματα που εμεινίσκασιν τζιαμαί για 30 χρόνια εφύαν. Το λεγόμενον gentrification. Το Brooklyn τζαι το Hackney εν χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Ίνταλως τους ξεχωρίζετε; Έχουν μουστάτζια γυριστά, τα ρούχα τους εν παραθκιάνταλα, τζαι φορούσιν γυαλιά τεράστια που τζείνα του ’80 (στην Αγγλίαν λαλούν τα face furniture). Νομίζω κλέφκουν τα που τον παππούν τζαι την γιαγιάν τους, τζαι τζείνος που εννα έβρει τα γυαλιά που εφόρεν ο Ντεχτάς παλιά τζιερτίζει.
Με θκυό λόγια, τούτοι οι τύποι επιάσαν ούλλα τα πολιτισμικά στοιχεία που διάφορες υποκουλτούρες που είχαν κάποιον νόημαν μες σε έναν συγκεκριμένον πλαίσιον, συνήθως περιθωριοποιημένον που την mainstream κουλτούραν, αφαιρέσαν τούντο νόημαν, τζαι εκάμαν τα mainstream. Νομίζω στα κυπριακά ο καλλύτερος όρος εν παραθκιαναλοσύνη. Βασικά εν έναν συνονθύλευμαν μέσων έκφρασης, που τα ρούχα, το κούρεμμαν, την μουσικήν τζαι ό,τι άλλον φανταστείτε. Όι πως έχω πρόβλημαν με τα ανομοιογενή πράματα, ίσια ίσια, αλλά νομίζω ότι τα μέσα έκφρασης πρέπει να εκφράζουν κάτι. Η πανκ π.χ., ως κίνημαν ήταν απάντηση σε συγκεκριμένες οικονομικές τζαι κοινωνικές συθθήκες. Δαμαί εν εκφράζεται τίποτε, το avant garde τζαι η μποέμικη ζωή εν μόνον για το άππωμαν. Εννα μου πείτε ότι το κάθε avant garde κίνημαν είσιεν μέσα άππωμαν τζαι επεριλάμβαννεν κακομαθημένους αστούς που εκάμναν επανάστασην με τα ριάλλια των γονιών τους. Σωστά, αλλά ακόμα τζαι έτσι κάτι έφκαινεν τζαι υπήρχεν μια ιδεολογία, ένας πολιτικός λόγος που κάποτε ήταν επιφανειακός, κάποτε πιο βαθύς. Τωρά το μήνυμαν ένει «Έμμε κόφτει τίποτες».
Αλλά να μεν σας τα λαλώ εγώ, λαλεί τα καλλύτερα το τραούδιν. Τζαι τωρά που το σκέφτουμαι, βιλλίκος εν καλλύτερος όρος.
Φίλε πιερώννω για φωτογραφία Κυπραίου 'παραθκιάνταλου'....
ReplyDeleteΟυ το Βερολίνο να δείς! εν τίγκα!
ReplyDeletean paeis se art school enna evreis potutus miliunnia!
ReplyDeletemaria t.
Post, που το στόμα μου το πιασες. Εν το Βερολίνο που εσκέφτουμουν. Ειδικά κάποιες περιοχές του πρώην ανατολικού εν τίγκα σε τούτους!
ReplyDeleteΕν κρίμα τζιαι άδικο που εν έχουν καμιά ιδεολογία να το υποστηρίζει. Αντώνη, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου με το "εν με κόφτει τίποτε". Τρομαχτικό, έννε;
@Αππωμένη,
ReplyDeleteΠράγματι εν κρίμαν. Τζαι το πρόβλημαν έννεν η παρθκιανταλοσύνη αυτή καθεαυτή, κάθε πολιτισμικόν κίνημαν στην ιστορίαν επροσπάθαν να προκαλέσει με την εμφάνισην τζαι με πράματα που εφαίνουνταν "παραθκιάνταλα" με τα μμάθκια της εποχής. Αλλά τούτη η πρόκληση εγίνετουν για να στραφεί η προσοχή στο τί έσιεις να πεις ιδεολογικά, κοινωνικά ή πολιτικά. Δαμαί όι μόνον εν υπάρχει κάτι καινούριον αφού πιάννει επιλεκτικά στοιχεία που διάφορες πιο παλιές υποκουλτούρες (που πάλαι που μόνον του έννεν απαραίτητα κακόν), αλλά τζαι το ότι εδράζεται σε έναν εγωκεντρισμόν που αφαιρά οποιονδήποτε ευρύτερον πλαίσιον. Τούτη εν εν ουσιαστικά η λογική κατάληξη ενός παρεξηγημένου μεταμοντερνισμού (που για μέναν εν τζαι τζείνος πολλά σημαντικός, αλλά με μιάν συγκεκριμένην μορφήν).
Ιδεολογία εν μπορούν να έχουν εφόσον εν τους κόφτει τίποτε τζιαι ακόμη επειδή οι ίδιοι/ες εν κομμ-΄οντιτις. Το τσίρκο πριν την επανάσταση...
ReplyDelete