Σχεδόν τρία χρόνια μετά

Πριν κανέναν μήνα επήα τζιαι είδα μιαν ταινίαν που με εσαντάνωσεν πολλά. Έθελα να κάτσω να γράψω κάποια πράματα, αλλά που να γράψεις για πράματα πον ιξέρεις, με τα οποία εν ασχολήθηκες σε βάθος, πον τα έζησες τζιαι εν τα έψαξες για τζιαιρόν τζιαι συγκροτημένα με μιαν περιέργειαν τζιαι μιάν έννοιαν;

Τέλος πάντως η ταινία εν τούτη δαμαί, τζιαι αν την έβρετε να κόψετε την κκελλέν σας να τη δείτε.

Αθθύμησεν μου την τούτη η συνέντευξη δαμαί. Εν μεγάλη τζιαι εν θα τη βάλω ούλλην, μόνον έναν κομματούδιν, που περιγράφει πολλά γλαφυρά τες σκέψεις τούτα που εσκέφτουμουν σαν την εθώρουν:

We are raising questions that people in Brazil and people in Greece and people in Turkey and people in Portugal and people in various other parts of the world now are raising: What is the limit of representational democracy? What is our role as citizens? Are we expected to go back home after casting our ballots? … Can an elected government do anything to our city they want, or do we have the right to put a limit on what an elected government can do? We are asking very difficult questions about the suitability of representational democracy in a revolutionary moment.

We don’t have answers, and we’re stumbling left and right. And it’s a trial and error, and it’s very messy, and it’s very difficult. But we’re doing it because we realize the cost of not doing it. And this is very difficult, because it’s uncharted territory, not only in Egypt, but elsewhere.

Ο Khaled Fahmy εν που τους κορυφαίους ιστορικούς της Αιγύπτου. Πριν τρία χρόνια ήταν στην Αίγυπτον άμαν εξεκινησεν η επανάσταση. Εξαπόλυσεν την θέσην του στο NYU, μιαν θέσην που την εθέλαν πάρα, μα πάρα πολλοί (τζιαι για την οποίαν ακόμα να βρουν αντικαταστάτην), τζιαι επήεν στο Κάιρο, διδάσκοντας σε έναν περιφερειακόν πανεπιστήμιον, με λλιότερα λεφτά, τζιαι με λλιότερες ακαδημαϊκές ευκαιρίες.

Harris, κατά το Tassos

Επήεν ο μέτρ των δημοσιών σχέσεων του οποίου η δουλειά είναι εξηγά στους ιθαγενείς τι εστί οικονομία να μιλήσει στο συνέδριον του Economist. Η ομιλία του εν που δαμαί.

Economist Conference: Cyprus on the Mend?

25 November 2013, Hilton Park, Nicosia

Harris Georgiades, Minister of Finance

Ladies and Gentlemen,

Thank you for the invitation and for the opportunity to participate in this open discussion.

Let me also welcome once again the Troika mission chiefs to Cyprus but especially let me welcome Christos Staikouras, the Alternate Finance Minister of Greece, and to comment him on the efforts and determination of the Greek government and the Greek people.

Dear Friends,

Is Cyprus on the mend, we are being asked…?

Is the stability programme leading Cyprus to growth and prosperity?

One could say that this, in fact, is the 20 or the 23 billion Euro question. That’s the total of the bail-in imposed on uninsured depositors, together with the financial envelope of the programme and the top-up expected from privatisation and the asset-to-debt exchange. So one could say, it better work!

But let us take a step back. Because, if we are to determine if Cyprus is on the mend, we must ask: What was the problem in the first place. What is it that trying to mend?

The problem of the Cypriot economy relates, on the one hand,to the unsustainable course of our public finances. The public sector was spending more and more, even as revenues started to contract due to the dampened economic activity.

The direction of public expenditure was not well though either, as it primarily and increasingly comprised of payroll and pensions related expenditure. And also of rising but nontargeted and rather inefficient welfare spending. Successive tax hikes started being imposed to maintain the rising public expenditure long-before there was and MoU. And this, of course, further dampened economic activity.

But there were problems in the private sector also. The private sector was also spending more than it was earning or producing. And this relates directly to the oversized local banking sector and to the unsustainable credit expansion of the past decade.

The banking sector was financing not so much real investment that would in turn boost the productive capacity of the country but rather consumption and a property bubble. Lending was offered not so much on the basis of well though business plans and an assumed ability to re-pay but on the basis of collateral.

Collateral, by the way, which until now was practically impossible to seize.

So the problem was, in fact, multidimensional and it was major. Even the loss of access to the markets for Cyprus, back in spring 2011, was met with indecision and hesitation. Unwise political decisions were coupled with outright negligent and possibly criminal acts in the banking sector. The point of no return was reached earlier this year.

And here is where the economic adjustment programme or to refer to its full name, the Memorandum of Understanding on Specific Economic Policy Conditionality, comes in.

This is an ambitious and demanding programme with very tight timeframes and very specific policy directions. Let us highlight the word conditionality because it should be clear to everyone that the lending from the ESM and the IMF, even though attractive in servicing and repayment terms, is only offered on the basis of this policy conditionality. In any case, it is a programme which we are committed to implement fully and effectively.

The first pillar relates to the restructuring, recapitalisation and enhanced supervision of the banking system. Considering that the banking system was on the brink of collapse just a few months ago, and despite some regrettable delays that followed, the progress done so far has been quite remarkable.

The second pillar deals with fiscal consolidation. Here also we have been very determined to do whatever is necessary to bring public finances on a corrective course, from an early stage.

A final and important pillar has to do with measures of structural nature such as public sector reform, health care reform, welfare reform and of course the privatisation prospects.

On all these major reforms we are ready to consult and to consider all options. But we are determined to proceed. It is through such reform that we shall be laying the foundations of a new, more viable and more sustainable economic model for Cyprus.

Ladies and gentlemen,

We may not all agree on all the provisions of the MoU. It’s my signature on the document but I also have some doubts on a few things.

For instance, I am not happy with all the taxes that were included in the original MoU. Once agreed and imposed it is not so easy to go back and reverse them. But, at the very least, the emphasis of this government when it comes to fiscal consolidation is and will be on the expenditure side. We shall not be raising taxes further and this is a clear message which I would like to repeat.

There are other provisions where much depends on the implementation details. As a Finance Minister I will not be offering my consent to a National Health Plan that will run the risk of creating a new fiscal black hole. But I will be ready to offer my full support to a National Health Plan that will streamline expenditure, maximise efficiency and autonomy of public hospitals and ensure best utilisation of resources both public and private.

I could mention one or two additional issues but I will refrain from doing so because I think the facial expressions of the Troika representatives are already changing.

More importantly is should be clear that no policy document and especially no such a wide and inclusive policy document could meet the full agreement of everyone. Even if we were left without the Troika intervention we would not be able to agree fully between ourselves. Come to think of it, if we were left without the Troika we would never agree on anything between ourselves.

So we should move ahead. We have an action plan. It includes much of what should have been done in Cyprus a long time ago. It is a plan that aims to fix the public finances and the banking system and not only. It is up to us to complement it with initiatives that will encourage entrepreneurship and investment.

We have a plan, let’s stay focused and let’s do the job.

Thank you very much.

Εν θα σχολιάσω τα εγγλέζικα του κύριου Harris (μας) που εν ούλλον λάθη.

Ούτε εννα σχολιάσω το χιούμορ επιπέδου τριτοκλασσάτου manager περιφερειακών γραφείων πολυεθνικής εταιρίας που επήεν να πουλήσει πνεύμαν σε corporate συνέδριον σαββατοκυρίακου. Σαν το παρέαν δαμαί έναν πράμαν: 

Αλλά θκυό πράματα εν ιμπορώ να μεν τα σχολιάσω.

1. "Successive tax hikes started being imposed to maintain the rising public expenditure long-before there was and MoU." Ώστε;;;... Καλάν, ότι λαλούν πελλάρες εξέραμεν το, αλλά να λαλούν τζιαι πελλάρες που εν τέλλεια αντίθετες της πραγματικότητας; Τόσον ο φόρος εισοδήματος, όσον τζιαι ο εταιρικός φόρος εππέφταν σταθερά που το '90... Αλλά σιγά μεν κοιτάξει τα στοιχεία του υπουργεόυ του. Εκτός βέβαια τζι αν εσύχχισεν το tax hikes με το plummeting taxes. Γιατί αν νομίζει ο Harris ότι ποθαμμάζεται που λλόου του ο κόσμος επειδή εσπούδασεν στο University of Reading, γελιέται.

2. Καλάν σιόρ, νομίζει που τ' αλήθκεια ότι εννα του δώκουν brownie points άμαν τους λαλεί ότι εν περίτου μουτζιαχενντίν του νεοφιλελευθερισμού που λλόου τους; Όξα χαρκιέται ότι άμαν τους λαλεί ευτυχώς που ήρτετε να παρακάμψετε κάθε δημοκρατικήν διαδικασίαν διότι εμείς εν ήταν να τα έβρουμεν ποττέ μόνοι μας, εννα του δώκουν το Milton Friedman award for neoliberal cockiness;

Μάσιαλλα του. Τζιαι τούτος ο άθρωπος νομίζει ότι εννα γίνει πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Μήνυμαν...

...που τούτους που τα εζήσαν, τζιαι ζιούν τα τζιαι τζιείνοι με άλλους, αλλά τζιαι με τους ίδιους τρόπους.

Το σλόγκαν του ΜΕΓΚΑ...

...για την νέα τηλεοπτική σεζόν: ΕΛΑΜε τον Χρυσηαυγήστομο.

Μέσα, πο' ξω, πριν, μετά, σαν αντακώννουσιν για κλείουσιν, τζιαι σαν φακκούν γυρόν οι κύκλοι

Σχεδόν πριν τρία χρόνια, έγραψα θκυό ποστ για τους κύκλους που αννοίουνται στην ζωήν του πλασμάτου, όπως το εβίωννα εγώ τότε. Γράφοντας "ποσσιέπασε να δούμεν ίντα μπο' σιει πάρα τζιει" εσκέφτουμουν ότι ένας κύκλος έκλειεν τζιαι άλλος άννοιεν. Τζιαι όντως, σχεδόν έτσι ήταν.

Εφύαν μου όμως θκυό-τρία πράματα. Πρώτον, ο κύκλος έννεν ποττέ ένας. Εν πολλοί, κάποτε παράλληλοι, κάποτε διασυνδεδεμένοι. Δεύτερον, η συνειδητοποίηση του πλασμάτου ότι ένας κύκλος έκλεισεν έρκεται συχνά μετά το γεγονός. Όι την ώραν που γίνεται. Εγώ τότε ένωθα ότι ήμουν πας το τσακ του κλεισίματος. Που με φέρνει στο τρίτον λάθος: το κλείσιμον έννεν ποττέ απότομον, αλλά διαδικασία. Μπορεί να εκφέρεται με μιαν ρήξην σε μιαν δεδομένην στιγμήν, αλλά έσιει πίσω του πολλήν επεξεργασίαν τζιαι διαδικασίαν. Τζιαι τότε εμέναν οι κύκλοι μου είχαν αρκέψει να κλείουν πολλά πιο πριν. Εξ' ου τζιαι το πένθος για τα πατσαρίτζια.

Οι κύκλοι που αννοίξαν που τότες ήταν καμπόσοι. Επέρασα πολλές μεταβάσεις, άλλες καλές τζιαι άλλες άσσιημες, άλλες ομαλές τζιαι άλλες πασανάκατες, άλλες ταπεινωτικές τζιαι άλλες με δώρα. Άλλοτε επέτασσα αυκά πας τους τοίχους, έφκαλλα τσούννες (κυριολεκτικά), επάλυωννα με σιήλλιες θκυο καταστάσεις, ή εματαιώννουμουν. Άλλοτε ένωθα την χαράν τζιαι την αγαλλίασην της συνειδητοποίησης, της ηρεμίας, τζιαι του να θωρείς τους κόπους σου να φκαίννουν για καλόν.

Πριν να φύω τούντην στράταν, ένας φίλος είπεν μου ότι έστω τζι αν μεν το συνειδητοποιώ τέλλεια, οι κύκλοι μου τωρά εκλείσαν. Τζιαι εκλείσασιν καλά, όπως πρέπει. Με ηρεμίαν, χωρίς να χρειαστεί παραπάνω προσπάθεια απ' ότι πρέπει. Που κάποιους έφκηκα τζιαι πριν να κλείσουν, είπεν. Αν εν σωστά που λαλεί, τούτη εν τζιαι η μιάλη διαφορά που την προηγούμενην στράταν που έφευκα, όταν είχα μιαν αγωνίαν, έναν φόον για το τι έρκεται. Κάποια άλυτα πράματα μέσα μου που αρκέψαν να λύουνται λλίον λλίον, αλλά εθέλαν μιαν καλήν συνειδητοποίησην για να λυθούν τέλλεια. Τωρά νώθω ήρεμος, σε γαλήνην, έτοιμος. Θωρώ τους κύκλους πίσω μου που εκλείσαν τζιαι σηκώννεται το σιειλούιν μου με ευχαρίστησην, γιατί παρά τες δυσκολίες τζιαι τα τράβαλλα, ήταν για καλόν. Όπως μου είπεν τούτος ο φίλος μου πάλαι, μπορώ να πάω να το απολαύσω όπως τον πελλόν. Hadi bakalım.

Λλίον πριν να φύω, επήα να δω την γιαγιάν μου στο χωρκόν να την ποσιαιρετήσω. Εν 95 χρονών. Όπως οδήγουν άκουα τούντο τραούδιν, τζιαι πας σε 2-3 στίχους εγεμώνναν τα μμάθκια μου τζιαι εφκαίνναν που μέσα μου κόμποι. Γιατί μπορεί να αννοίουν τζιαι να κλείουν κύκλοι, να φακκούμεν γυρίλλες, αλλά πάμεν πάντα πίσω τζιαμαί που εξεκινήσαμεν.

Η αβάσταχτη μοναξιά της Doğuş Derya (τζιαι της κάθε Doğuş Derya)

Προψές επήα στη συναυλία Anti-Militarist Barış Harekâtı/Αντιμιλιταριστική Ειρηνική Επιχείρηση 2013 στη βόρεια Λευκωσία. Κάποιαν φάσην είδα τζιαι την Doğuş Derya (Ντοούς Ντεριά), τζιαι επήα να την σιαιρετήσω. Η Doğuş εν η γεναίκα που έφερεν τα ούλλα πούκουππα πριν λλίες μέρες θκιαβάζοντας έναν δικόν της όρκο αντί για τον όρκον της βουλής ποτζιεί:

"Ορκίζουμαι στην ανθρώπινην μου αξιοπρέπειαν ότι: εννα εργαστώ για τον οποιοδήποτε ζιεί στη χώραν/γην της Κύπρου με στόχον να μεν θυματοποιηθεί εξαιτίας της γλώσσας, της θρησκείας, της φυλής, του τόπου γέννησης, της κοινωνικής τάξης, της ηλικίας, της σωματικής ικανότητας, του φύλου ή του σεξουαλικού προσανατολισμού· ότι εννα δουλέψω για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος δικαιοσύνης τζιαι ισότητας, όπου η εργασία δε θα γίνεται αντικείμενον εκμετάλλευσης· ότι εννα αγωνιστώ για την αντικατάσταση της κουλτούρας της σύγκρουσης τζιαι της βίας με τη θεμελίωση των αξιών της ειρήνης τζιαι της συναίνεσης· ότι εννα μείνω προσηλωμένη στες αξίες του κοινωνικού κράτους δικαίου τζιαι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τζιαι ελευθεριών· ότι δεν θα παραιτηθώ που το όραμα της εγκαθίδρυσης μιας ομοσπονδιακής Κύπρου".

(στο 2:05 ξεκινά η Doğuş)

Η πράξη της Doğuş ενθουσίασεν πολύν κόσμον. Ξαφνικά η φωτογραφία της εγέμωσεν το Φέισμπουκ. Τα σάιτ τζιαι οι εφημερίδες ποδά εσχολίαζαν το γεγονός με διάφορους τρόπους, τζιαι πάρα πολλοί εντυπωσιαστήκαν που το θάρρος τζιαι την επιμονήν με την οποίαν εσυνέχιζεν να θκιαβάζει την ώραν που οι φωνές, το αντριλλίκκιν, τζιαι το δαχτύλιν που εσούζετουν μαζίν με το προτεταγμένον σιέριν των εθνικά υπερήφανων βουλευτών εμάχουνταν να τη διακόψουν (τζιαι αν μεν σας θυμίζει κάτι τούτον, να σας αθθυμίσω τον Αναστασιάδην να σούζει το δαχτύλιν του απέναντι στην Τσουγιοπούλου κοπτόμενος για την ελληνικήν γλώσσαν στο νεοιδρυθέν Πανεπιστήμιο Κύπρου πριν καμιάν εικοσαρκάν χρόνια). Η τεστοτερόνη τους όμως εν ήταν αρκετή για να σταματήσει την Doğuş, τζιαι αναγκαστήκασιν να φκούσιν έξω διατηρώντας την εθνικήν τους αξιοπρέπειαν.

Πριν προλάβω να πω θκυό κουβέντες της Doğuş στη συναυλία, ήρτεν ένας τύπος τζιαι λαλεί της μες τον ενθουσιασμόν: "Εγώ είμαι Βαρωσιώτης. Ήρτα που τη Λεμεσόν γιατί υπόλογιζα ότι εννα σε βρω δαμαί. Έθελα να σε γνωρίσω τζιαι να σου δώσω συγχαρητήρια". Εσυνάχτην τζι άλλος κόσμος γυρόν της. Τζιαι ελληνοκύπριοι τζιαι τουρκοκύπριοι. Άλλοι εξέραν την τζιαι άλλοι εν την εξέραν. Για κανέναν εικοσάλεπτον επολιορκούσαν την, εφκάλλαν φωτογραφίες μαζίν της τζιαι εμοιράζουνταν την χαράν τους που εβρέθην μια γεναίκα να πει πράματα που εν ετόλμησεν κανένας να πει που τέθκοια βήματα.

Εκάθουμουν τζιαι άκουα ίντα μπου της ελαλούσαν. Μετά που την αγαλλίασην τζιαι την χαράν των πηγαίων συναισθημάτων που έφκαλλεν ο κόσμος, οι κουβέντες που ελαλούσαν εβάλλαν με σε σκέψεις τζιαι επροσγειώσαν με.

Άτζιαπης σου, πόσοι που τούτους ούλλους που (πραγματικά τζιαι ειλικρινά, εν το αμφισβητώ) εσυγκινηθήκαν που το τι έκαμεν η Doğuş, εκαταλάβασιν στ' αλήθκεια τι ελάλεν; Πόσοι εθκιαβάσαν προσεκτικά μιάν-μιάν τες λέξεις για να νώσουν την βαρύτηταν τους; Γιατί τζιείνον που εκατάλαβα ακούωντας τες αντιδράσεις του κόσμου, εν ότι η ανάγνωση του όρκου της Doğuş ήταν επιλεκτική. Ο καθένας, είτε Ε/Κος-α είτε Τ/Κος-α, άκουεν τζιείνον που έθελεν.

Άτζιαπης σου, πόσοι συμμερίζουνται το κάθε τι που είπεν υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα του ΚΑΘΕ ΠΛΑΣΜΑΤΟΥ που ζιεί μες τούντον τόπον; Πόσοι αναγνωρίζουν τα δικαιώματα του κάθε έποικου ή μετανάστη (τζιαι δεν μιλώ με τους όρους της χαριτωμενιάς της πολυπολιτισμικότητας των φιλελεύθερων δαμαί); Πόσοι δέχουνται ότι το χωράφιν που εποτίσαν με το δρώμαν τους τζιαι τους επιάσαν τόσον άδικα, εποτίστην με το δρώμαν κάποιου τρίτου, τζιαι έσμιξεν με το δρώμαν το δικόν τους; Πόσοι που τούτους εν έτοιμοι να αντισταθούν στην κάθε είδους ιεραρχίαν τζιαι σχέσην εξουσίας μες τούντον τόπον (όι μόνον τζιείνες που εν που πάνω τους, αλλά τζιαι τζιείνες που εν που κάτω τους), που τες έμφυλες ως τες οικονομικές τζιαι που τες κοινωνικές στες γνωσιολογικές; Πόσοι εν έτοιμοι να ανατρέψουν τες πατριαρχικές δομές ή τες ομοφοβικές νοοτροπίες της καθημερινότητάς τους; Πόσοι εν έτοιμοι να εργαστούν, όπως η Doğuş, για να μεν θυματοποιούνται ούλλες οι κατηγορίες πλασμάτων που ανέφερεν;

Ας πιάμεν για παράδειγμαν την αναφοράν για τα δικαιώματα αθρώπων ανεξαρτήτως σωματικής ικανότητας. Πόσοι που τούτους δεν θα παρκάρουν το αυτοκίνητον τους πας το πεζοδρόμιον (έστω τζιαι για "πέντε λεπτά") γιατί εννα σκεφτούν ότι μια κοτζιάκαρη ή ένας γέρος εν θα μπορούν να ρέξουν; Πόσοι εν θα παρκάρουν στην θέσην των αναπήρων στο πάρκιγκ;

Κάποιος μπορεί να μου πει ότι εν πολλά μιτσιά τζιαι ασήμαντα τούτα. My point exactly. Αμμέν ιξεκινήσουμεν που τα μιτσιά, στα μιάλα τί θα κάμουμεν;

Ο παραπάνω κόσμος εθκιάβασεν στον όρκον της Doğuş τζιείνον που έθελεν. Με μιαν έννοιαν, εν τον αδικώ. Κρούζει τον το κυπριακόν (όποιον το κρούζει δηλαδή...). Αλλά τζιείνον που ποττέ εν εκαταλάβαμεν εν ότι το κυπριακόν σαν κυπριακόν εν έσιει σημασίαν. Το κυπριακόν εν πρόβλημαν διεκδίκησης κυριαρχίας τζιαι εξουσίας, που έτυχεν να εκφραστεί πας το εθνοτικόν. Αλλά το όραμαν της Doğuş πάει μίλια μακριά που μιαν αφηρημένην "εγκαθίδρυση μιας ομοσπονδιακής Κύπρου". Εν έναν όραμαν για μιαν Κύπρον όπου ο/η κάθε ένας/μιά που τυγχαίνει σε μιαν συγκυρίαν να είναι σε θέσην εξουσίας τζιαι ισχύος, εκχωρεί τούντην εξουσίαν τζιαι ισχύν για να μεν θυματοποιείται ο/η οποιοσδήποτε που τυγχαίνει λόγω μιας αδυναμίας να εν που κάτω του/της.

Όχι στη διχοτόμηση της Τράπεζας Κύπρου.

(με αφορμή το σημερινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Αλήθειας με τον ίδιο τίτλο)

του Δημήτρη Δημητρίου.

Διεκδικούμε λύση, υπό τις περιστάσεις δίκαιη και λειτουργική, χωρίς την επιδιατησία της Τρόικας. Λύση που θα αποφασίσουμε εμείς, που να αντέχει στο χρόνο και που να οδηγεί στον τερματισμό των περιορισμών στις συναλλαγές και στην άρση των τετελεσμένων που δημιούργησε το δίδυμο έγκλημα σε βάρος της Τράπεζας Κύπρου στις 15 και 25 Μαρτίου 2013. Όραμα μας μια Τράπεζα Κύπρου με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Δεν βολευόμαστε με τη ντε φάκτο διαίρεση της Τράπεζας και θα αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για μια λύση ομοσπονδιακή που θα διασφαλίζει τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της Τράπεζας, των μετόχων της, των πιστωτών της, των μεγαλοκαταθετών της και όλων των απλών και τίμιων ανθρώπων που καταθέτουν εκεί την ψυχή τους. Την ίδια στιγμή κάνουμε ξεκάθαρο προς όλους ότι δεν θα αποδεχτούμε επιβολή οποιασδήποτε λύσης. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι λύση χωρίς το σωστό περιεχόμενο δεν μπορεί, και δεν θα αφήσουμε, να επιβληθεί. Τούτη η Τράπεζα δεν έχει κρικέλια για την πάρουν στον ώμο και να φύγουν…

Ετοιμαστείτε για το ΝΕ.Ρ.Ι.Κ. (Γιατί η φαντασία τους ως τζαιμαι φτάννει)

Η Κυβέρνηση ετοίμασεν έναν νομοσχέδιον για τροποποίησην του νόμου περί ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών οργανισμών (ούλλον το νομοσχέδιον δαμαί). Στη σελίδαν 17 του νομοσχεδίου, τζιαι μετά που έναν κάρον μιτσιές-μιτσιές τροποποιήσεις, λαλεί: "με την αντικατάσταση στο εδάφιο (3) αυτού, της φράσης «ή στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου» (δεύτερη και τρίτη γραμμή) με τη φράση «,συμπεριλαμβανομένης και της εκάστοτε δημόσιας ραδιοτηλεοπτικής υπηρεσίας.»". Όπας; Ελείψαν μας οι ιδέες τζιαι απλά αντιγράφουμεν ό,τι κάμνουν στην Ελλάδαν;

Μάλιστα. "Εκάστοτε δημόσια ραδιοτηλεοπτική υπηρεσία". Ας πούμεν, έτσι υποθετικά δηλαδή, κουβέντα να γίνεται, ότι αν ποττέ τύχει να κλείσει το ΡΙΚ, τζιαι γίνει κάτι άλλον, π.χ. μια δημόσια ραδιοτηλεοπτική υπηρεσία με ελάχιστον προσωπικόν, το οποίον βεβαίως βεβαίως δεν θα ανταγωνίζεται τα ιδιωτικά κανάλια, θα πρέπει να είμαστιν έτοιμοι με τροποποιημένον τον νόμον για την Αρχήν Ραδιοτηλεόρασης για να μεν βουρούμεν να συνάουμεν τους βουλευτές να ψηφίζουν πάλαι. Σκέφτου να γινεί κανέναν καλοτζιαίριν μες τον Αύγουστον, ππεεεεε...

Το εδάφιον (3) στο άρθρον 4 του βασικού νόμου (που τον βρίσκετε δαμαί), τζιαι στο οποίον αναφέρεται η προτεινόμενη τροποποίηση, μιλά για την Αρχήν Ραδιοτηλεόρασης. Συγκεκριμένα, αναφερόμενη στη σύνθεσην της Αρχής λαλεί: "Κανένα πρόσωπο δε διορίζεται μέλος της Αρχής, αν έχει άμεσο ή έμμεσο συμφέρον σε οποιοδήποτε πάροχο υπηρεσιών οπτικοακουστικών μέσων ή στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου." Έτσι, μέσα που έναν άσχετον εδάφιον του νόμου (ο οποίος νόμος, σημειωτέον, ετροποποιήθηκεν πάλαι πριν έναν μήναν, στες 14 του Ιοὐνη), τζιαι μαζίν με έναν κάρον τροποποιήσεις, βάλλουμεν που το παραθυρούδιν τζιαι πρόνοιαν να κλείσει το ΡΙΚ. Ίντα παραθυρούδιν δηλαδή, τρύπα του ποντικού...

Σημειώννω, τέλος, την ειρωνίαν του νόμου: "Κανένα πρόσωπο δε διορίζεται [...] αν έχει άμεσο ή έμμεσο συμφέρον σε οποιοδήποτε πάροχο υπηρεσιών οπτικοακουστικών μέσων." Ακούεις Χάσικε;

Υ.Γ.

Η Αλήθεια, η εφημερίδα του Χάσικου, ο οποίος βεβαίως δεν μπλέκει την ιδιότηταν του ως Υπουργός Εσωτερικών με τούτην του καναλάρχη, έγραψεν προχτές για τούντο νομοσχέδιον αλλά, ω του θαύματος, η πρόνοια για το ΡΙΚ έφυεν τους.

Τα γιέριμα, εν τζιαι ανυπόγραφον το δημοσιέυμαν να δούμεν ποιου ή ποιας εν που του/της έφυεν. 

Η γενεαλογία της φιλανθρωπίας ως ηθικόν τζιαι πολιτικόν ξέπλυμμαν

Αλλό έναν θκιαμαντούδιν της παθητικής αντίστασης με το εσιέκκιπι. 

Ο συμπέθερος δαμαί ποιος ήταν;

Τα αθέατα μαθηματικά της κρίσης, ή η ανομολόγητη βία τούτων ούλλων που εναντιώννουνται στη βία απ' όπου τζι' αν προέρχεται

Αναδημοσίευση που δαμαί.

Έχει όνομα: τη λένε Βαρβάρα Αργυρίου. Και ήταν η μητέρα μου

Του γιου της Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

(Η μητέρα μου Βαρβάρα Αργυρίου, με την λατρεμένη της κορούλα, Καλοκαίρι 2012)

Δεν κρατάω πλέον λογαριασμό για τις αυτοκτονίες της κρίσης. Είμαι όμως απόλυτα βέβαιος ότι από χθες είναι +1. Και είμαι τόσο βέβαιος, γιατί αυτό το +1 που προστέθηκε στα μαθηματικά του θανάτου ήταν… η μητέρα μου.

Από τους γονείς μου αποσυνδέθηκα συναισθηματικά πολύ νωρίς γιατί εκείνοι υποστήριζαν το σύστημα και με προετοίμαζαν για αυτό όπως κάναν όλοι οι νοικοκυραίοι της εποχής.

Στα εφηβικά μου μάτια, η συναισθηματική μου απομάκρυνση από τους γονείς μου ήταν μια τιτάνια μάχη κατά του συστήματος που γνώριζα από τα μικρά μου πόσο στρεβλό και διεφθαρμένο ήταν χωρίς να χρειάζομαι κάποια δηλητηριώδη πολιτική κατήχηση για να με προγραμματίσει.

Φυσικά, όσο δίκιο και αν είχα, είχα άδικο. Γιατί οι γονείς μου, όπως εκατομμύρια άλλοι γονείς, ήταν απλοί και αφελείς άνθρωποι που παγιδεύτηκαν από την γαλαντόμο τοκογλυφία του συστήματος της εποχής τους.

Σφάλμα θανάσιμο για αυτούς και τη γενιά μου και όσες άλλες γενιές απομένουν να ρθουν, αλλά σφάλμα που οφειλόταν στην άγνοια.

Ακριβώς χάρη στην πρόωρη αποσύνδεση μου και στην απόρριψη όλων των γονεϊκών στερεότυπων μπορώ αντικειμενικότατα να σας πω:

Η μάνα μου ήταν αγία. Όπου έβλεπε ανάγκη έστεργε. Πέρασε χρόνια ολόκληρα στα νοσοκομεία της ντροπής και της οδύνης και έκανε εθελοντικά τη νοσηλεύτρια και την ψυχοπομπό σε δεκάδες συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους.

Αγκάλιαζε όποιο παιδί βρισκόταν στο διάβα της.

Η ψυχή της δεν είχε το παραμικρό ψεγάδι. Τον παραμικρό δόλο.

Η ανεξάντλητη αγάπη της ήταν η συνδετική κόλλα για την οικογένεια όλη.

Αεικίνητη, με μια ζωντάνια που έβαζε κάτω όλα της τα παιδιά μαζί.

Σήκωσε τόσους σταυρούς αγόγγυστα. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τίποτα. Δε ζήτησε τίποτα.

Όλα για τους άλλους.

Η Βαρβάρα για όλους και κανείς για τη Βαρβάρα. Δε καταδεχόταν να ζητήσει βοήθεια.

Τα τελευταία χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα της ζωής της, ακόμη και με τα τόσα που είχε περάσει.

Η κρίση μπήκε στη ζωή της, στο νοικοκυριό της. Το μέλλον των τριών παιδιών της, όλα τους σπουδαγμένα, πουθενά στον ορίζοντα. Η σύνταξη του άντρα της καρατομήθηκε βάναυσα. Σύνταξη δουλεμένη και πληρωμένη μέχρι την τελευταία της στιγμή πήγε κάτω από το μισό. Σύνταξη κλεμμένη από τους πολιτικούς αλήτες.

Η γκρίνια του πατέρα καθημερινή. Η πίεση αφόρητη. Η ψυχική επίθεση από τα μήντια που ήθελαν να μας κάνουν να συμμορφωθούμε με τη μαζική κλοπή περιουσιών, αξιοπρέπειας και ζωής, αδιάκοπη.

Η μάνα σήκωνε τους σταυρούς όλων. Δούλευε ασταμάτητα στο νοικοκυριό της, με νυχτερινά τιμολόγια για να σώσει κανά ευρώ.

Αμείλικτη με τον εαυτό της. Αδυσώπητη. Κοιμόταν 4 ώρες την ημέρα για να τα έχει όλα στην εντέλεια.

Πριν από 20 μέρες, αιφνίδια, κάτω από όλη αυτή την πίεση και με τον όλο πόνο που είχε στωικά συσσωρεύσει η καλή μου μάνα κατέρρευσε.

Το μικροσκοπικό ζωντόβολο με την τόση ζωή έγινε σκιά του εαυτού της.

Δεν ήθελε να φάει. Δεν ήθελε να μιλήσει.

Μάταιοι οι γιατροί.

Κάποτε η μάνα μου, με τις εκλάμψεις θυμοσοφίας που είχε, με είχε αγγίξει βαθύτατα λέγοντας μου: Παιδί μου σε θαυμάζω: Είσαι σαν το φοίνικα. Κάθε φορά που πέφτεις σηκώνεσαι.

Προσπάθησα να της αντιγυρίσω το δάνειο ψυχής. Να της πω μάνα, θυμάσαι; Φοίνικας είσαι και εσύ.

Μα το σκοτάδι είχε σβήσει τον σπινθήρα της,

Μες στη θολούρα της έλεγε παλαβομάρες. Έλεγε στα παιδιά της, σε εμάς, πως αυτή μας δολοφόνησε. Πως μας κατέστρεψε. Ζητούσε κατανόηση για το έγκλημα της. Ζητούσε να παραδοθεί στους αστυνομικούς. Ζητούσε την παραδειγματική τιμωρία της. Τιμωρία γιατί όλη τη ζωή της ήταν αγία.

Η τηλεόραση μιλούσε από μέσα της. Έλεγε πως αυτή τα έφαγε όλα. Τα δισεκατομμύρια. Αυτή τα έκλεψε. Ζητούσε να παραδοθεί στην αστυνομία.

Καταλάβαινε το σκοτάδι στο μυαλό της. Την ήξερε την αρρώστια πολύ καλά τόσους και τόσους που είχε συνοδοιπορήσει καρτερικά στο τελευταίο τους της ζωής ταξίδι.

Δε θα παραδιδόταν στην ασθένεια.

Τη χάσαμε μέσα από τα χέρια μας.

Όταν άλλοι στην ηλικία της τρέμουν το θάνατο, αυτή, εκείνα τα μοιραία δευτερόλεπτα που ο πατέρας μου πήγε να σβήσει το μάτι της κουζίνας, άνοιξε το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας και έκανε την ηρωική της έξοδο. Σιωπηλά, αδιαμαρτύρητα, πήρε τους σταυρούς της μαζί της, να βαρύνει το σώμα της πούπουλο των 43 κιλών, να την πάρει στα σοβαρά ο θάνατος που εκείνη πάντα τον έπαιρνε αψήφιστα σε σχέση με τον εαυτό της.

Δεν έκανε ο θάνατος ηρωίδα τη μάνα μου. Όχι όπως έγινε με τον ήρωα Δημήτρη Χρίστουλα. Ηρωίδα ήταν η μάνα μου στην καθημερινότητα της. Μια μικρή καθημερινή ηρωίδα.

Ακούσαμε κραυγές από κάτω.

Μόλις την είδαμε από το μπαλκόνι πεσμένη δίπλα στα σκουπίδια, ο καθένας από εμάς, από την οικογένεια της που λάτρευε, σπάσαμε. Η κολώνα του σπιτιού μας είχε σπάσει, τα κόκκαλα της είχαν σπάσει.

Πέσαμε ο καθένας από εμάς σαν χάρτινοι πύργοι στο πάτωμα σφαδάζοντας από τους λυγμούς.

Κατεβήκαμε κάτω, μέσα στο κεραυνόπληκτο πλήθος.

Η μάνα μας μας άφησε έτσι όπως την θυμόμασταν: ούτε αμιχή. Ούτε σταγόνα αίματος να κηλιδώσει την όψη της.

Όλα μέσα της. Όλη η ζημιά εσωτερικά. Όπως στη ζωή, έτσι και στο θάνατο. Το κοριτσάκι μας.

Ο πατέρας μου τραβούσε τα μαλλιά του. Το σπουργιτάκι μου. Το κατσικάκι μου. Αχ περιστεράκι μου!

Ήταν ακόμη ερωτευμένος μαζί της, με την σύντροφο της ζωής του. Δεν έκλαιγε για αυτόν. Για εκείνη έκλεγε. Κανείς δεν έκλαιγε για τον εαυτό του. Όλοι κλαίγαμε που χάθηκε κάτι τόσο σπάνιο.

Είμαι δολοφόνος φώναζε ο πατέρας μου. Είμαι εγκληματίας.

Όχι ο πατέρας μου δεν ήταν δολοφόνος. Ένας καλός άνθρωπος είναι. Χωρίς πλέον τη λατρεμένη του σύντροφο.

Η μάνα μου δεν άφησε σημείωμα. Δεν προλάβαμε να πούμε ένα αντίο, να ακούσουμε τις τελευταίες της επιθυμίες, να της κρατήσουμε το χέρι, να της χαϊδέψουμε τα μαλλιά, να της δώσουμε ένα φιλί στο μάγουλο. Έφυγε μπροστάρησα, περήφανη και μόνη.

Ο θάνατος της μάνας μου θα μας αφήσει με ακόμη περισσότερα χρέη. Όπως είχα προβλέψει χρόνια πριν για τη χώρα, μετά βίας μπορούμε να θάψουμε τον νεκρό μας, τόσο ζωντανό μέχρι πριν από μερικές στιγμές.

Μας άφησε όμως μια πλούσια κληρονομιά. Την τεράστια ψυχή της. Ένα μικρό κομματάκι από την ψυχή της να δέσει τη ραγισμένα μας από τον τόσο άδικο χαμό της καρδιά μας. Να μας κάνει όχι σκληρότερους αλλά καλύτερους ανθρώπους. Μια κληρονομιά που οφείλουμε να τιμήσουμε. Ελπίζω, μόνο να ελπίζω μπορώ, πως θα φανούμε αντάξιοι του κληροδοτήματος της. Της αγάπης της για όλους τους ανθρώπους.

Ήμουν από τους πρώτους που κατέδειξα το θέμα των αυτοκτονιών της κρίσης. Μια από αυτές ήρθε και στοίχειωσε το σπίτι μας και τη ζωή μας.

Η μάνα μου προσπαθούσε να μας πείσει πως ήταν δολοφόνος. Πως μας σκότωσε. Η μάνα μου δεν ήταν δολοφόνος. Ήταν αγία.

Ο πατέρας μου φώναζε πως ήταν δολοφόνος. Πως την άφησε να πεθάνει. Δεν είναι δολοφόνος. Είναι ένας καλός άνθρωπος.

Ούτε εγώ είμαι δολοφόνος ούτε κανένας από την οικογένεια μου.

Ξέρω όμως ποιος είναι ο δολοφόνος της μάνας μου. Δεν ήταν το χέρι του βέβαια που την έσπρωξε από το παράθυρο. Αυτό έγινε με τη δική της βούληση και με το ανίκητο της, ηρωικό σχεδόν πείσμα στην αξιοπρέπεια.

Ήταν όμως αυτός ο δολοφόνος που έβαλε τη μεγάλη και ασήκωτη κοτρώνα πάνω στην πλάτη της, ακριβώς πάνω από τους σταυρούς της που για δεκαετίες πρόθυμα και αγόγγυστα σήκωνε με τα 43 της κιλά.

Ήταν όμως αυτός που την ανάγκασε, αυτή την αεικίνητη ακαταπόνητη γυναίκα να ακινητοποιηθεί στο κρεβάτι της ντροπής δίπλα στο παράθυρο στης απόδρασης της από την ζωή. Και μόνο αυτό το παράθυρο μπορούσε να δει πλέον σαν έξοδο από ένα πόνο εσωτερικό τόσο φριχτό που ούτε να τον ψελλίσει δεν μπορούσε.

Αυτός ο δολοφόνος, ο κατά συρροή δολοφόνος με την άδεια και την ασυλία να σκοτώνει με δηλητήρια ή σιγαστήρα, είναι το πολιτικό σύστημα της χώρας. Και για αυτό το τέρας πρέπει να επανέλθει η θανατική ποινή.

Καλή ανάπαυση Βαρβάρα μας, γλυκό μας κοριτσάκι!!!

Spyros and family: the scandinavian tour

"Μάρκοοοοοοοοοοοο, Αχιλλέαααααααα, φάγατε τα αυγά σας ή θα σας μαλώσω πάλι;"

" Όι μάμμα, θέλουμεν να φάμεν σολωμόν που έχουσιν δαμαί στη Σουηδία." 

"Σταματήστε τις βλακείες και φάτε τα αυγά σας με το πόλυπιφ που σας έφερε ο πατέρας σας από την Κύπρο." 

"Άτε ρε μάμμα, ήρταμεν δακάτω τζιαι εννα τρώμεν πόλυπιφ με τ' αυκά;" 

"Αχιλλέα, φάε το φαγητό σου γιατί θα φωνάξω τους απαγωγείς να σε πάρουν!"

"Ε Μιμή, αφού εκόψαμεν που κόψαμεν τζιαι ήρταμεν στα κάκκαφα διακοπές ιμίσιη, άτζιαπης σου να κανονίσω να δω τζιαι κανέναν επίσημον; Να δει ο Μακάριος ίντα ωραίαν διεθνοποίησην του κάμνω. Μεν σου πω ότι εννα φάει τζιαι που πάνω του ο Τάσσος."

"Σπύρο άσε με τώρα, δεν μπορώ. Πρέπει να φάνε τα παιδιά, να τα ντύσω με τα ναυτικά τα κουστουμάκια, και να έρθει η κομμώτρια να με χτενίσει. Έχουμε να πάμε σ' αυτό το ΙΚΕΑ [σημ.: το ΙΚΕΑ άννοιξεν το 1958]. Λέω να πάρω έναν μπουφέ για το σπίτι. Βγάλε κι εσύ αυτή την αναθεματισμένη τη ρόμπα και τις παντόφλες και ετοιμάσου!"

"Ου παναΐα μου κόρη Μιμή, εννα με βάλεις να τσακκώννουμαι με τον κόσμον στο αεροδρόμιον πάλαι! Ίνταλως εννα κουβαλήσουμεν το μπουφέν εις την Κύπρον σιόρ;"

"Με το διπλωματικό σάκκο Σπύρο! Τι υπουργός εξωτερικών είσαι άμα δεν μπορείς να στείλεις έναν μπουφέ με το διπλωματικό σάκκο; Εξάλλου τα έπιπλα αυτά τα πουλάνε σε κομμάτια και τα συναρμολογείς εσύ."

"Εκατάλαβα, ήβραμεν δουλειάν πάλαι για την αστυνομικήν μου φρουράν."

Μαζίν με το έγγραφον που το αρχείον της Αγγλίας για τον Σπύρον που έβαλα στο προηγούμενο  πόστ, ήβρα τζιαι κάτι άλλον ενδιαφέρον. Το 1966 ο Σπύρος επήεν διακοπές στες Σκανδιναβικές χώρες. Γιατί τζιαι πώς με μ' αρωτάτε. Απ' ότι φαίνεται κάποιος τον εκάλεσεν. Τωρά ποιος μπορεί να καλέσει τον Σπύρον στην χώραν του για διακόπες, ο θεός τζι η ψυσιή του. Αφού ήταν τζιεικάτω, ο αποφάσισεν λοιπόν να κάμει τζιαι λλίες επίσημες επαφές, τζιαι έθελεν να δει τον Υπουργόν Εξωτερικών της Σουηδίας. Απ' ότι φαίνεται, ο Σπύρος ανάγκασεν τον άθρωπον να σηκωστεί που τες διακοπές του στην εξοχήν τζιαι να πάει να φάει "ανεπίσημον γεύμαν" μαζίν του στη Στοκχόλμην. Ζάβαλλιν μου το πλάσμαν.

Το βασανιστικόν ερώτημαν εν αν στο "ελαφρύν γεύμαν" εφάαν κιοφτέδες σουηδέζικους ή χοτ-ντοκ του ΙΚΕΑ.

Spyros rules

Ήμουν για λλίον τζιαιρόν στο αρχείον της Αγγλίας για μιαν έρευναν, τζιαι με την ευκαρίαν είπα να ψάξω το γνωστόν έγγραφον που λαλεί "Spyros Kyprianou is the least impressive of Makarios' young minister's...don't take him for a fool though, because as time goes by he is learning fast". 

Γύρεψε τζιαι να γυρέψεις εν το ήβρα, τζιαι πρέπει να ανακουτρέψουμεν παλιές σημειώσεις. Τέλος πάντων, την άλλην στράταν πκιόν. 

Όμως πας την αναζήτησην ήβρα έναν παρόμοιον έγγραφον για τον χουντίνι της διπλωματίας τζιαι της πολιτικής. Το 1965, ο Σπύρος επήεν Αγγλίαν πάλαι τζιαι έθελεν να δει τον Υπουργόν Εξωτερικών. Σε προηγούμενες επισκέψεις του, ο Σπύρος έθελεν να δει τον ΥΠΕΞ της Αγγλίας, αλλά ο Υπουργός είσιεν πιο σημαντικά πράματα να κάμνει. Επειδή ο Σπύρος εν έπιαννεν το υπονοούμενον τζιαι επέμενεν, είπαν του υπουργού "Εν αντροπή σιόρ, δε τον λλίην ώραν τζιαι εν πειράζει. Τζιαι εννα σου τα ετοιμάσουμεν ούλλα εμείς." Μέσα στην πολλήν χαρτούραν, υπάρχει τζιαι τούτον το βιογραφικόν σημείωμα του Σπύρου που ετοιμάστηκεν για ενημέρωσην του υπουργού:

Πόθθεν να το πιάσεις τζιαι που να το αφήκεις; Που το ότι επήεν αντιπρόσωπος της Εθναρχίας στο Παγκόσμιον Συμβούλιον Ηθικής Θωράκισης (βασικά φανταμενταλιστές χριστιανοί αντικομμουνιστές της μεταπολεμικής περιόδου); Φανταστείτε τον Σπύρον να λαλεί: "πρέπει να κάμομεν ηθικήν θωράκισην..."

Όξα που το "Before becoming Mininster of Foreign Affairs [...] he was thought to be one of the most unimpressive ministers of the Greek-Cypriot Ministers"; Να σημειώσω ότι τότε υπουργός ήταν τζιαι ο Πασχάλης Πασχαλίδης, ο κύριος "εγώ-εν-εμίλησα-ακόμα" που τον έβαλεν υποψήφιον πρόεδρον ο Ττόμης Α' το '93 τζιαι επάτωσεν.

Δυνατόν επίσης εν τζιαι το "Mr Kyprianou [...] lacks the charm of manner of many of his compatriots - at times he tends to be downright churlish". Ο κύριος Κυπριανού δεν έχει τους γοητευτικούς τρόπους πολλών συμπατριωτών του - μερικές φορές έχει την τάση να είναι εντελώς άξεστος. Τούτον το churlish μεταφράζεται επίσης ως χώρκατος, στριμμένος, ιδιότροπος, δύσπυρος. Δυσ-σπύρος ή δισ-σπύρος. Για δύσκολος Σπύρος για Σπύρος εις διπλούν δηλαδή. Ου Γριστός!

Για να καταλάβετε ίντα στριμμένον άντερον ήταν ο Σπύρος, άκουσα ιστορίαν όπου επήεν να τον δει καλαμαράς πολιτικός. Άννοιξεν του η Μιμή, τζιαι ήβρεν τον Σπύρον να κάθεται με τες παντόφλες τζιαι την ρόπαν (ξέρετε, που τζιείνην την καρώ τη μάλλενην). Είπεν του γεια το πλάσμαν, έκατσεν, τζιαι ούλλην την ώραν ο Σπύρος εν άννοιξεν το στόμαν να πει κουβένταν. Εθώρεν μόνον τηλεόρασην.

Πίσω στο έγγραφον μας. Το καλλύτερον βέβαια εν το λογοκριμένον κομματούδιν στο τέλος. Σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα των ερευνητών της κυπριακής ιστορίας περιμένει τον αποχαρακτηρισμό του εγγράφου για να αποκαλυφθεί το μεγάλο μυστικό.

Ο απόπατος της ιστορίας...

...τζιαι οι (συγ)κάτοικοι των εντέρων των Κυπραίων του Μεσαίωνα. Άτζιαπης σου, ο ιστορικός του μέλλοντος (ξέρετε σιόρ, τζιείνος που μας δικαιώνει πάντα) τι θα βρίσκει στους δικούς μας αποπάτους; 

Που το smithsonian.com

June 18, 2013

This Castle’s Toilet Still Holds Parasites From Crusaders’ Feces

Ruins of Saranda Kolones, Cyprus’ feces-preserving castle. Photo by Matthew Wilkinson

Cyprus, the Mediterranean island nation just south of Turkey, took centuries to gain its independence. The Greeks, Assyrians, Egyptians, Persians, Romans, Ottomans, British and others all took their turns taking over the island, and each left their mark on the archeological record. But in a ruined chamber in a castle on the western corner of the island, it may be more apt to say the invaders left a smear.

In 1191, during the Third Crusade, King Richard I of England invaded Cyprus and ordered that a castle be built on the island’s western corner in order to defend the harbor there. Called Saranda Kolones, the castle’s name refers to its many monolithic columns. But in typical tumultuous Cyprus fashion, the medieval castle was only used for thirty years before it was destroyed by an earthquake. By then, King Richard had sold Cyprus to Guy de Lusignan, the King of Jerusalem. Lusignan and his successors had other plans for expanding the island. The wrecked port was abandoned and the castle never rebuilt. 

An ancient toilet from Saranda Kolones, perched over a pit of dried human waste. Photo by Anastasiou & Mitchell, International Journal of Paleopathology

As castles go, Saranda Kolones had a pretty poor run. But two University of Cambridge researchers recently realized that, precisely thanks to the castle’s short use, a priceless treasure had been left behind in the Saranda Kolones’ bowels. One of the centuries-old castle latrines (read: ancient toilet), they found, was still full of dried-up poo. That feces, they thought, could provide valuable insight into what kind of parasites plagued the former residents’ guts. And because only 30 years’ worth of waste clogged the ancient sewage system, those parasites could provide specific insight into what ailed medieval crusaders. The researchers rolled up their sleeves and collected samples from the dessicated cesspool.

To rehydrate the ancient night soil, the team placed one gram of their sample into a chemical liquid solution. They used micro sieves, or tiny strainers to separate parasite eggs from the digested remains of the crusaders’ meals. They created 20 slides, and peeked into their microscopes to see what creatures the soldiers may have left behind.

One of the recovered whipworm eggs. Photo by Anastasiou & Mitchell, International Journal of Paleopathology

The samples revealed 118 “lemon-shaped” Trichuris trichiura eggs–a type of roundworm commonly called the whipworm–as well as 1,179 Ascaris lumbricoides, or giant roundworm, eggs. A control sample of non-toilet soil they tested did not contain any parasite eggs, confirming that the eggs did indeed come from the toilet, they report in the International Journal of Paleopathology. 

The study of ancient parasites, whether through old bones that reveal leprosy-causing pathogens or dried up leaves that elucidate the cause of the Irish potato famine, is a thriving field. In this case, the long-dead parasite eggs were pooped out by the crusaders using the toilet years ago. These species reproduce within human bodies, and go on to infect new hosts through egg-contaminated soil or food delivered courtesy of the host.

Heavy infection with either of these worms was no picnic. The authors write, first of giant roundworms:

The mature female then starts to lay about 200,000 eggs per day that can be fertile or unfertile if no male worms are present. Although a mild infection with roundworms is mostly asymptomatic, heavy burdens with Ascaris can cause intestinal blockage and abdominal pain in adults. Because children are less able to tolerate parasites that compete with them for nutrients in their diet, heavy infection with roundworms can cause nutritional impairment, vitamin deficiencies, anaemia and growth retardation.

And of whipworms:

When the females reach maturity they can release 2000–10,000 eggs per day. As with roundworm a heavy worm burden may contribute to malnutrition, stunted growth in childhood and sometimes mechanical damage of the intestinal mucosa, diarrhoea and prolapsed rectum.

The presence of these worms, the authors write, attests to the poor hygienic conditions the castle residents likely practiced and put up with. “Poor hygiene with dirty hands, contamination of the food and water supplies with faecal material, inadequate disposal of the faecal material, and consumption of unwashed vegetables fertilized with human faeces are some of the means through which roundworms and whipworms are spread.”

The worms also could have jeopardized the health of their hosts, especially during years of famine when both parasite and human competed for scarce nutrients from meals few and far between. Previous studies found that between 15 to 20 percent of nobles and the clergy died from malnutrition and infectious disease during the crusades. Although death records for poor soldiers are not available, the authors think it’s safe to assume that malnutrition probably hit the lower-ranking crusaders even harder.

“It is quite likely that a heavy load of intestinal parasites in soldiers on crusade expeditions and in castles undergoing long sieges would have predisposed to death from malnutrition,” they write. “This clearly has implications for our understanding of health and disease on mediaeval military expeditions such as the crusades.”

Before contemporary readers breathe a sign of relief that these parasites infested the guts of people living more than 800 years ago, it’s important to note that the giant roundworm infests an estimated one-sixth of all humans living today. As the authors write, “In modern times A. lumbricoides and T. trichiura are two of the most common and widespread intestinal parasites.” Other parasites continue to plague human populations worldwide, especially in developing countries. Who knows what the archaeologists of the future will find in the scum of your latrine?

Το πλυντήριον εχάλασεν...

...όσες επανεκκινήσεις τζιαι να κάμεις, τίποτε εν γίνεται. 

Αναδημοσίευση που δαμαί

Cyprus Bank Deposits Plunge By Most Ever During "Capital Controls" Month

Submitted by Tyler Durden on 05/29/2013 10:40 -0400

Following the improvised and very confused bail-in of the Cypriot banking system in mid/late March, one of the key requirements was to contain the liquidity within territorial Cyprus, and prevent the outflows of critical bank funding liabilities - i.e., deposits - abroad thus causing a waterfall cascade of ever increasing capital needs and bigger and better bailouts. Thus capital controls, which two months after the bailout, are still in place. Judging by just released Cyprus Central Bank data they failed. Because even though the deposit outflow in March, when the fiasco happened, was a moderate €3.8 billion, which the European politicians promptly pointed to as confirmation of a job well done, it was the April outflow that was the jawdropping number.

In a month in which deposit flight should have been largely contained, Cyprus banks saw a record outflow of 6.4 billion, or 10% of its entire deposit base, in one month!

But the sad punchline is that while deposit flight by domestic residents was an unfortunate if explainable €3 billion, it was the €3.1 billion in deposit reduction by "Non-Euro Residents" - read Russians, who circumvented capital controls, and pulled a whopping 16% of their entire deposits held in the tiny and now completely insolvent island nation.

Total Cyprus bank deposits: no need to show the arrow at the right side.

And the monthly change broken down by sector:

Unless Cyprus implements some controls that truly work, at this pace its entire banking system will be completely deposit-free in under one year. And it will need to sell much more than all its gold to continue keeping the Troika happy and in compliance with all the future (because there will be many more) bailouts.

Source: Central Broke of Cyprus

Ευφημισμοί των εκσυγχρονιστών

Που την Καθημερινήν

Oι μισθοί των οκτώ συνεργατών του Προέδρου

Πρώτος σε απολαβές ο Πάμπος Χαραλάμπους, ακολουθεί ο Μακάριος Δρουσιώτης

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης διαθέτει οκτώ βοηθούς, των οποίων η αντιμισθία καταβάλλεται από το κονδύλι της Προεδρίας

Το φως της δημοσιότητας είδαν σήμερα οι πολυσυζητημένες απολαβές των οκτώ συνεργατών και προσωπικών βοηθών του Προέδρου της Δημοκρατίας, θέμα το οποίο ήγειρε επισήμως το ΑΚΕΛ, ζητώντας στοιχεία από την προεδρία της Δημοκρατίας για τις προσλήψεις που έγιναν, ειδικότερα σε ό,τι αφορά τους δημοσιογράφους που πλαισιώνουν τον Πρόεδρο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που κατέθεσε στη Βουλή η Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης διαθέτει οκτώ βοηθούς, των οποίων η αντιμισθία καταβάλλεται από το κονδύλι της Προεδρίας. Ο κατάλογος που υποβλήθηκε στη Βουλή δεν καταγράφει τα ονόματα των συνεργατών του Προέδρου αλλά μόνον τα αρχικά τους, ωστόσο, από τα καθήκοντα που αναγράφονται στη λίστα, φωτογραφίζονται και τα πλήρη στοιχεία τους.

Με βάση το κατάλογο:

Ο δημοσιογράφος Πάμπος Χαραλάμπους αμείβεται με το ποσό των 3.923,26 μηνιαίως, με καθήκοντα την «προετοιμασία ομιλιών, εξυπηρέτηση ΜΜΕ, ενημέρωση του Προέδρου για δημοσιεύματα και εκπομπές που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τον Πρόεδρο».

Ο δημοσιογράφος Μακάριος Δρουσιώτης αμείβεται με το ποσό των 3.650,02 με καθήκοντα των έρευνα και μελέτη θεμάτων που του αναθέτει ο Πρόεδρος. Ενημέρωση του Προέδρου για θέματα που αφορούν το Γραφείο Τύπου του Προέδρου.

Ο δημοσιογράφος Άντρος Μιχαηλίδης, αμείβεται με το ποσό των 3.376,79 και ασχολείται με κοινωνικά και ανθρωπιστικά θέματα.

Ο δημοσιογράφος Βίκτωρας Παπαδόπουλος, αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, αμείβεται με το ποσό των 2.993,30.

Στον κατάλογο περιλαμβάνονται και τα στοιχεία για δύο προσωπικές βοηθούς του Προέδρου με μισθό 2.264,58 έκαστη και για άλλες δύο, η μία για το χειρισμό και προώθηση/επίλυση προβλημάτων πολιτών (μισθός 2.340,78) και η άλλη «για θέματα ηλεκτρονικών υπολογιστών» με αντιμισθία 2.041,49.

Καλάν, για το κίτρινο γραφείο εν το συζητώ. Αλλά τα 2.340,78 ευρω το μήνα για το "χειρισμό και προώθηση/επίλυση προβλημάτων πολιτών" εν απαραίτητα για τη χρηστή διοίκηση. Το ερώτημαν που προκύπτει όμως είναι: Αφού η συγκεκριμένη κοπέλα δουλεύκει για την "προώθηση/επίλυση προβλημάτων πολιτών", το δικόν της πρόβλημα πριν διοριστεί ποιος της το επροώθησεν/έλυσεν; 

Η ομιλία του Ερτογάν άμαν εστράφηκεν που Μαρόκο, Αλγερία τζιαι Τυνησία

Here is a full translation of Prime Minister Recep Tayyip Erdogan's speech at the airport upon arrival from Tunisia (6/7.6) by Dr. Ayşe Zarakol (University of Cambridge):

 A video of the speech in Turkish can be found here.

[Translation based on Hurriyet’s transcription and my personal viewing of the speech. A.Z.]

Dear brothers, dear Istanbulites, dear fellow journeymen! I salute my grandmothers and sisters! I salute farmers, peasants and workers who earn their bread with sweat. I salute my young brothers who are as great, proud and dignified as Turkey itself. I salute Istanbul’s sister cities Sarajevo, Baku, Baghdad, Damascus, Gaza, Mekka and Medina from Istanbul.

[Crowd chants “Allahu Ekber”/”God is Great”]  

I salute Istanbul over and over again, of course. I salute Istanbul with all of its neighborhoods and streets from my heart. I brought you greetings from my brothers in Morocco, Algeria and Tunisia. May God make our collaboration everlasting. We have never been on the side of breaking hearts but on the side of mending them. We have stood erect but not poignant.

[Crowd chants: Istanbul is here, where are the “capulcus [bums]”?]

We have no business with fighting, hitting and breaking, or vandalism. My esteemed brothers, we know how to build. I underline this point: we came to these days despite the monetary interest lobby. And this interest lobby now thinks it can threaten us with stock market manipulations.They should realize this very well. We will not let them eat the sweat of this nation. If a bank’s CEO comes out and says he is on the side of the organizer of this vandalism he should know that he will incur our wrath [translator’s note: Erdogan is referring to the Garantibank CEO here, who sympathized with the protesters two days ago, following great public resentment of the same conglomerate's NTV television having a near blackout of the protests]. We carrived at these days by growing Turkey’s economy. We came here by uplifting the people. The whole world talks about Turkey now, talks about the Turkish people. Why is this happening now? We came to these days believing victory comes to those who are patient.

Everyone should know we came to these days growing Turkey in brotherhood. We never discriminated against any one of the 76 million. My brothers, some say “He thinks he is the Prime Minister of 50 per cent.” A curse on your tongues. We have said until today that we are the servant of 76 million. We have brought services from the Easternmost point of Turkey to the West with no discrimination. Those who stand against us are against us because of who is providing this service. They say “we will succeed in getting what we could not in the ballot box outside of the ballot box.” No one’s beliefs are excluded by us. Look, I don’t just mean the 50 per cent. We are the servant, not the master, of 76 million. We are Turkey, together. We look at what is happening in Turkey in all our objectivity, analyze it, judge it, then we act. AK Party never aims at polarization. Yet they should know…we are the generation of Asim [translator’s note: he is referring to a poem by early 20th century poet Mehmet Akif Ersoy describing the ideal Muslim youth]. Some people do not care for this. What does Akif say:

“I cannot condone tyranny, nor love the tyrant, I cannot swear at the past for the sake of the future. If someone attacks my ancestors, I strangle them! But you cannot! At the very least, I tell them to be gone… If I appear soft headed, who said I am a meek sheep? You may cut my throat but not pull it! I am the enemy of the oppressor, but love the oppressed…”

My dear brothers, it is the nation that gives the trust [the item for safekeeping], and only the nation can take it away. No one outside of the nation can reach for it. No one can aim for it outside of the ballot box. We have kept this sacred trust for ten years, protecting it with our life. We will continue to do so from now on.

We cannot allow anyone in this country to commit illegal acts, to threaten democracy, to smash and burn with vandalism, to attack cities and public property. These protests, supposedly for the sake of not even 15 trees in Gezi Park, now have left three people dead. Two youths have lost their lives, one police captain has been martyred.

My brothers, however important these youths’ deaths were, so is the martyrdom of my police officer. [Crowd shouts: not the two of them] Whose police is this? For what purpose does it serve? It serves for our safety. It sometimes fights against terrorists, sometimes against anarchists, sometimes against vandalism. They say, “withdraw the police.” This is not no one’s land. Our police has done its duty against those who harm public property and even attack people. They may have sometimes used force excessively. For such officers, as my deputy has said, our interior minister is doing what is proper. No one has the right to attack us over such issues. Our police captain’s unborn child was orphaned in the womb. Our cities were looted, they have gone so far as to burn the Turkish flag. They attacked a poor youth who earns his living collecting paper from the streets. [Crowd shouts: He is twelve!] They say “I am a journalist”, “I am an artist”, “I am a politician” and provoke with utmost lack of responsibility. These protests, which are no longer democratic but rather vandalistic, must end right now. Our citizens who have been manipulated by terror organizations must now see the game that is afoot and withdraw.

Whatever we will do, we will do it with law and democracy. Every other way must be seen as illegitimate by the 76 million and be opposed by us. Dear brothers, for the last ten days, you have not compromised your pride, common sense and right-mindedness. From here, we will go to our homes.

[Crowd chants for a long time: “Give us permission, we will raze Taksim to the ground.” The Prime Minister waits for them]

You do not have pots and pans in your hands, do you? This is very important. You are not like those who take to the streets with pots and pans. This youth here will be walking around with computers in their hands. We will continue our struggle for Turkey’s destiny with determination. Dear youth, my brothers, you are the hope of those who are oppressed. You are role models for the Middle East and the Balkans. You will think big, you will act big and take big steps towards big goals. You will not be played, you will not be fooled, you will not deceive.

I thank you all. In your person, I embrace all of Turkey’s youth. I salute all my brothers’ in this world. Dear Istanbulites, rest assured, no one can stop Turkey’s except Allah. I wish God’s grace upon our martyred police officer and the two youths who lost their lives and their relatives. I say: Rejoice if we die now, rejoice if we go home. Do not think for a moment this wheel will get stuck behind this bump. Tomorrow, is ours, is of course ours. May Allah be your companion and your aide, may your fate be clear [translator’s note: he is quoting poetry here, this time by Necip Fazil Kisayurek]. I entrust all of you to God.

Το δίπολο Ισλάμ-Κοσμικότητα δεν αρκεί στην κατανόηση των γεγονότων στην Τουρκία

του Δημήτρη Δημητρίου

Η επικρατούσα προσέγγιση και οι μέχρι σήμερα αναλύσεις στην Κύπρο, αδυνατούν κατά την άποψη μου να ερμηνεύσουν τις σημερινές εξελίξεις στην Τουρκία.  Δεν είναι όμως σημερινό φαινόμενο. Συνήθως εξελίξεις στην Τουρκία γίνονται αντιληπτές (αν αυτές γίνουν αντιληπτές)  με καθυστέρηση χρόνων. Η ανάλυση μας για την άνοδο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (Κ.Δ.Α.) το 2002 και η σειρά των γεγονότων που οδήγησαν στο 2004 έχουν συζητηθεί πολύ. Αποτέλεσμα ήταν η ανακάλυψη του διπόλου ισλάμ-κοσμικότητας, όταν πια όμως το Κ.Δ.Α. είχε ήδη αρχίσει εμφανώς να κερδίζει έδαφος και να μετασχηματίζει την Τουρκία στα μέτρα του, αντικαθιστώντας το παλιό κατεστημένο με ένα δικό του. Μέχρι τότε, ακόμα και όταν η μάχη δινόταν με σφοδρότητα, πιστεύαμε οτι η ηγεμονία του κεμαλισμού και των πυλώνων του (στρατός, δικαστική εξουσία, γραφειοκρατία, ΜΜΕ, κοσμική επιχειρηματική ελίτ) ήταν τόσο παγιωμένη και τόσο παντοδύναμη που ζούσαμε περίπου με την ιδέα ότι τίποτα δεν άλλαζε.

Σήμερα, με αφορμή τα γεγονότα της Πλατείας Ταξίμ συνειδητοποιεί κανείς από τις αναλύσεις που ακούει ότι και πάλι η επικρατούσα θεώρηση περιορίζεται σε ελλειπή, αν όχι ξεπερασμένα ερμηνευτικά σχήματα, ερμηνεύοντας τις διαδηλώσεις, την ένταση, το αίτημα της Πλατεία Ταξίμ, την κρατική βία μέσα από τη διαμάχη ισλάμ-κοσμικότητας.

Όσο και αν αυτό κάνει τα πράγματα πιο σύνθετα, όσο και αν αυτό δεν βολεύει, δεν είναι δυνατή η πλήρης κατανόηση του τι συμβαίνει όσο από την ανάλυση απουσιάζει το βασικό στοιχείο της νεοφιλελεύθερης πορείας της τουρκικής οικονομίας και κοινωνίας την τελευταία δεκαετία. Ασφαλώς και είναι εμφανής η στροφή προς τη συντήρηση και το Ισλάμ. Αυτή όμως δεν μπορεί να απομονωθεί από την ξέφρενη νεοφιλελεύθερη πορεία των τελευταίων χρόνων ούτε χάριν απλοποίησης του ερμηνευτικού σχήματος ούτε για να επιβεβαιωθούν αυτοεκπληρούμενες  αναλύσεις. Πρόκειται για ένα ισλαμικής κοπής νεοφιλελεύθερο μετασχηματισμό που εργαλειοποιεί την θρησκεία στην υπηρεσία του κεφαλαίου, και είχε ως στόχο να εντάξει τις ισλαμικές μάζες της Ανατολίας και βεβαίως το ανερχόμενο (τότε) ισλαμικό κεφάλαιο στο εθνικό και παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, προσφέροντας την ίδια στιγμή το μοντέλο, τον τρόπο για την ένταξη άλλων ισλαμικών κοινωνιών κατά το επιτυχημένο παράδειγμα της Τουρκίας. Ισλαμιστές καλβινιστές τους είπαν. Ένας φίλος  έγραψε  «αλλό λλίον εννα μας πουν ότι ο Μωάμεθ εφηύρε τον καπιταλισμό». Δεν το είπαν έτσι αλλά η προβολή του Μωάμεθ ως εμπόρου και επομένως η νομιμοποίηση μέσω της θρησκείας της συσσώρευσης χρήματος και κέρδους έχει ακριβώς τον ίδιο στόχο. Το σχήμα του συμπύκνωνεται στη λογική του τριγώνου: νεοφιλελεύθερο άρα ισλαμικό και τουρκικό, ισλαμικό άρα νεοφιλελεύθερο και τουρκικό, τουρκικό άρα ισλαμικό και νεοφιλελεύθερο. Αν η ανάλυση αγνοήσει το στοιχείο του νεοφιλελευθερισμού αγνοεί το ίδιο το Κ.Δ.Α., την ιδεολογία του, το ρόλο και την επιρροή του στην τουρκική κοινωνία και το μετασχηματισμό της καθώς και το ρόλο του ως προς τη μοντελοποίηση της Τουρκίας για τους υπόλοιπους μαθητές.

Σε αυτή όλη την πορεία μετασχηματισμού η κεμαλική αυταρχικότητα αντικαταστάθηκε σταδιακά, παρά την αρχική αισιοδοξία μερίδας διανοουμένων, φιλελευθέρων εντός αλλά και εκτός Τουρκίας, από μια νέα αυταρχικότητα με κεντρικό πρόσωπο και σύμβολο τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της χώρας. Στρίμωγμα της δημοκρατίας στη γωνιά, ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης, νομοθεσίες συντηρητικοποίησης της τουρκικής κοινωνίας (αλκοόλ, αμβλώσεις, περιορισμοί στο «χάπι της επόμενης ημέρας», ανύπαντρες μητέρες, κτλ) καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άθλιες εργασιακές συνθήκες στο βωμό της ανάπτυξης, βίαιη καταστολή των ψηγμάτων εργατικού και αριστερού κινήματος, περιορισμός ελευθεριών, απαγόρευση ειρηνικών διαδηλώσεων (για παράδειγμα την πρωτομαγιά στο Ταξίμ), έλεγχος των ΜΜΕ. Μια παρέμβαση στην κοινωνία που φτάνει μέχρι και την αλλαγή του αστικού ιστού και χώρου, που το ΚΔΑ ιδεολογικοποιεί και νοηματοδοτεί μέσα από τις δραστηριότητες της Διεύθυνσης Ανάπτυξης Κοινωνικών Κατοικιών (ΤΟΚΙ), η οποία δημιουργεί πρότυπους αστικούς πυρήνες μέσα από τα προγράμματα σχεδιασμένης αστικοποίησης σε ολόκληρη την Τουρκία και απευθύνονται στα χαμηλά αμειβόμενα στρώματα. Οι αστικοί αυτοί πυρήνες προικοδοτούνται με όλες τις απαραίτητες «κοινωνικές υποδομές» που περιλαμβάνουν βεβαίως εμπορικό κέντρο και τζαμί. Ιδιαίτερα στην Κωνσταντινούπολη, το αστικό περιβάλλον έχει λυγίσει από την πίεση της έκρηξης του κατασκευαστικού τομέα χωρίς ίχνος ευαισθησίας και πρόβλεψης για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της πόλης. Κινδυνεύει δε να επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο από τα μεγαλεπίβολα έργα που σχεδιάζουν κυβέρνηση και πρωθυπουργός (π.χ το μεγαλύτερο αεροδρόμιο στον κόσμο, η τρίτη γέφυρα στο Βόσπορο, κ.α.). Η υποψηφιότητα της πόλης για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών του 2020  έχει προσφέρει την τέλεια ευκαιρία.

Μέσα από όλο αυτό το άθροισμα αποφάσεων και πολιτικών δράσεων επιχειρείται εν τέλει η αυστηρή οριοθέτηση, η θεσμική κατοχύρωση (όπως για παράδειγμα μέσα από τον έλεγχο ακόμα και των ταινιών και των τηλεοπτικών σειρών) και προώθηση του προτύπου του σύγχρονου Τούρκου όπως τον αντιλαμβάνεται το Κ.Δ.Α: ένας συντηρητικός θρησκευόμενος μουσουλμάνος στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτή η βία άλλοτε παίρνει την έκφανση της βίαιης καταστολής, όπως τη βιώνει η Τουρκική κοινωνία τις τελευταίες μέρες, και άλλοτε είναι μόνο ορατή στα μάτια όσων αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει και μια άλλου είδους βία που ασκείται καθημερινά στο όνομα του εκσυγχρονισμού, του εξορθολογισμού και της ευθυγράμμισης με τις επιταγές της νεοφιλελεύθερης οικονομικής θεωρίας και πολιτικής πράξης. Τα κενά που αφήνει πίσω του αυτός ο εκσυγχρονισμός έρχεται και πάλι να καλύψει με ισλαμικές αναφορές. Η απουσία του κοινωνικού κράτους και εργασιακού θεσμικού πλαισίου καλύπτει  η ισλαμική φιλανθρωπία η οποία ανέλαβε το έργο της υποκατάστασης με διττό ρόλο: Την εξάρτηση από τα ισλαμικά δίκτυα φιλανθρωπίας και την εξουδετέρωση της διεκδίκησης.  

Είναι σίγουρο ότι πολλοί θα διεκδικήσουν τη νοηματοδότηση των διαδηλώσεων της Πλατείας Ταξίμ κατά τη δική τους εκδοχή. Ήδη το κάνουν. Οι κεμαλιστές βρήκαν την ευκαιρία να μας θυμίσουν την παρουσία τους, μεταφερόμενοι μαζικά από τη συγκέντρωση τους στην ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης (Καντίκιοϊ) προς τη Δυτική για να είναι και αυτοί παρόντες στο Ταξίμ, οι φασίστες βγήκαν στους δρόμους. Εκεί που από την αρχή βρίσκονταν αντιδρώντας στη δημιουργία του εμπορικού κέντρου στη θέση του Πάρκου Γκεζί, ακτιβιστές και διανοούμενοι. Είναι και αυτή μια ενδιαφέρουσα μάχη που εξελίσσεται παράλληλα εντός και εκτός της Πλατείας Ταξίμ. Από οποιαδήποτε όμως ανάλυση δεν μπορεί να λείπει η αντίδραση στην αυταρχικότητα ενός καθεστώτος που ήρθε να «ορίσει χαλίφη στη θέση του χαλίφη» και που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ωμή βία κατά των πολιτών του.

Το Κ.Δ.Α. εξακολουθεί να είναι το κόμμα που κέρδισε διαδοχικές αναμετρήσεις με εντυπωσιακά ποσοστά φτάνοντας κοντά στο 50% με την υπεροχή του να είναι σχεδόν συντριπτική στην Ανατολία. Υπό αυτό το πρίσμα έχει ενδιαφέρον και η γεωγραφική ανάλυση των κινητοποιήσεων, αφού τα παράλια (Αιγαίο, Μεσόγειος κτλ), ήταν ανέκαθεν κάστρα ενάντια στην παντοδυναμία του Κ.Δ.Α. Παραμένει επίσης αγνωστο το μέλλον και η εξέλιξη του κινήματος του Ταξίμ. Παρόλα αυτά το Κ.Δ.Α. φαίνεται να έχει όμως δεχθεί ένα μεγάλο πλήγμα. Κατά την άποψη μου αμφισβητήθηκε η αίσθηση της ιδεολογικής κυριαρχίας που καλλιέργησε στην κοινωνία αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά ίσως και η ίδια η πεμπτουσία της ιδεολογίας του που συμπυκνώνεται στις δύο λέξεις που αποτελούν και το όνομα του, την ιδεολογική ετυμολογία των οποίων δανείζομαι: «Δικαιοσύνη» ως ισλαμική και οθωμανική αξία (η λέξη Adalet προέρχεται από το οθωμανικό λεξιλόγιο).  Και «Ανάπτυξη» (όχι τυχαία, η λέξη είναι αμιγώς τουρκική- Kalkınma) που παραπέμπει στην προώθηση της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς δίνοντας έμφαση σε δύο τομείς της εθνικής οικονομίας: τις εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων και τον κατασκευαστικό τομέα. Δηλαδή, μια καθαρά νεοφιλελεύθερη αντίληψη της οικονομίας και μια μεταφορική σύνθεση Τουρκίας-Ισλάμ (Türk-İslam sentezi).

Αυτό όμως που παρακολουθούμε στην Πλατεία Ταξίμ είναι η σύγκλιση της κοινωνίας των πολιτών που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα αιτημάτων από την οικολογία, τα θέματα φύλου, το δικαίωμα στο δημόσιο χώρο και τα εργατικά δικαιώματα, που αντιδρά στην αυταρχικότα όχι τόσο ενός Τούρκου ισλαμιστή, όσο περισσότερο ενός σύγχρονου ηγέτη που υπακούει στις επιταγές της οικονομίας της αγοράς. Πάνω σε αυτή την κοινωνία των πολιτών, το Κ.Δ.Α. βασίστηκε από το 2002 και μετά για χτίσει το σύγχρονο πρόσωπο ενός φιλελεύθερου, προοδευτικού κεντροδεξιού κόμματος στα πρότυπα της Χριστιανοδημοκρατίας. Αν η κρατική βία των τελευταίων ημερών αλλά και ο κλιμακούμενος αυταρχισμός φανέρωνε την ύβρη του Ερντογάν απέναντι σε αυτή την κοινωνία των πολιτών, δημιουργεί τις συνθήκες για να συμμετέχουν στις καταλήψεις όχι απλά φοιτητές, διανοούμενοι, ή ακτιβιστές, αλλά και οι μέσοι πολίτες, ακόμα και ισλαμιστές ή υποστηρικτές του Κ.Δ.Α

Και κάτι τελευταίο. Στην Κύπρο οι Τουρκοκύπριοι βγήκαν στους δρόμους το 2011 αμφισβητώντας τον νεοφιλελεύθερο μετασχηματισμό της οικονομίας που επιχειρεί να επιβάλει μέσα από τα οικονομικά πρωτόκολλα η Τουρκία, την παράδοση στο τουρκικό ισλαμικό κεφάλαιο ολόκληρης της οικονονικής και επιχειρηματικής ζωής, και την ισλαμοποίηση της κοινωνίας. Διεκδικώντας εν τέλει τη διατήρηση της τουρκοκυπριακής τους ταυτότητας όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται. Σήμερα, με αφορμή ένα άλλο πάρκο, το εθνικό πάρκο της Καρπασίας, το οποίο έχει ήδη χαριστεί στην άναρχη ανάπτυξη και την καταστροφή της πιο όμορφης ίσως περιοχής του νησιού στο βωμό του εύκολου κέρδους, οι  αντιδράσεις των τουρκοκυπρίων δεν περιορίζονται μόνο σε αιτήματα στενά περιβαλλοντικής ευαισθησίας αλλά εκτείνονται στα πεδία που οριοθέτησαν το αίτημα του 2011. Συνέχεια αυτών των κινητοποιήσεων μπορούν να θεωρηθούν και οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης προς το κίνημα που εξελίσσεται στην Τουρκία που οργανώθηκαν τις προηγούμενες μέρες.

Δημήτρης Δημητρίου/ 3 Ιουνίου 2013