Το 2004 επέρασα το στην Κωνσταντινούπολη. Επήαμεν ταξίδιν 4-5 μέρες μαζί με το Δημήτρη, τζαι ελαλούσαμεν για πλάκα "Ρε, εν μεινίσκουμεν να μάθουμεν τη γλώσσαν;" Τελικά εβρέθην τρόπος τζι'εμείναμεν. Μετά που κάμποσον τζαιρόν εγνωρίσαμεν κάτι παιθκιά Τουρκοκύπριους που εμεινίσκαν τζιαμαί. Ένας που τούτους, ο Βασίφ, εκάλεσεν μας έσσω του φαΐν. Λαλεί μας "εννά σας κάμω το πιο κυπριακόν φαΐν που υπάρχει".
Είσιεν μεγάλην αγάπην για την Κύπρον ο Βασίφ. Εμουρμούραν ότι οι τομάτες της Τουρκίας εν άγευστες, τζαι έφερνεν που την Κύπρον χαλλούμια με τες φίζες. Άμαν έπιννεν αϊράνιν (που το έχουν πολλά στην Τουρκίαν) εζήταν πάντα να του φέρουν θκυόσμην να βάλει μέσα τζαι ελάλεν "Τούτοι οι Τούρτζιοι εν ιξέρουν να πιούν αϊράνιν". Ήταν τόσον Κυπραίος που οδήγαν Μερσεντές πετρέλαιον του '90 - σπάνια τα θωρείς στην Πόλην.
Άμαν μας είπεν ότι εννα κάμει το πιο κυπριακόν φαΐν που υπάρχει, επήαμεν τζι'εμείς κουρτισμένοι ότι εννα φάμεν κολοκάσιν. Το οποίον σημειωτέον στην Τουρκίαν ονομάζεται Kıbrıs patatesi. Άμαν επήαμεν έσσω του, είπεν μας με καμάριν ότι εννα μας κάμει μολοχίαν. Η αντίδραση μας ήταν: "΄Ιντα πράμαν;" "Μολοχία" λαλεί, "το πιο Κυπριακόν φαΐν που υπάρχει." Εμείς επαραξενευτήκαμεν. Εγώ εκατάλαβα ότι εννα φάμεν μολόσιες βραστές, που μου αρέσκουν πολλά, τζαι εδιερωτούμουν που ήβρεν τες μολόσιες μες το καλοτζιαίριν. Τελικά ήταν έναν χόρτον αποξηραμμένον, μαειρεμμένον γιαχνίν με το κρέας. Με ρύζιν τζαι κάμποσον γιαούρτιν δίπλα βέβαια διότι εν γίνεται γιαχνίν χωρίς γιαούρτιν.
Ήταν ωραίον, αλλά εν ιμπορώ να πω ότι με εθθουσίασεν. Φαντάζουμαι το πρόσωπον μου ελάλεν "μα εν για τούτον που έκαμες τόσον παναΰριν;" Όσον νάναι, εμείς εν εμπορούσαμεν να εθθουσιαστούμεν για την μολοχία όπως τζείνος, διότι εν εμεγαλώσαμεν μαζίν της. Επερίπαιζεν μας ότι είμαστεν κοπελλούθκια της πόλης. Μπορεί να είσιεν δίκαιον. Η αστικοποίηση στον νότον επήρεν τα ούλλα τζαι εσύκωσεν τα, ενώ ποτζεί πολλύς κόσμος ζιεί στα χωρκά κόμα. Ο Δημήτρης είπεν ότι η γιαγιά του που εν που τον Άγιον Θεόδωρον της Σκάλας έκαμνεν μολοχίαν παλία. Σαν την έτρωα τζι'εγώ τη μολοχίαν μου ήρτεν που τα βάθη της μνήμης μου η γεύση, που την έκαμεν μιαν φοράν η γιαγιά μου. Πολλά πιο μετά έμαθα ότι κάμνουν την στην Ιορδανίαν πολλά.
Ήταν ωραίον, αλλά εν ιμπορώ να πω ότι με εθθουσίασεν. Φαντάζουμαι το πρόσωπον μου ελάλεν "μα εν για τούτον που έκαμες τόσον παναΰριν;" Όσον νάναι, εμείς εν εμπορούσαμεν να εθθουσιαστούμεν για την μολοχία όπως τζείνος, διότι εν εμεγαλώσαμεν μαζίν της. Επερίπαιζεν μας ότι είμαστεν κοπελλούθκια της πόλης. Μπορεί να είσιεν δίκαιον. Η αστικοποίηση στον νότον επήρεν τα ούλλα τζαι εσύκωσεν τα, ενώ ποτζεί πολλύς κόσμος ζιεί στα χωρκά κόμα. Ο Δημήτρης είπεν ότι η γιαγιά του που εν που τον Άγιον Θεόδωρον της Σκάλας έκαμνεν μολοχίαν παλία. Σαν την έτρωα τζι'εγώ τη μολοχίαν μου ήρτεν που τα βάθη της μνήμης μου η γεύση, που την έκαμεν μιαν φοράν η γιαγιά μου. Πολλά πιο μετά έμαθα ότι κάμνουν την στην Ιορδανίαν πολλά.
Άμαν εστράφηκα Κύπρον ερώτησα ποτζεί ποδά να μάθω για τη μολοχίαν. Ούλλοι είπαν ότι εκάμνεν την ο κόσμος παλιά, αλλά όι πιον. Για τους Τουρκοκύπριους, εν έναν φαΐν για το οποίο νιώθουν περήφανοι, ότι εν άσιλα Κυπριακόν. Έσιει που τζείνην την νύχτα που έφυα που σπίτιν του Βασίφ που με βασανιά τούτη η σκέψη. Άλλα έσιει ο ένας μες τον νουν του, τζαι άλλα ο άλλος.
Νομίζω σηκώννει να αρκέψουμε να ξιθάφκουμεν συνταγές. Η μάνα μου παλιά έκαμνεν κουλούμπρα σούππα, τζαι εν άκουσα να την ξέρει κανένας έξω που τα μέρη μας. Εμίσουν την που ήμουν μιτσής αλλά για χάρη της παράδοσης νομίζω πρέπει να την ξαναδοκιμάσω. Μολοχία έν έφα ποττέ μου...ρε φίλε λαλείς όπως τρώμεν εμείς Μαχντόνας τζαι Κεντάκι να τρων τζιαι στο Κεντάκι μολοχία τζιαι κολοκάσι;
ReplyDeleteΚουλούμπραν σοὐππαν ούτε εγώ εξανάκουσα. Αλλά ακούεται μου λογικόν. Αφού εν ρίζα η κουλούπρα. Αλλά σαν την κουλουμπρούδαν κομμένη φέτες φέτες να κολυμπά μες το λεμόνιν τζαι το άλας έν εσιει...
ReplyDeleteναμπου μου εθθυμισες...την μολοχία ξέρω την που τον τζιαιρόν που ημουν στην Αιγυπτο, εν πολλα παραδοσιακό φαι.
ReplyDeleteΗ μάμμα μου λαλει οτι την ετρωαν παλια, μειρεμένη σαν το σπανασιην.
Πολλά που τα φαγιά μας ενα αράπικα (τζαι υποψιάζουμαι τζαι το χαλλούμιν, διότι η ρίζα της λέξης εν αράπικη). Έχουν την πολλά τζαι στην Ιοργανία. Πραγματικά όμως βρίκω το εκπληκτικόν το ότι οι ΤΚ εκρατήσαν την μολοχίαν, τζαι μάλιστα εκάμαν την τόσον σημαντικόν κομμάτιν της ταυτότητάς τους, ενώ για εμάς βασικά εξιάστηκεν. Το αντίστοιχον θα ήταν οι ΤΚ να μεν έχουν ιδέαν ίνταμπον το κολοκάσιν.
ReplyDeleteΝαι, αλλά προσεκτικά με το χαλλουμι τζιαι εννα πεσουν να σε φάσειν!:-p
ReplyDeleteΕσιεις δικαιο για τη ρίζα την αραβική... φαντάζουμαι πρέπει να είναι h-l-m, ανοιξες φάλιες τωρα πρέπει να το γυρέψω.:-)
Πάλε ενδιαφέρον εν το κολοκάσιν, που εμφανίζεται αν δεν κάμνω λάθος μόνο στην Κυπρο, την Αιγυπτο τζιαι... την Πολυνυσια!
Ναι, εν λόγω του h-l-m που το λαλώ. Γύρεψε το πάντως, εμέναν τα αράπικα μου εν που δεύτερον, να μεν σου πω τρίτον σιέριν. Εγώ πάντως παρακαλώ να βρεθεί κάποιος να ανακαλύψει την ελληνικότηταν του χαλλουμιού, π.χ. που το αρχαίον ελληνικόν χαλουμεύω...
ReplyDeleteΓια το κολοκάσιν τζαι την Πολυνησίαν εν το έξερα, πολλά ενδιαφέρον. Πάντως εν ανίψια με το yam, που το έχουν πολλά στην Ινδίαν.
Τζαι τούτον λαλώ το διότι είπαν μου ότι η παττίχα εν που το πατ τζαι ηχώ. Μάλιστα, έννεν που το αραβικό battih. Παρά το ότι οι καλαμαράες τζαι οι τούρτζιοι έχουν την ίδιαν λέξην για την παττίχαν.
ReplyDeleteτζιαι στην κουβα έχουν την μαλάγκα, που με το κολοκάσιν εν πρώτα ανίψια, μπορεις να φανταστείς την εκπληξη μου μολις ειδα φυτείες με... κολοκασια! Καμνουν το πουρέ η τσιπς στην Κουβα. Τζιαι το ταρο τζιαι το μανιοκ που εχουν στην Αφρική εν συγγενεις, αλλα το κολοκάσι αυτο καθεαυτο εμφανιζεται μόνο στες χώρες που σου είπα.
ReplyDeleteπαττίχα, εν επειδη αμμαν ππέσει το ήχος εν Ππαττ! χαχαχα