Friday 12 August 2011

Άλλες οικονομικές λογικές

Ήρτα διακοπές στην Τουρκία. Που την μιαν, έσιει τρία χρόνια να πάω ποτζιεί, τζιαι επεθύμησα την πολλά. Που την άλλην, μπορεί να έσιει τζιαι παραπάνω χρόνια που τότε που επήα διακοπές άνεννοιας, δηλαδή να μεν έχω κάτι να με τσιλλά ότι πρέπει να το κάμω μόλις ιστραφώ (πιο συγκεκριμένα, να γράψω έναν κείμενον 100,000 λέξεων). Να πάω να πνάσω τζιαι να μεν έχω τίποτε να με αγχώννει για μετά σιόρ. Με τούντους θκυό συνδυασμούς του χώρου τζιαι του χρόνου, ήρτα δαμαί με καμπόσην όρεξην για παρατήρησην.

Οι μετακινήσεις μου γινίσκουνται με το λεωφορείον. Όποιος εταξίδεψεν στην Τουρκίαν με λεωφορείο ξέρει πολλά καλά ότι εν μια μοναδική, ίσως ανεπανάληπτη, εμπειρία. Η εξυπηρέτηση του πελάτη τζιαι το προσωπικόν του λεωφορείου εν σε άλλον επίπεδον. Τωρά που το σκέφτουμαι, έσιει αεροπορικές εταιρίες που θα εθέλαν πολλά να έχουν έτσι επίπεδον εξυπηρέτησης για τους πελάτες τους - τζιαι εν μιλώ για Ryanair τζιαι Easyjet.

Εκτός που τον οδηγόν, πας το λεωφορείον έσιει αλλό θκυό που δουλεύκουσιν. Ο ένας φορεί άσπρον πουκαμισούδιν με μαύρον παπιγιόν, τζιαι ο ρόλος του είναι να παίζει το καμαρότον. Έσιει στυλ τσιρακκιού, συμπεριφέρεται ως τέθκοιον, τζιαι φαίνεται καλόν παιδάκιν. Πολλά ευγενικός τζιαι εξυπηρετικός. Έρκεται κάθε λλίον τζιαι διά σου τσάιν, νερόν, χυμόν, αναψυχτικά, κράκερς, τσίπς, κτλ. Όύλλα μούχτιν ζίχτιν.

Ο άλλος παίζει το πιο κουλ. Η στολή του εν γαλάζιον πουκάμισον με μπλε γραβάταν. Κόφκει καμιάν κουβένταν του οδηγού, κάμνει τον συνοδηγόν, παίζει το μάστρον τζιαι τον επιστάτην. Μπορεί να κολλήσει τζιαι καμιάς κορούς, τζιαι άμα λάχει βοηθά τζιαι το τσιράκκιν.

Πέρα που τα μούχτιν φαγιά τζιαι ποτά, ο κάθε επιβάτης έσιει τηλεορασούδαν ομπρός του όπως το αεροπλάνον. Επιπλέον, έσιει τζιαι μούχτιν wi-fi. Τζιαι τούτα ούλλα σε μιάν πολλά συφφέρουσαν τιμήν. Π.χ. έναν ταξίδιν που τη Σμύρνην στο Αϊβαλίν που εν 2.5 ώρες εκόστισέν μου περίπου 7 ευρώ μόνον να πάω. Τόσα θέλει ο Καπνός να σε πάρει σε μισήν ώραν που τη Λευκωσία στο αεροδρόμιον.

Να μεν τα πολυλοώ, σε οποιανδήποτε άλλην "ανεπτυγμένην καπιταλιστικήν" οικονομίαν, ο κάθε κεντικελένης σύμβουλος επιχειρήσεων που θα εθώρεν τζιαι θα ανέλυεν τούντο φαινόμενον θα το απαξίωννεν τζιαι θα το περιγελούσεν λαλώντας ότι εν "ανορθολογιστικόν", ότι "έσιει πολύν κόστος", τζιαι ότι "εργοδοτεί πολύν κόσμον, κάτι που δημιουργεί πολλά έξοδα χωρίς λόγον".

Ξιχάννει όμως κάποια πράματα, ή μάλλον αγνοεί τα διότι εν ιμπορεί να σκεφτεί έξω που τα στενά όρια του κουθκιού μέσα στο οποίον εμπήχτηκεν ο νους του όταν ήταν στο Business School. Πρώτα απ'όλα, με 70 εκατομμύρια καταναλωτές, έσιεις πολλά πράματα να πουλήσεις τζιαι πολλές ανάγκες να ικανοποιήσεις. Τζιαι όποιος μου πει ότι τούντο σύστημαν εν ανορθολογιστικόν, να του θθυμήσω ότι μιλούμεν για την έκτην πιο μεγάλην οικονομίαν του πλανήτη. Όπως ελάλεν τζιαι ο Μπροντέλ για την Οθωμανικήν αυτοκρατορίαν, τούτη εν μια παγκόσμια οικονομία που μόνη της.

Δεύτερον, τζιαι πιο σημαντικόν, άχρηστες θέσεις εργασίας - όσον τούτες παράγουν - εν υπάρχουν. Τον τζιαιρόν του Ρουσβελτ τζιαι του New Deal είσιεν κόσμον που επιερώννετουν για να αννοίει λάκκους τζιαι να τους κλείει - οτιδήποτε για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, ειδικά άμαν έσιεις ψηλήν ανεργίαν. Σκεπτόμενοι έξω που στενά οικονομικά κριτήρια, το να διάς του κόσμου δουλειές έσιει τζιαι άλλες κοινωνικές διαστάσεις.

Πέρα που την εικόναν που θέλει να περνά ο Ερντογάν, ότι δηλαδή η Τουρκία εν μια καθόλα πετυχημένη "ανεπτυγμένη" νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική οικονομία, έσιει ακόμα πολλές δομές "παραδοσιακής" κοινωνικής αλληλευγγύης, συναίνεσηςμ οικογενειακών δικτύων, τζιαι δημιουργίας θέσεων εργασίας που ππέφτουν έξω που το "καθαρόν" νεοφιλεύθερον μοντέλλον. Για να το πω πιο απλά, τζιαι έχοντας πλήρην συναίσθησην των αντιφάσεων, εντάσεων, τζιαι δομών εκμετάλλευσης που υπάρχουν τζιαμαί (δέτε ποδά για μιαν κριτικήν ανάλυσην του Τούρτζικου οικονομικού συστήματος), ίσως η επιτυχία της Τούρτζικης οικονομίας είναι το ότι πετάσσει αρκετά ψίχουλλα για να μεν έρτουν ούλλα πούκουππα.

4 comments:

  1. Πολλά ενδιαφέρουσες σκέψεις.
    Εν εταξίδεψα με λεωφορείο αλλά είχα παρόμοια εντύπωση που τες τουρκικές αερογραμμες, ασε που ήταν η μόνη φόρα που μου άρεσεν το φαϊν ονμπόρντ.

    εννεν ζόριν να ταξιδευκεις μες το ραμαζάνι; Βέβαια Σμύρνη τζιαι Αϊβαλί απ'ότι ξέρω εν πιο χαλάρα που ξέρω'γω, στο Καϊσερί... επέτυχα ραμαζάνι στην Αίγυπτο τζιαι παρολλίγον να πάθω αφυδάτωσην -επρεπεν να χωστώ για να πιώ νερό.

    hadi komşu, iyi eğlenceler!

    ReplyDelete
  2. Πολλά ενδιαφερον..

    ReplyDelete
  3. post,
    sağol canım!

    Στα παράλια τα πράματα εν διαφορετικά, όπως σε πολλές άλλες χώρες. Πιο μέσα βέβαια θα ήταν πιο δύσκολα τα πράματα.

    Ο Κεμαλιστές βέβαια λαλούν ότι στα παράλια εν έτσι τα πράματα διότι εν πιο ψηλός ο δείχτης αναλφαβιστισμού αλλού, αλλά τούτη εν μεγάλη κουβέντα τζιαι ας όψεται ο οριενταλισμός τους τζιαι η αίσθηση πολιτισμικής (τζιαι ταξικής) ανωτερότητας που έχουν.

    ReplyDelete
  4. Τούτον με τον αναλφαβητισμόν εξανάκουσα το αλλά, ψιλοπίννει νέρον κατα την γνώμην μου. Ο μέσος "πράος" μουσουλμάνος που εξασκεί τη θρησκεία κατα γράμμαν συνήθως εννεν αναλφάβητος, αφού έκαμεν κανέναν φεγγάριν σε μαδράσα, αννέν αντρας εννοείται:-)
    Πίστευκω ότι εν τζιαι παράπανω λόγω τουρισμού τζιαι λιμανιών που εν πιό χαλαροι...

    φάε κανένα χαμσί ταβά για μέναν!

    ReplyDelete