Προψές επήα στη συναυλία Anti-Militarist Barış Harekâtı/Αντιμιλιταριστική Ειρηνική Επιχείρηση 2013 στη βόρεια Λευκωσία. Κάποιαν φάσην είδα τζιαι την Doğuş Derya (Ντοούς Ντεριά), τζιαι επήα να την σιαιρετήσω. Η Doğuş εν η γεναίκα που έφερεν τα ούλλα πούκουππα πριν λλίες μέρες θκιαβάζοντας έναν δικόν της όρκο αντί για τον όρκον της βουλής ποτζιεί:
"Ορκίζουμαι στην ανθρώπινην μου αξιοπρέπειαν ότι: εννα εργαστώ για τον οποιοδήποτε ζιεί στη χώραν/γην της Κύπρου με στόχον να μεν θυματοποιηθεί εξαιτίας της γλώσσας, της θρησκείας, της φυλής, του τόπου γέννησης, της κοινωνικής τάξης, της ηλικίας, της σωματικής ικανότητας, του φύλου ή του σεξουαλικού προσανατολισμού· ότι εννα δουλέψω για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος δικαιοσύνης τζιαι ισότητας, όπου η εργασία δε θα γίνεται αντικείμενον εκμετάλλευσης· ότι εννα αγωνιστώ για την αντικατάσταση της κουλτούρας της σύγκρουσης τζιαι της βίας με τη θεμελίωση των αξιών της ειρήνης τζιαι της συναίνεσης· ότι εννα μείνω προσηλωμένη στες αξίες του κοινωνικού κράτους δικαίου τζιαι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τζιαι ελευθεριών· ότι δεν θα παραιτηθώ που το όραμα της εγκαθίδρυσης μιας ομοσπονδιακής Κύπρου".
(στο 2:05 ξεκινά η Doğuş)
Η πράξη της Doğuş ενθουσίασεν πολύν κόσμον. Ξαφνικά η φωτογραφία της εγέμωσεν το Φέισμπουκ. Τα σάιτ τζιαι οι εφημερίδες ποδά εσχολίαζαν το γεγονός με διάφορους τρόπους, τζιαι πάρα πολλοί εντυπωσιαστήκαν που το θάρρος τζιαι την επιμονήν με την οποίαν εσυνέχιζεν να θκιαβάζει την ώραν που οι φωνές, το αντριλλίκκιν, τζιαι το δαχτύλιν που εσούζετουν μαζίν με το προτεταγμένον σιέριν των εθνικά υπερήφανων βουλευτών εμάχουνταν να τη διακόψουν (τζιαι αν μεν σας θυμίζει κάτι τούτον, να σας αθθυμίσω τον Αναστασιάδην να σούζει το δαχτύλιν του απέναντι στην Τσουγιοπούλου κοπτόμενος για την ελληνικήν γλώσσαν στο νεοιδρυθέν Πανεπιστήμιο Κύπρου πριν καμιάν εικοσαρκάν χρόνια). Η τεστοτερόνη τους όμως εν ήταν αρκετή για να σταματήσει την Doğuş, τζιαι αναγκαστήκασιν να φκούσιν έξω διατηρώντας την εθνικήν τους αξιοπρέπειαν.
Πριν προλάβω να πω θκυό κουβέντες της Doğuş στη συναυλία, ήρτεν ένας τύπος τζιαι λαλεί της μες τον ενθουσιασμόν: "Εγώ είμαι Βαρωσιώτης. Ήρτα που τη Λεμεσόν γιατί υπόλογιζα ότι εννα σε βρω δαμαί. Έθελα να σε γνωρίσω τζιαι να σου δώσω συγχαρητήρια". Εσυνάχτην τζι άλλος κόσμος γυρόν της. Τζιαι ελληνοκύπριοι τζιαι τουρκοκύπριοι. Άλλοι εξέραν την τζιαι άλλοι εν την εξέραν. Για κανέναν εικοσάλεπτον επολιορκούσαν την, εφκάλλαν φωτογραφίες μαζίν της τζιαι εμοιράζουνταν την χαράν τους που εβρέθην μια γεναίκα να πει πράματα που εν ετόλμησεν κανένας να πει που τέθκοια βήματα.
Εκάθουμουν τζιαι άκουα ίντα μπου της ελαλούσαν. Μετά που την αγαλλίασην τζιαι την χαράν των πηγαίων συναισθημάτων που έφκαλλεν ο κόσμος, οι κουβέντες που ελαλούσαν εβάλλαν με σε σκέψεις τζιαι επροσγειώσαν με.
Άτζιαπης σου, πόσοι που τούτους ούλλους που (πραγματικά τζιαι ειλικρινά, εν το αμφισβητώ) εσυγκινηθήκαν που το τι έκαμεν η Doğuş, εκαταλάβασιν στ' αλήθκεια τι ελάλεν; Πόσοι εθκιαβάσαν προσεκτικά μιάν-μιάν τες λέξεις για να νώσουν την βαρύτηταν τους; Γιατί τζιείνον που εκατάλαβα ακούωντας τες αντιδράσεις του κόσμου, εν ότι η ανάγνωση του όρκου της Doğuş ήταν επιλεκτική. Ο καθένας, είτε Ε/Κος-α είτε Τ/Κος-α, άκουεν τζιείνον που έθελεν.
Άτζιαπης σου, πόσοι που τούτους ούλλους που (πραγματικά τζιαι ειλικρινά, εν το αμφισβητώ) εσυγκινηθήκαν που το τι έκαμεν η Doğuş, εκαταλάβασιν στ' αλήθκεια τι ελάλεν; Πόσοι εθκιαβάσαν προσεκτικά μιάν-μιάν τες λέξεις για να νώσουν την βαρύτηταν τους; Γιατί τζιείνον που εκατάλαβα ακούωντας τες αντιδράσεις του κόσμου, εν ότι η ανάγνωση του όρκου της Doğuş ήταν επιλεκτική. Ο καθένας, είτε Ε/Κος-α είτε Τ/Κος-α, άκουεν τζιείνον που έθελεν.
Άτζιαπης σου, πόσοι συμμερίζουνται το κάθε τι που είπεν υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα του ΚΑΘΕ ΠΛΑΣΜΑΤΟΥ που ζιεί μες τούντον τόπον; Πόσοι αναγνωρίζουν τα δικαιώματα του κάθε έποικου ή μετανάστη (τζιαι δεν μιλώ με τους όρους της χαριτωμενιάς της πολυπολιτισμικότητας των φιλελεύθερων δαμαί); Πόσοι δέχουνται ότι το χωράφιν που εποτίσαν με το δρώμαν τους τζιαι τους επιάσαν τόσον άδικα, εποτίστην με το δρώμαν κάποιου τρίτου, τζιαι έσμιξεν με το δρώμαν το δικόν τους; Πόσοι που τούτους εν έτοιμοι να αντισταθούν στην κάθε είδους ιεραρχίαν τζιαι σχέσην εξουσίας μες τούντον τόπον (όι μόνον τζιείνες που εν που πάνω τους, αλλά τζιαι τζιείνες που εν που κάτω τους), που τες έμφυλες ως τες οικονομικές τζιαι που τες κοινωνικές στες γνωσιολογικές; Πόσοι εν έτοιμοι να ανατρέψουν τες πατριαρχικές δομές ή τες ομοφοβικές νοοτροπίες της καθημερινότητάς τους; Πόσοι εν έτοιμοι να εργαστούν, όπως η Doğuş, για να μεν θυματοποιούνται ούλλες οι κατηγορίες πλασμάτων που ανέφερεν;
Ας πιάμεν για παράδειγμαν την αναφοράν για τα δικαιώματα αθρώπων ανεξαρτήτως σωματικής ικανότητας. Πόσοι που τούτους δεν θα παρκάρουν το αυτοκίνητον τους πας το πεζοδρόμιον (έστω τζιαι για "πέντε λεπτά") γιατί εννα σκεφτούν ότι μια κοτζιάκαρη ή ένας γέρος εν θα μπορούν να ρέξουν; Πόσοι εν θα παρκάρουν στην θέσην των αναπήρων στο πάρκιγκ;
Κάποιος μπορεί να μου πει ότι εν πολλά μιτσιά τζιαι ασήμαντα τούτα. My point exactly. Αμμέν ιξεκινήσουμεν που τα μιτσιά, στα μιάλα τί θα κάμουμεν;
Ας πιάμεν για παράδειγμαν την αναφοράν για τα δικαιώματα αθρώπων ανεξαρτήτως σωματικής ικανότητας. Πόσοι που τούτους δεν θα παρκάρουν το αυτοκίνητον τους πας το πεζοδρόμιον (έστω τζιαι για "πέντε λεπτά") γιατί εννα σκεφτούν ότι μια κοτζιάκαρη ή ένας γέρος εν θα μπορούν να ρέξουν; Πόσοι εν θα παρκάρουν στην θέσην των αναπήρων στο πάρκιγκ;
Κάποιος μπορεί να μου πει ότι εν πολλά μιτσιά τζιαι ασήμαντα τούτα. My point exactly. Αμμέν ιξεκινήσουμεν που τα μιτσιά, στα μιάλα τί θα κάμουμεν;
Ο παραπάνω κόσμος εθκιάβασεν στον όρκον της Doğuş τζιείνον που έθελεν. Με μιαν έννοιαν, εν τον αδικώ. Κρούζει τον το κυπριακόν (όποιον το κρούζει δηλαδή...). Αλλά τζιείνον που ποττέ εν εκαταλάβαμεν εν ότι το κυπριακόν σαν κυπριακόν εν έσιει σημασίαν. Το κυπριακόν εν πρόβλημαν διεκδίκησης κυριαρχίας τζιαι εξουσίας, που έτυχεν να εκφραστεί πας το εθνοτικόν. Αλλά το όραμαν της Doğuş πάει μίλια μακριά που μιαν αφηρημένην "εγκαθίδρυση μιας ομοσπονδιακής Κύπρου". Εν έναν όραμαν για μιαν Κύπρον όπου ο/η κάθε ένας/μιά που τυγχαίνει σε μιαν συγκυρίαν να είναι σε θέσην εξουσίας τζιαι ισχύος, εκχωρεί τούντην εξουσίαν τζιαι ισχύν για να μεν θυματοποιείται ο/η οποιοσδήποτε που τυγχαίνει λόγω μιας αδυναμίας να εν που κάτω του/της.
Εγώ εθκιάβασα το λέξην προς λέξην τζιαι η κάθε λέξη εσυγκίναν με παραπάνω που την άλλην :)
ReplyDeleteΕίσαι τζι εσύ αλλό μιά Doğuş. Να συναχτούμεν όσοι είμαστεν πέρκι πολλύνουμεν τζιαι κάμουμεν τίποτε.
ReplyDeleteγεια σου Αντώνη. Εν να μου επιτρεψεις ένα σχόλιο πανω σε καποιες δικές σου λέξεις.
ReplyDeleteδαμε: "Πόσοι δέχουνται ότι το χωράφιν που εποτίσαν με το δρώμαν τους τζιαι τους επιάσαν τόσον άδικα, εποτίστην με το δρώμαν κάποιου τρίτου, τζιαι έσμιξεν με το δρώμαν το δικόν τους;"
όσο τζαιρόν η γη - το χωράφι - καταγράφεται σαν ιστορία "του δρώματος" ενος, η θκυο ή παραπάνω αθρώπων, άλλον τοσον η ιστορία θα εν ιστορία "αίματος". Πάντα η ιστορία για το ποιός εποτισεν με δρώμαν τη γη, καταλήγει σε μιαν ιστορία για το ποιός θα την ποτίσει με αίμα.
Εν υπάρχει πουποτε πραγματική αποδοχή του άλλου, αμα το μέτρο εν ότι η γη ανήκει σε τζεινον που δρώνει για λλόου της. εμένα φαίνεται μου πως τούτον εν ενα διαρκες αδιέξοδο που καταλήγει σε μια μορφή εθνικισμού.
στην πραγματικότητα, αποδοχή του άλλου - του έποικου, του μετανάστη - δηλαδή τζεινου, που εν έσιει ιστορικά ποτίσει με κανενα δρωμα τουντο τόπο, δηλαδή εννε ουτε ε/κ ουτε τ/κ - αρκεφκει όταν τα κριτήρια γίνουνται άλλα.
δηλαδή όταν η σχεση του αθρωπου με την γη απο-φετιχοποιείται.
ήθελα να το σχολιάσω, γιατί εφάνηκεν μου σαν κάπως ιστορικά ρομαντικό που νομίζω καταλήγει σε μιαν κάπως παρωχημένη αντίληψη της "πατρίδας".
μπορεί τζαι να μεν το εκαταλαβα πολλα σωστα...
ευχαριστώ.
ήβρα το τυχαία τωρά μες το φέισμπουκ :)
ReplyDelete...«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι για Έλληνες, Εβραίοι για ... Εκείνο που έχει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της. Ν’ αναπνέουν περήφανοι τον αέρα της που να ’ναι αέρας δροσιάς, ομορφιάς, λεβεντοσύνης. Όχι πνίχτης».Κ. Μάτσης.
εν τούτον που θελουμε τελικά;...
Δυσδαιμόνα γεια σου τζιαι σένα, τζιαι συγγνώμην για την καθυστερημένην απάντησην.
ReplyDeleteΈσιεις δίκαιον, η συγκεκριμένη πρόταση επροβλημάτισεν με πολλά, είχα πολλά ξεκάθαρην αντίληψην ότι μπορεί να οδηγήσει σε ρομαντικοποιήσεις. Άφηκα την ξέροντας ότι παίρνω ένα ρίσκο που μπορεί να οδηγήσει σε παρανοήσεις τούτου που θέλω να πω. Όμως αποφάσισα να την αφήκω γιατί το ρίσκον άξιζεν (όπως κάμνω συνήθως για πράματα που θέλουν παραπάνω επεξήγηση που ο,τι μπορώ να δώσω στα πλαίσια ενός ποστ). Εσκέφτηκα ότι αν με τσιγκλίσει κάποιος (όπως καλή ώρα) καλά εννα κάμει, τζιαι εννα μου δώκει την ευκαιρία να πω ξεκάθαρα τι εννοώ με τούντην πρότασην.
Συφφωνώ απόλυτα μαζίν σου, τζιαι μακριά που μέναν οι οποιοιδήποτε αποκλειστικές αντιλήψεις περί πατρίδας, γης, ή της ιδιοκτησίας της. Ίσια ίσια, αν επροσπάθησα να κάμω κάτι με τούντην ρητορικήν κατασκευήν ήταν να δείξω τον δεσμόν με την γην σαν κάτι μη αποκλειστικόν, όπως γίνεται συνήθως μέσω της επίκλησης του γιαίματος τζιαι του ιδρώτα.
Πολλά σωστά το θέτεις άμαν λαλείς ότι "πάντα η ιστορία για το ποιός εποτισεν με δρώμαν τη γη, καταλήγει σε μιαν ιστορία για το ποιός θα την ποτίσει με αίμα."
Με την χρήσην (τζιαι επανατοποθέτησην) της σχεδόν μπανάλ επίκλησης του δεσμού με την γην μέσω του δρώματος, έθελα να δείξω κάπως πιο συμβολικά, όσον μου επιτρέπουν ικανότητες γραφής μου, ότι το δρώμαν σμίεται μες την γην - άρα το δρώμαν του πρόσφυγα που την μιαν εννεν ανώττερον που το δρώμαν του άλλου πρόσφυγα, έποικου, μετανάστη, ή όποιου άλλου εδούλεψεν την γην. Τζιαι για να έρτω στο θέμαν που θέτεις, σίουρα μια τέθκοια μεταφορική χρήση των λέξεων έννεν κυριολεκτική - τζιαι άρα δικαίωμαν πας την γην εν έσιει μόνον όποιος/α την ποτίζει με το δρώμαν ή το γιαίμαν του/της (ή του άλλου). Έσιει τζιαι όποιος/α την νώθει μέσα του, την αγαπά χτίζοντας άλλους δεσμούς με σιίλλιους θκυό τρόπους.
Τούτα επροσπάθησα να πω τζιαι μες το υπόλοιπον κείμενον - ότι δηλαδή οι κοινωνικές ιεραρχίες, η διεκδίκηση ιδιοκτησίας τζιαι κυριαρχίας, οι σχέσεις ισχύος τζιαι η αίσθηση ανωτερότητας εν τούτα που πραγματικά βρίσκουνται πίσω που το κυπριακό, τζιαι όι η φαινομενολογία του, που εν η εθνοτική σύγκρουση.
Ήβρα σε!
ReplyDelete