Τα χασιμιά της ιστορίας

Πριν κάτι μήνες, έγραψα έναν ππόστ για την εθνικήν ευθυγράμμισην τζιαι τες μεθόδους επιβολής της εθνικής τάξης. 

Σε σχόλιον πας το πποστ, η Κωνσταντίνα είπεν την δικήν της οικογενειακήν ιστορίαν: 

"Η γιαγιά μου, φτωχή αγρότισσα από ένα χωριό της Μεσαορίας (τη Μουσουλίτα), αγόραζε όποτε της περίσσευε κάτι τις, κάνα τόπι ύφασμα από την Λευκωσία για να υφάνει στον αργαλειό τα ρούχα της οικογένειας, και κυρίως των πέντε της παιδιών. Μια καλή μέρα, λοιπόν, πηγαίνει και αγοράζει ύφασμα από ένα μαγαζί της Λευκωσίας που πρόσφερε ποικιλία σε προσιτή για εκείνη τιμή. Έλα όμως που το συγκεκριμένο μαγαζί, είχε ανακηρυχθεί από την ΕΟΚΑ ότι είναι σε εμπάργκο, επειδή συνέχιζε να εισάγει από το εξωτερικό κάποια από τα υφάσματά του! Και έλα που όταν επέστρεφε η γιαγιά μου από τη Λευκωσία συνάντησε ένα συγχωριανό της με διασυνδέσεις στην ΕΟΚΑ και του είπε αφελώς ότι αγόρασε ύφασμα για να φτιάξει ρούχα στα παιδιά τώρα που έρχονται γιορτές! Ανίδεη βεβαίως η γιαγιά μου για όλα αυτά, φτιάχνει τα ρούχα και τα φοράει στα παιδιά. Στο μεταξύ, είχε πέσει σήμα στην ΕΟΚΑ από το συγχωριανό ότι η κυρά-Φροσύνη «προδίδει την αντίσταση και υποβοηθάει την αγγλική οικονομία». Οπλίζονται λοιπόν καμιά δεκαριά παλικάρια και μπουκάρουν ένα καλό βράδυ στο σπίτι της γιαγιάς μου (και για να εξηγούμαστε, ήταν ένα πλίνθινο χαμόσπιτο με ένα δωμάτιο όπου κοιμόντουσαν όλοι μέσα, ο παππούς μου ήταν ένας φτωχότατος βοσκός, δεν ήταν δα και κανένας μεγαλοκτηματίας). Τα παλικάρια λοιπόν τα κάνουν λίμπα: τα σπάνε όλα και αναγκάζουν τα παιδιά, ηλικίας 10 με 17 χρονών, να βγάλουν τα ρούχα τους. Παίρνουν αυτά, αλλά και όλα τα ρούχα της οικογένειας από τα ντουλάπια, και τα καίνε στην κεντρική πλατεία για παραδειγματισμό. Ο δεκαπεντάχρονος τότε θείος μου, μάλιστα, τόλμησε να τους πει κάτι του τύπου «αφήστε τα ρούχα» και τον σαπίσανε στο ξύλο." 

Εχτές όπως ήμουν βουττημένος μες τες εφημερίδες του '58, έδωκα πάνω.