Έγραψα σας πιο παλιά ότι άμαν η ρόκκα τζι'ο βασιλικός εν έτοιμα να πεθάνουν καταλυούν την τελευταίαν τους ενέργειαν για να κάμουσιν κάτι όμορφα λουλλούθκια πέρκιμον έρτει καμιά μέλισσα τζαι μπορέσουν να αναπαραχθούν.
Εμίλουν πριν λλίες μέρες με μιαν φίλην μου τζαι ελάλεν μου για την μαντορινιάν της. Έκαμεν τους λαλεί πέρσι τα πιο γλυτζιά, τα πιό ωραία μαντορίνια που έκαμεν ποττέ. Φέτι, έκαμεν τους κάτι αρρωστημένα. Εμίλησεν με έναν γεωπόνον, τζαι είπεν της ότι το δεντρόν εν εις τα τελευταία του. Το ότι έκαμεν τους τον καλλύτερον καρπόν πέρσι εν αναμενόμενον, λαλεί ο γεωπόνος. Το δεντρόν κάμνει τον καλλύτερον καρπόν για να σιουρευτεί ότι εννά αναπαραχθεί.
Τελικά, τα πλάσματα έννεν πολλά διαφορετικά. Όποτε έσιει επιδημίαν θανατηφόραν, άμαν ο θάνατος φακκά την πόρταν μιας κοινότητητας συλλογικής, πάσιν περίπατον ούλλες οι αναστολές τζαι ηθικοί κανόνες, για να μπορέσει το αθρώπινον είδος να αναπαραχθεί τζαι να μείνουν όσοι παραπάνω πίσω γίνεται.
Το κομμάτιν τούτον πιάννω το που έναν ππόστ του δύτη των νιπτήρων, τζαι μιλά για τους λεπρούς της Κρήτης στον 18ον αιώναν:
Η λέπρα εξακολουθεί να μολύνει μια από τις ωραιότερες χώρες της Ανατολής [...] Ποιος θα φανταζόταν ότι ο έρωτας θα μπορούσε να ιδρύσει το θρόνο του στη μέση μιας τόσο τρομακτικής και αηδιαστικής κοινότητας. Σεξουαλικές σχέσεις δημιουργούνται ανάμεσα σε αυτούς τους κακόμοιρους, που απαρτίζουν αυτή την κοινωνία. Η πικρή διάθεσή τους προκαλεί το πάθος τους ή να μιλήσουμε πιο σωστά, την αγριότητά τους. Οι ερωτικές περιπτύξεις τους δεν έχουν καμιά αναστολή. Ξεκομμένοι από τους άλλους ανθρώπους αψηφούν κάθε αυτοσυγκράτηση. Το καταμεσήμερο τους βλέπεις να επιδίδονται στις ερωτικές απολαύσεις τους και δεν σταματάνε να δίνει ο ένας στον άλλο τα ανατριχιαστικά χάδια, μέχρι την στιγμή που καταφαγωμένα από την ασθένεια που τους κυριεύει, πέφτουν τα κομμάτια τους διαλυμένα από την μακροχρόνια και πλήρη σήψη.
Charles-Nicolas-Sigisbert Sonnini de Manoncourt, 1797· αναφέρεται στο: Χαρίδημος Ανδ. Παπαδάκης, Οι λεπροί στην Κρήτη: “Μεσκίνηδες”, Ρέθυμνο 2011, σελ. 88.
Εμίλουν πριν λλίες μέρες με μιαν φίλην μου τζαι ελάλεν μου για την μαντορινιάν της. Έκαμεν τους λαλεί πέρσι τα πιο γλυτζιά, τα πιό ωραία μαντορίνια που έκαμεν ποττέ. Φέτι, έκαμεν τους κάτι αρρωστημένα. Εμίλησεν με έναν γεωπόνον, τζαι είπεν της ότι το δεντρόν εν εις τα τελευταία του. Το ότι έκαμεν τους τον καλλύτερον καρπόν πέρσι εν αναμενόμενον, λαλεί ο γεωπόνος. Το δεντρόν κάμνει τον καλλύτερον καρπόν για να σιουρευτεί ότι εννά αναπαραχθεί.
Τελικά, τα πλάσματα έννεν πολλά διαφορετικά. Όποτε έσιει επιδημίαν θανατηφόραν, άμαν ο θάνατος φακκά την πόρταν μιας κοινότητητας συλλογικής, πάσιν περίπατον ούλλες οι αναστολές τζαι ηθικοί κανόνες, για να μπορέσει το αθρώπινον είδος να αναπαραχθεί τζαι να μείνουν όσοι παραπάνω πίσω γίνεται.
Το κομμάτιν τούτον πιάννω το που έναν ππόστ του δύτη των νιπτήρων, τζαι μιλά για τους λεπρούς της Κρήτης στον 18ον αιώναν:
Η λέπρα εξακολουθεί να μολύνει μια από τις ωραιότερες χώρες της Ανατολής [...] Ποιος θα φανταζόταν ότι ο έρωτας θα μπορούσε να ιδρύσει το θρόνο του στη μέση μιας τόσο τρομακτικής και αηδιαστικής κοινότητας. Σεξουαλικές σχέσεις δημιουργούνται ανάμεσα σε αυτούς τους κακόμοιρους, που απαρτίζουν αυτή την κοινωνία. Η πικρή διάθεσή τους προκαλεί το πάθος τους ή να μιλήσουμε πιο σωστά, την αγριότητά τους. Οι ερωτικές περιπτύξεις τους δεν έχουν καμιά αναστολή. Ξεκομμένοι από τους άλλους ανθρώπους αψηφούν κάθε αυτοσυγκράτηση. Το καταμεσήμερο τους βλέπεις να επιδίδονται στις ερωτικές απολαύσεις τους και δεν σταματάνε να δίνει ο ένας στον άλλο τα ανατριχιαστικά χάδια, μέχρι την στιγμή που καταφαγωμένα από την ασθένεια που τους κυριεύει, πέφτουν τα κομμάτια τους διαλυμένα από την μακροχρόνια και πλήρη σήψη.
Charles-Nicolas-Sigisbert Sonnini de Manoncourt, 1797· αναφέρεται στο: Χαρίδημος Ανδ. Παπαδάκης, Οι λεπροί στην Κρήτη: “Μεσκίνηδες”, Ρέθυμνο 2011, σελ. 88.
πολλά ενδιαφέρων ο παραλληλισμός με την ανθρώπινη φύση...
ReplyDeleteΜπράβο Αντώνη. Νιώθω έτοιμη να πάω να φάω κάτι και να δω "Το Νησί".
ReplyDeleteesieis dikio
ReplyDelete