Άμαν η επικοινωνία παίρνει άλλες μορφές...

...πρέπει να έσιεις τ'αφκιά σου αννοιχτά να ακούεις. Πρίν κάτι μήνες έγραφα για τες φασαρίες τζιαι τες λεηλασίες του Λονδίνου: 

"Άμαν έναν σύστημαν καταρρέει γεννά πολλήν βίαν. Τζιαι όση ήταν η βία που έφκαλλεν τούντο σύστημαν υπόγεια, καθημερινά, τζιαι για δεκαετίες, αλλό τόση τζιαι μαζεμένη εννάν η βία της εξέγερσης - της εξέγερσης που εννά τα πάρει τζιαι να τα σηκώσει ούλλα. Τζιαι τζείνοι που εξεγείρουνται τζιαι σπάζουν τα εν ζητούν απλά μιαν εκτόνωσην (έστω τζιαι αν τούτον κάμνουν εν μέρει, νιώθωντας ότι τωρά εν το γυρίν τους), αλλά για να φωνάξουν ότι εν τόσον απελπισμένοι, τόσον αποξενωμένοι, τζιαι τόσον περιθωριοποιημένοι, που η μόνη φωνή που μπορούν να φκάλουν εν ο ήχος του γυαλιού που σπάζει τζιαι της φωθκιάς που κρούζει. Τζιαι μετά, άτε να επικοινωνήσεις. Ας όψονται τζείνοι που εφέρασιν τα πράματα τζιαμαί, τζιαι εροκανίζασιν σιγά σιγά τες φωνητικές χορδές των ενοχλητικών πληβείων". 

Έτα πάλαι ούλλα δαμαί τωρά. Άμαν όμως οι φωθκιές εν αναμμένες, τα τζιάμια σπάζουν μαζίν με τα μάρμαρα, τζιαι ο ήχος της εξέγερσης εν εκκωφαντικός, έστω τζιαι για λλίες ώρες, πρέπει να ακούεις, όι να μιλάς. Μια πολλά καλή ανάλυση ποδά: 

"ο κόσμος χθες δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να συμμετέχει σε ένα “διάλογο”, με όρους που δεν επέλεξε ο ίδιος, αλλά το σύστημα εξουσίας. Η όξυνση και η βία είναι δικές τους επιλογές, όχι του λαού. Ο τελευταίος δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, όσο τουλάχιστον η εξουσία βρίσκεται σε τόσο επικίνδυνα χέρια. Μπορεί η αριστερά, θεσμική και επαναστατική, να χαίρεται με αυτό; Σαφώς όχι. Αφού όμως η ίδια δεν έχει διαμορφώσει ακόμη τους όρους για κάτι καλύτερο, είναι σίγουρα προτιμητέα η οποιαδήποτε αντίδραση, από την απάθεια και την αδιαφορία του καναπέ." Θκιαβάστε το ούλλον δαμαί.