Royal Spyrus

Ο Σπύρος τζιαι η Μιμή μαζίν με τον Χουάν Κάρλος τζιαι την Σοφίαν της Ισπανίας μετά που μιαν μέραν ατέλειωτης διασκέδασης. Ένα χαμόγελο πάει να αθθίσει στο πρόσωπον του Σπύρου μα η μουργοσύνη δεν τ'αφήννει.

Η μότα, της μότας...

...την μότα, ω μότα. Οι μότες;

It's like Lenin said. You look for the person who will benefit, and, uh, uh, you know...

Έσιει πολλύν τζιαιρόν που μας τα πρήζουν με τους οίκους αξιολόγησης. Ξέρετε σιόρ, τζιείνοι που βοηθούν το αόρατον σιέριν της αγοράς; Τζιείνοι! Οι Moody's, οι Standard and Poor's τζιαι ο Fitch. Τωρά πως γίνεται να έσιει το οικονομικόν θέσφατον της απόλυτης γνώσης για το ποιός εν φερέγγυος μες την παγκόσμιαν (μας) οικονομίαν κάποιος που ονομάζεται κυκλοθυμικός (Moody), ο θεός τζι΄η ψυσιή τους. 

Μετά που πολλά τζιαιρόν που εβάλλαν σιέριν στες μιτσίες τζιαι ασήμαντες χώρες, ήρτεν το γυρίν των μεγάλων. Κάτι σαν τούτο που επροκάλεσεν την οικονομικήν κρίσην του 2008, όπου έλειψεν η δεξαμένη που φερέγγυους δανειζόμενους, τζιαι επήαν οι τράπεζες βουρ σε αφερέγγυους. Ου, μα έννεν τούτη η δουλειά των οίκων αξιολόγησης, δηλαδή να αποτρέπουν τέθκοια τράβαλλα; Εν άλλη ιστορία όμως τούτη... 

Τέλως πάντων, πάω λλίον πογύριν για να σας πω για έναν ωραίον αρθρούδιν στην Γκάρτνιαν, τωρά που τζιαι οι εγγλέζοι ενώσαν την καυτήν ανάσαν των οίκων αξιολόγησης. Ούτε λλίον ούτε πολλά, εξηγά μας ο παρέας πως τούτοι οι οίκοι πουλούν ουσιαστικά προστασία. Ίνταλωις σου λαλεί ο άλλος πιέρωσμου προστασίαν γιατί κάποιος άγνωστος μπορεί να σου βάλει πόμπαν αύριον; Ε, κάπως έτσι είπεν τζιαι ο κυκλοθυμικός παρέας (Moody's) του γερμανικού ασφαλιστικού γίγαντα Hannover Re. Πιέρωσμε να σε αξιολογήσω, ειδεμή...: 

"If you want to be rated, you must pay an agency between $1,500 and $2,500,000 for the privilege, depending on the size of your company. In theory, this creates a conflict of interest, because it gives the agency an incentive to give the companies the rating they want...In 1998, Moody's wrote to a German insurance giant called Hannover Re, according to research by the Washington Post's Alec Klein. Though Hannover was not a client of Moody's, the agency said that it had nevertheless decided to rate them free of charge. Ominously, the agency hoped that in the future Hannover would be interested in paying for the service itself. "We need to act," said Hannover's chairman, Wilhelm Zeller. Unfortunately, Hannover did not act soon enough. Moody's began rating Hannover's debt status, but the insurance company had already enlisted the services of S&P and AM Best (another, smaller agency). In 2003, Moody's downgraded its debt to junk status, and because of the respect paid to Moody's valuations, shareholders panicked, sold their stock, and Hannover Re lost $175m (£111m) in an afternoon. Moody's declined to comment for the Washington Post piece." (ούλλον το άρθρον ποδά)

Κάπως έτσι λοιπόν το αόρατον σιέριν της (παγκοσμιοποιημένης) αγοράς (μας) έβαλεν πόμπαν των γερμανών ασφαλιστών τζιαι εχάσασιν μες σε έναν απόγευμαν 175 εκατομμύρια δολλάρια. Αν ήταν ο Φανιέρος θα το λαλούσαμεν προστασίαν. Ο Moody's κάμνει οικονομικές αξιολογήσεις ανίδεε... 

Τζιαι τούτα έννεν τίποτε. Να μου πεις μια ασφαλιστική εταιρία εν βουττημένη ως τα μπούνια μες τα σκατά του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τα κράτη, τζιαι πιο σημαντικά οι κοινωνίες, πόθεν εις τα πόθεν να πιερώννουν ό,τι αναδόξει ενός οίκου αξιολόγησης που εν δια λόον σε κανέναν τζιαι σε τίποτε, εκτός που τα νούμερα των ισολογισμών του άμαν τα θωρεί το διοικητικόν συμβούλιον; 

Κατά τα άλλα εμείς οι πτωχοί το πνέυματι που έν είχαμεν το προνόμιον να σπουδάσουμεν οικονομικά στο Κέιμπριτζ τζιαι το Χάρβαρντ, τζιαι εν ιμπόρουμεν να καταλάβουμεν πως δουλεύκει η οικονομία, εν μας ππέφτει λόος. Γιατί το αόρατον σιέριν της αγοράς καταλάβουν το μόνον οι λλίοι τζιαι εκλεχτοί. Οι άριστοι. Που εν ιχρειάζουνται να λογοδοτούν γιατί ξέρουν καλλύτερα, γιατί οι δημοκρατικοί θεσμοί τζιαι η διαφάνεια βάλλουν εμπόδια στην ελεύθερην άγοραν. Σιγά να μεν αφήσουμεν τους πληβείους να νεκατώννουνται μες τα πόθκια μας.

 

Τα χασιμιά της ιστορίας

Πριν κάτι μήνες, έγραψα έναν ππόστ για την εθνικήν ευθυγράμμισην τζιαι τες μεθόδους επιβολής της εθνικής τάξης. 

Σε σχόλιον πας το πποστ, η Κωνσταντίνα είπεν την δικήν της οικογενειακήν ιστορίαν: 

"Η γιαγιά μου, φτωχή αγρότισσα από ένα χωριό της Μεσαορίας (τη Μουσουλίτα), αγόραζε όποτε της περίσσευε κάτι τις, κάνα τόπι ύφασμα από την Λευκωσία για να υφάνει στον αργαλειό τα ρούχα της οικογένειας, και κυρίως των πέντε της παιδιών. Μια καλή μέρα, λοιπόν, πηγαίνει και αγοράζει ύφασμα από ένα μαγαζί της Λευκωσίας που πρόσφερε ποικιλία σε προσιτή για εκείνη τιμή. Έλα όμως που το συγκεκριμένο μαγαζί, είχε ανακηρυχθεί από την ΕΟΚΑ ότι είναι σε εμπάργκο, επειδή συνέχιζε να εισάγει από το εξωτερικό κάποια από τα υφάσματά του! Και έλα που όταν επέστρεφε η γιαγιά μου από τη Λευκωσία συνάντησε ένα συγχωριανό της με διασυνδέσεις στην ΕΟΚΑ και του είπε αφελώς ότι αγόρασε ύφασμα για να φτιάξει ρούχα στα παιδιά τώρα που έρχονται γιορτές! Ανίδεη βεβαίως η γιαγιά μου για όλα αυτά, φτιάχνει τα ρούχα και τα φοράει στα παιδιά. Στο μεταξύ, είχε πέσει σήμα στην ΕΟΚΑ από το συγχωριανό ότι η κυρά-Φροσύνη «προδίδει την αντίσταση και υποβοηθάει την αγγλική οικονομία». Οπλίζονται λοιπόν καμιά δεκαριά παλικάρια και μπουκάρουν ένα καλό βράδυ στο σπίτι της γιαγιάς μου (και για να εξηγούμαστε, ήταν ένα πλίνθινο χαμόσπιτο με ένα δωμάτιο όπου κοιμόντουσαν όλοι μέσα, ο παππούς μου ήταν ένας φτωχότατος βοσκός, δεν ήταν δα και κανένας μεγαλοκτηματίας). Τα παλικάρια λοιπόν τα κάνουν λίμπα: τα σπάνε όλα και αναγκάζουν τα παιδιά, ηλικίας 10 με 17 χρονών, να βγάλουν τα ρούχα τους. Παίρνουν αυτά, αλλά και όλα τα ρούχα της οικογένειας από τα ντουλάπια, και τα καίνε στην κεντρική πλατεία για παραδειγματισμό. Ο δεκαπεντάχρονος τότε θείος μου, μάλιστα, τόλμησε να τους πει κάτι του τύπου «αφήστε τα ρούχα» και τον σαπίσανε στο ξύλο." 

Εχτές όπως ήμουν βουττημένος μες τες εφημερίδες του '58, έδωκα πάνω.

Άμαν η επικοινωνία παίρνει άλλες μορφές...

...πρέπει να έσιεις τ'αφκιά σου αννοιχτά να ακούεις. Πρίν κάτι μήνες έγραφα για τες φασαρίες τζιαι τες λεηλασίες του Λονδίνου: 

"Άμαν έναν σύστημαν καταρρέει γεννά πολλήν βίαν. Τζιαι όση ήταν η βία που έφκαλλεν τούντο σύστημαν υπόγεια, καθημερινά, τζιαι για δεκαετίες, αλλό τόση τζιαι μαζεμένη εννάν η βία της εξέγερσης - της εξέγερσης που εννά τα πάρει τζιαι να τα σηκώσει ούλλα. Τζιαι τζείνοι που εξεγείρουνται τζιαι σπάζουν τα εν ζητούν απλά μιαν εκτόνωσην (έστω τζιαι αν τούτον κάμνουν εν μέρει, νιώθωντας ότι τωρά εν το γυρίν τους), αλλά για να φωνάξουν ότι εν τόσον απελπισμένοι, τόσον αποξενωμένοι, τζιαι τόσον περιθωριοποιημένοι, που η μόνη φωνή που μπορούν να φκάλουν εν ο ήχος του γυαλιού που σπάζει τζιαι της φωθκιάς που κρούζει. Τζιαι μετά, άτε να επικοινωνήσεις. Ας όψονται τζείνοι που εφέρασιν τα πράματα τζιαμαί, τζιαι εροκανίζασιν σιγά σιγά τες φωνητικές χορδές των ενοχλητικών πληβείων". 

Έτα πάλαι ούλλα δαμαί τωρά. Άμαν όμως οι φωθκιές εν αναμμένες, τα τζιάμια σπάζουν μαζίν με τα μάρμαρα, τζιαι ο ήχος της εξέγερσης εν εκκωφαντικός, έστω τζιαι για λλίες ώρες, πρέπει να ακούεις, όι να μιλάς. Μια πολλά καλή ανάλυση ποδά: 

"ο κόσμος χθες δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να συμμετέχει σε ένα “διάλογο”, με όρους που δεν επέλεξε ο ίδιος, αλλά το σύστημα εξουσίας. Η όξυνση και η βία είναι δικές τους επιλογές, όχι του λαού. Ο τελευταίος δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, όσο τουλάχιστον η εξουσία βρίσκεται σε τόσο επικίνδυνα χέρια. Μπορεί η αριστερά, θεσμική και επαναστατική, να χαίρεται με αυτό; Σαφώς όχι. Αφού όμως η ίδια δεν έχει διαμορφώσει ακόμη τους όρους για κάτι καλύτερο, είναι σίγουρα προτιμητέα η οποιαδήποτε αντίδραση, από την απάθεια και την αδιαφορία του καναπέ." Θκιαβάστε το ούλλον δαμαί.