Το μόνον πράμαν για το οποίον είμαι ευγνώμων στον Ελληνικόν εθνικισμόν

Άννοιξεν πάλαι την συζήτησην για τα κυπριακά ο Άσερας, τζιαι έδωκεν μου αφορμήν να ξισκαλίσω κάποιες σκέψεις που έσιει πολλύν τζιαιρόν που τες έχω. Είπα κάποια πράματα δαμαί πριν κάτι μήνες, αλλά έχω αλλό λλία να γράψω.

Άμαν ήρτεν το έθνος-κράτος, έπρεπεν η κυβέρνηση να συννενοάται με τους πολίτες του κράτους - ο κόσμος εν ήταν πκιόν υπήκοοι για να μπορεί να τους μιλά σε μιαν γλώσσαν που ο λαός μπορεί να μεν έξερεν, όπως εκάμναν οι μονάρχες. Έτσι, έναν βασικόν στοιχείον του κάθε εθνικισμού εν η ομογενοποίηση της γλώσσας. Επιάννασιν λοιπόν την τοπικήν λαλίαν ή διάλεχτον της πρωτεύουσας, τζιαι εβάλλασιν τζιαι κάποιους επίσημους γλωσσολόγους να παράγουν γνώσην τζαι να τραβήσουν τες γραμμές της εθνικά αποδεκτής γνώσης. Εβαφτίζαν μια συγκεκριμένην μορφήν της γλώσσας επίσημην ή εθνικά καθαρήν γλώσσαν, τζιαι αναγκάζαν ούλλους τους άλλους να την μάθουν.

Η εθνικά σωστή τζαι εθνοπρεπής ομιλία, χρήση, τζιαι γραφή της γλώσσας εσήμαινεν ότι τοπικές παραλλαγές εθεωρούνταν όι μόνον λανθασμένες, αλλά τζιαι αποτελέσμαν άγνοιας. Ό,τι ρέμπει πόξω που το εθνικόν καλούπιν εν λόγω των προσμίξεων που ήταν ξένες προς τον εθνικόν κορμόν. Όποιος εμίλαν τοπολαλιάν ήταν αγράμματος, άξεστος, τζιαι χωρκάτης εγκλωβισμένος στην καθυστερημένην παράδοσην (σε αντιδιαστολήν με τον εκσυγχρονισμόν του νεωτερισμού για τους σωστούς πολίτες του έθνους-κράτους).

Εσυζητήσαμεν πολλές φορές δαμαί τζαι αλλού το ίνταλως εγίνην τούτον σε σχέσην με την Ελλάδαν τζαι την Κύπρον. Το θέμαν εν πολύπλοκον τζαι εν θα το επαναλάβω. Θέλω όμως να στρέψω την προσοχήν μου σε έναν συγκεκριμένον θέμαν: η ύπαρξη μιας εθνικά καθαρής γλώσσαν που την Ελλάδας την οποίαν έπρεπεν να μιλούν (ή να νομίζουν ότι μιλούν) οι Ε/Κ εκατάστρεψεν σε μεγάλον βαθμόν την κυπριακήν διάλεχτον, τζαι πολλές εκφάσσεις της εχαθήκασιν για πάντα. Ας όψουνται οι Υπουργοί της Παιδείας που τον Σπυριδάκην ως την Κλαίρην τζαι τον Ουράνιον. Που την άλλην, έσιει έναν πράμαν πον εκαταφέρασιν ποττέ να κάμουν, τζιαι φαίνεσται μου εν θα το καταφέρουσιν ποττέ.

Επειδή τα κυπριακά εν ετύχασιν ποττέ ομογενοποίησης, επειδή εν εγίνασιν ποττέ εθνική γλώσσα, τζιαι επειδή τούντους κουρούπεττους εν τους έκοψεν ποττέ να κάτσουν να τη συστηματοποιήσουν (που να μεν το κάμουσιν ποττέ!), ό,τι έμεινεν που τα κυπριακά τζιαι καταγράφεται τωρά στα μπλογκς στα κινητά τζιαι στο e-mail εν διαδικασία που έρκεται που κάτω. Θέλω να πω, κανένας εν ήρτεν να μας επιβάλει μιαν "σωστήν" "γνώσην" των κυπριακών. Ο καθένας γράφει την γλώσσαν όπως την φαντάζεται μες τον νουν του. Τούτη τζι'αννέν φαντασία στην εξουσία!

Επειδή το ελληνικόν αλφάβητον έν ιμπορεί να αποδώσει κάποιους ήχους των κυπριακών, ο καθένας γράφει το σσιού, το τσιού, τζιαι το τζιού όπως το φαντάζεται μες τον νουν του ναν σωστόν, γιά όπως του φαίνεται του ίδιου γιά της ιδίας αισθητικά ωραίον. Έτσι άλλοι γράφουν chου τζιαι shου, ενώ άλλοι προτιμούν τα κατσουνούθκια· τζιαι όπως είπεν τζιαι ο Άσερας, το τζαι τζιαι το τζιαι εν θέμαν.

Με τον ίδιον τρόπον, υπάρχουν τζιαι οι τοπικές διαφοροποιήσεις: ο κοτσιηνοχωρκάτης εννα πει έχει, ενώ άλλοι λαλούν έσιει· μάχεται αντίς μάσιεται, κτλ. Όπως του φκει του καθενού, τζιαι απολαμβάννω τον κόσμον που γράφει όπως μιλά. Τούντο ντε φάκτο της γραφής, ομιλίας, τζιαι ανάγνωσης των Κυπριακών εγώ φτυχώ το πολλά. Όπως του αρέσκει του καθενού σιόρ! Έτσι τζι΄αλλιώς, όπως τζι΄άν το γράψει ο άλλος εγώ εννά το καταλάβω. Τζιαι ας φακκούσιν όσοι στο όνομαν του ορθολογισμού εκάμασιν την γλώσσαν λιλλίτσια. Που τζιαιμαί τζιαι τζει, ας προσπαθήσουμεν να καταλάβουμεν τζιαι να διασώσουμεν την γλώσσαν είτε που τα γραφτά του Άσερα, του Δμ3κ, ή τζιαι που την έρευναν του ΤΕΠΑΚ.

Υ.Γ. Τούτες οι σκέψεις ήταν λλίον-πολλά αποτέλεσμαν μιας επίσκεψης μου στην μόνιμην επιτροπήν τυποποίησης γεωγραφικών ονομάτων τζαι στην διάλεξην που μου έκαμεν ο τύπος τζιαχαμαί για την "σωστήν" ορθογραφίαν των γεωγραφικών ονομάτων, όπου το όνομαν που είχασιν οι ντόπιοι για γενιές τζιαι αιώνες ολόκληρους πρέπει να στρογγυλοποιηθεί για να ανταποκρίνεται στους εθνικούς κανόνες. Ο Foucault θα είσιεν πολλαπλούς οργασμούς ακούοντας την λεπτομερήν επεξήγησην της διαδικασίας παραγωγής κρατικής γνώσης μέσω μιας χειραγωγημένης επιστήμης.