Έσιει μέρες που παρακολουθώ τες αντιδράσεις της μπλογκόσφαιρας στες ιστορίες που εγινήκαν εις την Σκάλαν. Προς το παρόν, το μόνον που έχω να πω εν ότι η αθρώπινη ιστορία εν ιστορία μετανάστευσης, μετακίνησης πληθυσμών, τζαι προσμίξεων. Τζαι έσιει λόγον για τούτον. Ό,τι εν ομοιογενές τζαι ομογενοποιημένον νομοτελειακά γινίσκεται βαρετόν, μονότονον, τζαι άνοστον. Τούτον πάει που την γλώσσαν ως την κουλτούραν, που το φαΐν ως την μουσικήν, τζαι που τα γονίδια ως την εξέλιξην. Όσοι θέλουν εθνικά καθαρές κοινωνίες, ας μείνουν μόνοι τους σε έναν νησίν να γαμιούνται μεταξύν τους. Μετά που εκατόν χρόνια ξαναμιλούμεν.
"ας μείνουν μόνοι τους σε έναν νησίν να γαμιούνται μεταξύν τους"...έφυρες με φίλε. Αλλά εν πολλά σοβαρή η κουβέντα που άνοιξες. Δυστυχώς η ανθρώπινη μνήμη εν τζιαι λειψή εν τζιαι επιλεχτική. Ξιάννουμεν ότι τζιαι οι προηγούμενες γενιές κάποτε επήαν μετανάστες να δουλέψουν του Αμερικάνου, του Εγγλέζου, του Αράπη, του Βούλγαρου (ναι, του Βούλγαρου). Εγινήκαμεν η παsh ομοιογενής, σταθερή, μεσοαστική κκομπλεξική κοινωνία μέσα σε 30 χρόνια τζιαι περιφρονούμεν τους άλλους.
ReplyDeleteΠου τους τζιαιρούς μου στην Αγιάνναπαν έφκηκεν τζιαι η εξής σοφή ρήση: "Η στετέ σου έπιννεν νερόν της δοξαμένης τζιαι σου θέλεις μου τζιαι Πέρριερ. Εν πάτσους που θέλεις"
Φίλε αντώνη, συμφωνώ με αυτό που λες... η ανθρώπινη ιστορία είναι απόδειξη πως πάντα υπήρχε μετανάστευση, πάντα υπήρχαν προσμείξεις, αυτή είναι η ουσία που κάνει τα πράματα διαφορετικά... εμένα με ενοχλεί αυτό που λέει ο Μάριος... πως ξαφνικά γίναμε μια κοινωνία τόσο ρηχή και ξώπετση που ξεχάσαμε τα δικά μας... που είναι και πολύ πρσόφατα... εγώ μεγάλωσα σε εργατική οικογένεια... οι γονείς μας πάντα ήταν βιοπαλεστές... μπορεί να είμαι γραφική αλλά ταυτίζομαι πολύ με τον φτωχό άνθρωπο που δεν έχει από τον ήλιο μοίρα και κάθεται στα σκαλοπάτια του σπιτιού του στην άθλια παλιά λευκωσία να πάρει λίγο αέρα... το πρόβλημα είναι πως με κάποιο τρόπο η ταύτηση αυτή που θα έπρεπε ο μέσος κυπραίος να έχει με των φτωχό πακιστανό, έγινε μίσαλλοδοξίας, άγχος πως θα του φάει την δου΄λειά του, αγωνία πως κινδυνεύει δήθεν η ταυτότητα του... εδώ φυσικά κολλούν και άλλα... ποιά ταυτότηα κλπ αλλά τέλος πάντων...
ReplyDeleteΕλένη γεια σου,
ReplyDeleteκαμία γραφικότητα, τούτα που λαλείς εσύ τζι'ο Μάριος εν πολλά σωστά. Εν μέρος όμως δυστυχώς της φύσης του πλασμάτου. Εν πολλά εύκολον η απλή αθρώπινη ανάγκη να βελτιώσει την κατάστασην του να διαστρεβλωθεί σε ανάγκην αυτοεπιβεβαίωσης της ανωτερότητας (;) του που επέτυχεν μιαν στοιχειώδην υλικήν ολοκλήρωσην. Τούτον μεταφράζεται σε αδιαφορίαν για τα άλλα πλάσματα τα οποία εν στην ίδιαν φάσην που ο ίδιος ήταν πριν, αλλά τζαι σε αίσθησην απειλής της μικροαστικής ευδαιμονίας του. Το πλάσμαν συνήθως απειλείται άμαν νώθει ότι έσιει κάτιτίς να χάσει, τζαι μόνον που την (πραγματικήν ή όι) ιδέαν ότι μπορεί να χάσει ό,τι έσιει ξυπνούν άσσιημα ένστιχτα. Εξού τζαι η συζήτηση για τα επιδόματα