Δώστε κόμικς περιπέτειας στους ιθαγενείς να μεν βαρκούνται

Εφκήκασιν φέτος πάλαι αποχαρακτηρισμένα έγγραφα που το αρχείον της Αγγλίας. Πέρα που τα συνηθισμένα, βαρέτα πιόν, έγγραφα για την πολιτικήν της Αγγλίας που κουρτίζουν τους εθνικόφρονες διαφόρων αποχρώσεων, έσιει μιαν σειράν που έγγραφα που έσιει πολλήν πλάκαν, τζιαι μπορείτε να τα δείτε δαμαί.

Τον τζιαιρόν της ΕΟΚΑ, εδιέκρινεν κάποιος σιεηττάνης αποικιακός υπάλληλος ότι πολλοί μιτσιοί επετάσσαν πόμπες τους Εγγλέζους. Ο Υπουργός Αποικιών εσκανδαλίστην, τζιαι εδιαπίστωσεν ότι "The picture presented by the record is one of indiscipline and defiance of authority on a scale which is not readily comprehensible to those accustomed to the decorum of educational establishments in the United Kingdom." Ε βέβαια κύριε Υπουργέ μου, πού να καταλάβεις την ανυπακοήν των ιθαγενών άμαν είσαι μαθημένος με το ντεκόρουμ των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Αγγλίας;

Οπότε κάποιος άλλος σιεηττάνης αποικιακός υπάλληλος που είσιεν γνώσην των τοπικών συνθηκών τζιαι ιδιαιτεροτήτων είπεν ότι πρέπει καταλάβουν οι αμπάλατοι Κυπραίοι πως η Αυτοκρατορία εν για το καλόν τους που τα κάμνει ούλλα τζιαι ότι εν δαμαί για να τους εκπολιτίσει. Σκέφτου τζιαι να σκεφτείς, αποφασίσαν ότι ότι η άμεση προπαγάνδα εν αρκεί. Πρέπει να τους το φέρουν έμμεσα. Με το μαλακόν. Έτσι, κάποιος άλλος είπεν: "Here again, crude propaganda against Greece is useless. The aim should be again to shift the focus off Greece - not necessarily on to Britain but to a broader, more international, outlook. This might be done by commissioning a firm in England, if necessary, to print weekly comics with Greek and English captions using adventure stories and the exploits of explorers etc as material."

Φαντάζεστε την σκηνήν; Ο Κυβερνήτης με πέντε υψηλόβαθμους αποικιακούς υπαλλήλους να κάθουνται στους κήπους του Κυβερνείου (νυν προεδρικού) τζιαι να μάχουνται να βρουν αντίδοτον στες πόμπες της ΕΟΚΑ. "Εύρηκα!", εφώναξεν ο ένας σαν έπιννεν μπράντυ σάουαρ, το οποίον εσιώνωσεν πάνω του σαν επετάχτηκεν τζιαι ετάτσωσεν το safari suit που εφόρεν. "Θα κάμουμεν έναν κόμικ με έναν Κυπραίον υπερήρωαν ο οποίος οργώννει τον κόσμον ούλλον τζιαι μάσιεται για την δόξαν τζιαι την τιμήν της αυτοκρατορίας σαν καλός υπήκοος".

Πέρα όμως που το τι μπορεί να φαντάζουμαι εγώ, υπάρχουν τζιαι κάποια πραγματικά δεδομένα. Τζιείνην την εποχήν, ο Λώρενς Ντάρελ εδούλευκεν στην Κύπρον σαν επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών. Ο Ντάρελ ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου "Τα Πικρολέμονα της Κύπρου", τζιαι διάσημος συγγραφέας στην Αγγλία. Βέβαια, ο τύπος ήταν ένας πομπώδης κεντικελένης σνομπ εγωπαθής, που ενόμιζεν ότι επειδή εν φιλέλληνας τζιαι έζησεν στην Κέρκυραν τζιαι την Ρόδον, εμπόρεν να καταλάβει την ψυχοσύθθεσην των Κυπραίων. Με θκυό κουβέντες, το βιβλίον του εν μνημείον αποικιακής-οριενταλιστικής λογοτεχνικής παραγωγής, όπου ο Ντάρελ προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια της αυτιστικής αποικιακής γραφειοκρατίας ενώ ο ίδιος ήταν βουττημένος ως τα αυκιά μες την πατερναλιστικήν υπεροψίαν του Λεβαντίνου-Ευρωπαίου κοσμοπολίτη. Με τες αυτοκρατορικές παρωπίδες του, ο Ντάρελ ήταν πεπεισμένος ότι οι Κυπραίοι λατρεύκουν τους Εγγλέζους λόγω της ελληνοαγγλικής φιλίας, τζιαι εν εφόρεν ο νους του το πως γίνεται οι Κυπραίοι να κάμνουν αντιαποικιακόν αγώναν.

Πίσω στο θέμαν μας όμως: όταν εγίνουνταν οι συζητήσεις για την ιδέαν των κόμικ περιπέτειας, ο Ντάρελ είπεν ότι η ιδέα έννεν άσσιημη, αλλά εν θα δουλέψει διότι εν θα έβρουν κανέναν εκδότην στην Αγγλίαν να το φκάλει. Ο λόγος για τον οποίον τα κοπελλούθκια των Κυπραίων επετάσσαν πόμπες των Εγγλέζων, σύφφωνα με τον Ντάρελ, ήταν επειδή εν είχαν τίποτε καλλύτερον να κάμνουσιν αφού η ζωή στην Κύπρον ήταν πολλά βαρετή: "Nicosia (the capital) is a dreadfully boring town to live in with its glaring lack of amenities." Mr Durrell said the lack of a good library, a public swimming pool or a polytechnic college where young people could take courses left children bored and so driven to disturbance. He went on: "Apart from stadium football matches there seemed to be nothing to do and nothing to look forward to. To sum up: as a short-term propaganda device such an idea might prove effective. But it will not touch the heart of the unrest which is routed in boredom and for which Enosis provides something exciting to think about."

Δηλαδής, εχτός που την μάππαν, οι Κυπραίοι εν είχαν τίποτε να εξάψει την φαντασίαν τους τζιαι να τους ενθουσιάσει, οπότε επετάσσαν πόμπες για να γίνεται χοχόϊν. Άκου επίγνωσην των τοπικών συνθηκών!

Πέρα που τούτα ούλλα, εφανταστήκετε ίντα πλάκαν εννα είσιεν τούτη η σειρά κόμικς; Τζιαι για να το πάρω ένα σκαλί πιο πάνω, εφανταστήκετε έναν Κυπραίον σούπερ ήρωα να σώζει τον κόσμον κάθε λλίον; Επειδή εν πολλά καλή ιδέα για να την αφήκουμεν να πάει χαμένη, προαναγγέλλω τωρά το πρώτον επεισόδιον των περιπετειών του με τίτλον Uranius: a superhero in her Majesty's Service. Τζιαι έτσι για να πιάσετε μιαν γεύσην, διώ σας το κκόσεπτ: ο κατά κόσμον Κωστής Γιαννή, κυκλοφορεί τη μέρα με αλατζιένα ρούχα στους δρόμους της Λευκωσίας. Τη νύχτα γίνεται ο Ουράνιος, ένας ήρωας με υπερφυσικές ικανότητες που πολεμά ούλλους όσους επιβουλεύονται την αυτοκρατορία τζιαι την εκπολιτιστικήν της αποστολήν, που την Ινδία στο Γιβραλτάρ τζιαι που τη Νότιο Αφρική ως το Μπέλφαστ. Stay tuned.

Το γάλεμαν

Διαμαρτυρόμενοι απέναντι την πολιτική της κυβέρνησης στην Αγγλίαν σε σχέσην με τα πανεπιστήμια, οι φοιτητές εξεκινήσαν μιαν καμπάνια διαμαρτυρίας που ονομάζεται γάλεμαν (milking). Αντί η κυβέρνηση να παρέχει την εκπαίδευση μούχτιν ζίχτιν όπως θα έπρεπεν, γαλεύκει τους φοιτητές αυξάνοντας τα δίδακτρα.

Οπότε αντί να κάθουνται οι φοιτητές να τους γαλεύκουν, λούννουνται το γάλαν μόνοι τους. Κυριολεκτικά. Σε άσχετες φάσεις τζιαι σε δημόσιους χώρους λούνουννται μιαν πότσαν γάλαν. Μες το δρόμον, ομπρός που μιάν βιτρίναν, μες το πάρκον, έξω που τη βιβλιοθήκη, πας σ 'ένα στυλλούδιν, σ' ένα ράουντ αμπάουτ...

Αντί να μας γαλεύκετε, εμείς εννα τα λουθούμεν. Λουθείτε τα τωρά!

Η ιστορία ενός αγάλματος

Έναν μουντόν Λονδρέζικον πρωινόν του 1987, θκυό εγγλέζοι εργάτες εμπήκασιν σε έναν καφέ στο δυτικόν Λονδίνον. Ξέρετε, όι που τζιείνα τα καφέ τα χάι που έχουμεν εμείς, που τζιείνα της Αγγλίας που πάεις να φάεις English breakfast, να πιείς παραβρασμένον τσάιν, τζιαι να αναγιώσεις τα τριγλυκερίδια σου. Ο ένας ήταν 50άρης τζιαι ο άλλος ήταν μιτσής, 25άρης το πολλύν.

"Καλώς τα κοπέλια" είπεν ο ιδιόκτήτης πίσω που τον πάγκον, ενώ το ράδιον έπαιζεν το "It's a sin" των Pet Shop Boys. "Διάλειμμαν για πρόγευμαν;" 

"Ναι" λαλεί το μιάλος, "ήρταμεν για μιαν εκφόρτωσην τζιαι καρτερούμεν το φορτηγόν να έρτει."

"Τι θα παραγγείλετε;"

"Έναν φουλ πρέκφαστ για μέναν" λαλεί ο πιο μιάλος. "Βάρμου τζιαι λλίον μπλακ πούντινγκ [πηγμένον γιαίμαν του σιοίρου]" .

"Μπέικον ή λουκάνικον;" ρωτά ο μάειρας.

"Τζιαι που τα θκυό."

"Το ίδιον τζιαι για μέναν" λαλεί ο μιτσής.

Με το που κάθουνται ποταβρίζουνται να πιάσουν εφημερίδες. Ο μιάλος έπιασεν την Sun τζιαι ο μιτσής Daily Mirror. Τα πρωτοσέλιδα εγράφαν για την ιδιωτικοποίησην της British Airways που έκαμεν η Θάτσιερ. Τζιαι οι θκυό αννοίξαν τες εφημερίδες στη σελίδα 3 να δουν την τιτσηρόβυζην της ημέρας τζιαι ύστερα επήασιν στα αθλητικά.

"Μα ίντα μποννα κουβαλήσετε; Έσιει πολλά χρόνια που εκλείσαν οι αποθήκες τζιαι τα εργοστάσια δαμαί στες περιοχές μας" λαλεί ο μάειρας σαν εκαθάριζεν με την σπάτουλαν την κρουσμένην μίλλαν που την πλάκαν.

"Εν ένας πελλοκυπραίος καλλιτέχνης που έσιει το εργαστήριν του δαμαί δίπλα. Έκαμεν έναν τεράστιον άγαλμαν τζιαι εννα το πέψουμεν στην Κύπρον. Τριαντατρία πόθκια ύψος ακούεις" λαλεί ο μιτσής.

"Ίντα άγαλμαν εν τούτον που εν τριαντατρία πόθκια;"

Aπαντά ο μιάλος τζιαι λαλεί: "Εν του Μακαρίου. Αθθυμάσαι τότε πριν τριάντα χρόνια που μας επολεμούσασιν εις την Κύπρον; Τούτος ήταν ο ηγέτης τους."

"Αν ναι, αθθυμούμαι τον τούντον παπάν. Ήταν τέλλεια σαν τον Ρασπούτιν. Πώς σου φαίνεσται, τότες επολεμούσαν μας τζιαι τωρά κάμνουσιν τα αγάλματα τους δαμαί τζιαι εμείς κουβαλούμεν τους τα..." λαλεί ο μάειρας σαν έφερνεν τα πιάτα με το φαΐν.

"Ό,τι τζι'αν ένει, πιερώννουν καλά" λαλεί ο μιτσής. "Έχω τζιαι έναν ανιψιόν στρατιώτην που έκαμεν τζιεικάτω έναν φεγγάριν. Είχαν τον εις τα Φόλκλαντ τζιαι μετά επέψαν τον με τα Ηνωμένα Έθνη τζιεικάτω για να πνάσει. Έκαμνεν την αμπέλιν. Εσφάζουνταν με τους Τούρκους πριν καμιάν δεκαρκάν χρόνια τζιαι έχουμεν στρατόν τζιεικάτω να κρατά την ειρήνην. Όι πως γίνεται τζιαι τίποτε τωρά – απ'ότι μου λαλεί ο ανιψιός μου μέσα-μέσα παίζουσιν κανέναν στρατιώτην, αλλά βασικά οι δικοί μας εν για διακοπές που πάσιν."

Όπως εβούτταν το μπλακ πούντινγκ μες τον κρόκον του αυκού, ο μιάλος εθώρεν έξω που το παραθύριν. Μόλις είσιεν αννοίξει έναν Μακντόναλντς τζιαι εδιαφήμιζεν μιαν προσφοράν. Γυρίζει τζιαι λαλεί: "Πέτε ό,τι θέλετε, αλλά τούτον το άγαλμαν εγιώ βαφτίζω το Big Mak!" τζιαι εφυρτήκαν τζιαι οι τρεις.

Περιφορά του Γέροντα Παστίτσιου στα Εξάρχεια και λαϊκό προσκύνημα

Το ππόστ τούτον εν που ποδά

Σε κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης διεξήχθη η περιφορά του σκηνώματος(τάβλα) του Γέροντα Παστίτσιου σε δρόμους των Εξαρχείων καθώς και στην πλατεία και στο κοινωνικό κέντρο Βοξ.

Η περιφορά του Γέροντα ξεκίνησε από τα γραφεία των Ενθεμάτων επί της Βαλτετσίου και κατέληξε στον πεζόδρομο της Τσαμαδού όπου και εψάλει ακολουθία.

Πλήθος πιστών αλλά και η συγκινητική παρουσία και αντίδραση της νεολαίας της πλατείας έδωσαν τον τόνο στη περιφορά του αγίου.

Εψάλησαν τα “η θρησκοληψία είναι ένα βίτσιο λευτεριά στον γέροντα Παστίτσιο”, “του Γέροντα η μπεσαμέλ ποτέ της δεν σουρώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι” και άλλοι ύμνοι της πίστεως του λαού μας.

Η πομπή σταμάτησε εις το Κοινωνικόν Κέντρον Κ*ΒΟΞ όπου εκατοντάδες αντιεξουσιαστές προσκύνησαν την εικόνα του Οσίου Προστάτη. Μέσα σε ρίγη συγκίνησης και αναφιλητά, μπάχαλοι, νετσαγεφικοί, αναρχοσυνδικαλιστές, αναρχοκομμουνιστές, μηδενιστές, χουλιγκάνοι, ρεφορμιστές, συμβουλιακοί, αυτόνομοι, κολλεκτιβιστές, ευρωκομμουνιστές, Λουξεμπουργκικοί, Τροτσκιστές, Μουλούδες, Συριζοχαλαροί, σοσιαλδημοκράτες, ευρωπασιφιστές διαταξικοί, επαναστάτες και κηπουροί, σερβιτόροι και τρανσέξουαλ, στιχουργοί και τσιλιαδόροι, γυμναστηριακοί και ζογκλέρ, χωρισμένοι και αγάμητοι, τελειωμένοι και πρωτάρηδες, πρεζάκηδες και διαβασμένοι ακολούθησαν τον Γέροντα Παστίτσιο προς το θείο φως της εξ αποκαλύψεως μιας και μοναδικής αλήθειας:

Ζυμαρικά Ή Τέφρα !!!

Για τα κυπριακά

Έπιασεν με σήμερα πρωίν πρωίν (ακόμα) ένας παρέας φουτουνιασμένος με τον Πολίτην. Κατά που φαίνεται, η δεξιά στροφή που εξεκίνησεν η εφημερίδα τα τελευταία τρία χρόνια (αν όι παραπάνω) ολοκληρώθηκεν με τη συγγραφήν επιφυλλίδων που θυμίζουν άρθρα γνώμης γραμμένα που συνταξιούχους γυμνασιάρχες, τζιαι που θα εθώρεν κάποιος στη Σημερινή. Η επιφυλλίδα "ΠΟΛΙΤΗΣ με άποψη", έγραψεν σήμερα ότι τα κυπριακά έννεν αρκετά εκλεπτισμένα για την εκφοράν πολιτικού λόγου. Εμανικώθηκεν λοιπόν τζιαι ο παρέας μου, τζιαι έγραψεν τούντο κειμενούδιν:

"ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕ ΑΠΟΨΗ…

Δεν με απασχολεί η θέση της εφημερίδας ως προς τη χρήση της κυπριακής διαλέκτου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αυτό που με προβληματίζει είναι η άποψη της εφημερίδας για την κυπριακή διάλεκτο. Σύμφωνα με τον ΠΟΛΙΤΗ «…η κυπριακή τοπολαλιά δεν είναι ικανή να εκφράσει πολιτικές θέσεις, απόψεις ή και θεωρίες. Είναι μια θαυμαστή προφορική λαλιά που δεν έχει τη δυναμική να προσδιορίσει πυκνά νοήματα όπως χρειάζεται η πολιτική διαλεκτική. Κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στον αναμεταξύ μας προφορικό λόγο για να μας χαλαρώνει και να διασκεδάζουμε μαζί της. Ικανότατη για σκετς και άλλες κυπριακές πετυχημένες ή μη τηλεοπτικές σειρές».

Να υποθέσουμε ότι η αστική παιδεία και αισθητική δεν επιτρέπει τη χρήση της κυπριακής διαλέκτου στις καθημερινές συσκέψεις της εφημερίδας, ούτε στην καθημερινή δουλειά που χρειάζεται για την έκδοση της όπου, και πάλι υποθέτω, χρειάζεται ανταλλαγή απόψεων και κάποια δόση πολιτικής διαλεκτικής;"



Με αφορμήν τούντην κουβένταν, να πω τζι εγώ θκυό σκέψεις: Μάσιαλλα σας κοπέλια. Δηλαδή τα κυπριακά εν καλά να εκφέρουνται στη δημόσιαν πολιτική σφαίραν μόνον άμαν εν για να λαλεί ανέκδοτα ο Κληρίδης. Για τα πιο βαθκειά νοήματα, ευτυχώς που έχουμεν το εθνικόν κέντρον, γιατί ως ιθαγενείς θα εμεινίσκαμεν ανίκανοι να συνδιαλεχθούμεν πολιτικά. Χάτες, με το καλόν να φτάσετε στον Πολίτην την αναγνωσιμότηταν της Μάχης.

Η γενεαλογία μιας πολιτικής κουλτούρας

Αν παρπατήσετε που το τζιαμίν της Εμερκές (Ομέριγιε) προς το σπίτιν του Χατζηγιωργάκη, είσαστιν πας την οδόν Πατριάρχη Γρηγορίου. Απέναντι ακριβώς εν η εκκλησία του Άη Αντώνη. Το τελευταίον στρίψιμον δεξιά πριν να συνεχίσει ο δρόμος την κούρβαν του, εν η οδός Αθηνών. 

Ακριβώς τζιαμαί που ενώννεται η Αθηνών με την Γρηγορίου έσιει έναν γωνιακόν κτήριον, που τζιείνα της δεκαετίας του '50 πον γεμάτη η παλία Λευκωσία, όπου αντί για γωνιάν έσιει ημικύκλιον. 

Πας την γωνιάν του κτηρίου, παρατηράτε ψηλά ψηλά, τζιαι εννα δείτε μιαν ξιφτισμένην τζιαι λυμένην αφίσιαν.

Όταν την επρόσεξα πρώτην φοράν πριν τζιαιρόν, έκατσα τζιαι εμάχουμουν να φκάλω τι ελάλεν:

"Ας μιλήσουν τώρα:

ΠΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ;"

Μετά έσιει θκυό φωτογραφίες του Χάρντινγκ, μίαν με τον Γιάννην τον Κληρίδην τζιαι μιάν με τον Μακάριον.

"Ο Κληρίδης με τον Χάρτινγκ, Οκτώβριος 1955" τζιαι "Ο Μακάριος με τον Χάρτινγκ, Νοέμβριος 1955.

Εμείς λέγομεν:

ΟΥΤΕ Η ΠΡΩΤΗ, ΟΥΤΕ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΙΣΧΟΣ". 

Προφανώς η αφίσια τούτη εν τζιαμαί 53 χρόνια. Εξίκοψεν που τον Δεκέβρην του '59, άμαν ήταν οι πρώτες προεδρικές εκλογές. Αντίπαλοι ήταν ο Γιάννης ο Κληρίδης τζιαι ο Μακάριος. Τον Κληρίδην υποστήριζεν τον το ΑΚΕΛ, με παντιέραν την απόρριψην των συφφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου.

Αν ιμπορούμεν να υποθέσουμεν το πολιτικόν πλάισιον μέσα στο οποίον εντάσσεται η αφίσια με βάσην το τι λαλεί τζιαι δείχνει, πρέπει να είσιεν ξεκινήσει εκστρατεία του Μακαρίου με αφίσιες που είχαν μιαν φωτογραφίαν του Κληρίδη μαζίν με τον Χάρτινγκ με τίτλον "ΑΙΣΧΟΣ". Ο άθρωπος που υπόγραψεν τες συφφωνίες επαρουσίαζεν τον αντίπαλον του, που τες απέρριπτεν, ως συνεργάτην των Εγγλέζων. Ο σιεηττάνης ο Μακάριος επήεν να γυρίσει ανάποδα τούτον που ελοάρκαζεν ότι ήταν να του λαλούν, τζιαι έσυρνεν τα του Κληρίδη. Τα δικά μας, του γειτόνου μας.

Οπότε λογικά, εφκήκαν τζιαι οι άλλοι στην άμυναν, τζιαι είπαν: "Μα έννεν μόνον ο Κληρίδης που εσυναντήθηκεν με τον Χάρντινγκ, εσυναντήθηκεν τζιαι ο Μακάριος. ΠΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ;" Αφήκαν δηλαδή τους άλλους να τους βάλουν στην γωνία, τζιαι εμπήκασιν σε μιαν λογικήν όπου αντί να μιλήσουν για την ουσίαν του πράγματος, που είσιεν να κάμει με πολιτικά επιχειρήματα σε σχέσην με τες συφφωνίες, εμάχουνταν να αποδείξουν ότι έννεν ελέφαντες τζιαι να λαλούν "Μα εκάμαν τα τζι οι άλλοι, ίντα μας λαλείτε ότι εν είμαστιν πατριώτες. Όσον πατριώτες εν τζιείνοι, είμαστιν τζι εμείς". Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει...

Pussy Riot Cy

-

Η ιδεολογία του ακραίου κέντρου

Ο Τάρικ Αλί, ένας Εγγλέζο-Πακιστανός αριστερός διανοούμενος, έγραψεν πριν κανέναν χρόνον για την επικυριαρχίαν του ακραίου κέντρου:

«Οι παγωμένοι σιειμόνες της περιόδου του Ρίγκαν τζιαι του Μπους εν ελείψαν με τον Κλίντον τζιαι τον Ομπάμα: κούφκιοι άντρες που κυβερνούν έναν κούφκιον σύστημαν, όπου τα ριάλλια κυριαρχούν παντού τζιαι το καταταλαιπωρημένον κράτος χρησιμοποιείται μόνον για να διατηρά το χρηματοπιστωτικόν στάτους κβο τζιαι να χρηματοδοτά τους πολέμους του 21ου αιώνα [...] Η άκρα δεξιά εν μιτσιά. Η άκρα αριστερά όσον τζιαι υπάρχει. Εν το ακραίον κέντρον που κυριαρχεί στην πολιτικήν τζιαι οικονομικήν ζωήν.»

Δέτε το αρχικόν κείμενον τζιαι μιαν συνέντευξην του Αλί. Για το ακραίον κέντρον στην Ελλάδαν της κρίσης τζιαι του μνημονίου έκαμεν μιαν ωραίαν ανάλυσην ο Άκης ο Γαβριηλίδης, τζιαι ο Αντώνης Λιάκος. 

Ως ακραίον κέντρον ο Αλί περιγράφει την κατάστασην μετά το περίφημον τέλος των ιδεολογιών, όπου Μπλερ, Κλίντον τζιαι διάφοροι άλλοι σοσιαλοδημοκράτες που εμπορούσαν να αντιληφθούν τες ανάγκες της ελεύθερης αγοράς ολοκληρώσαν το νεοφιλελεύθερον όνειρον της Θάτσιερ τζιαι του Ρίγκαν χώννοντας το κάτω που έναν σεντόνιν με αθρώπινον πρόσωπον. Ο περιλάλητος «τρίτος δρόμος» του Γκίντενς. 

Άμαν μιλώ για ακραίον κέντρον στην Κύπρον δεν μιλώ για το ΔΗΚΟ. Να το ξεκαθαρίσουμεν τουτον, τζιαι εννα δείτε πιο κάτω γιατί. Ο όρος ακραίον κέντρο περιγράφει τους τύπους που λλίον πολλά λαλούν μας ότι εν υπεράνω ιδεολογιών. Παίζουν το πραγματιστές, ορθολογιστές, εκσυγχρονιστές, μετριοπαθείς, αννοιχτόμυαλοι τζιαι ενάντια στη βία των «δύο άκρων». Καππαρώννουν λοιπόν ωραίες λέξεις τζιαι εύηχες, τζιαι λαλούν ότι εν πάνω που ιδεολογίες. Αλλά επειδή άλλον το τι λαλούμεν τζιαι άλλον το τι κάμνουμεν, η ιδεολογία τους εν πολλά συγκεκριμένη. 

Μιλώ για την προοδευτικήν δεξιάν, τους πολιτικούς της, τη διανόησην της, τζιαι τες εφημερίδες της (Πολίτης, Αλήθεια, Καθημερινή). Μιλώ για τους απολογητές του νεοφιλελεύθερισμού, οι οποίοι στο όνομαν του «εν έχουμεν άλλην επιλογήν» (βλέπε το “there is no alternative” της Θάτσιερ), λαλούν μας μέραν-νύχταν ότι ο λόγος της κρίσης εν το σπάταλον τζιαι μεγάλον κράτος.  

Σαν απολογητής του νεοφιλελευθερισμού, το ακραίον κέντρον πρέπει να νομιμοποιεί τα χαρακτηριστικά που διεκδικεί, τουλάχιστον σε σχέσην με το τι λαλεί. Είπαμεν: προοδευτισμός, πραγματισμός, ορθολογισμός, εκσυγχρονισμός, μετριοπάθεια. Διεκδικώντας την αποκλειστικότηταν τζιαι το μονοπώλιον τούντων όρων, θεωρούν αυτομάτως ότι όποιος τους κάμνει κριτικήν εν συντηρητικός, ονειροπόλος, λαϊκιστής, παράλογος, κολλημένος στο παρελθόν τζιαι ακραίος. Α, εξίχασα ότι άμαν μιλήσεις για το καπιταλιστικόν σύστημα είσαι συνομωσιολόγος τζιαι παρωχημένος μαρξιστής. 

Ας κάτσουμεν κάτω όμως να δώκουμεν περιεχόμενον στα χαρακτηριστικά που διεκδικούν για τους εαυτούς τους τζιαι να μιλήσουμεν για το τι σημαίνουν τούτοι οι όροι. Είδαμεν π.χ. τον εκσυγχρονισμόν του Μπλερ ή του Σημίτη τζιαι τον ορθολογισμόν του οικονομικού τους συστήματος. Η διαφθορά του ήταν απλά πιο εκλεπτυσμένη. Το κράτος έννεν σπάταλον άμαν σιωνώννει εκαταμμύρια τζιαι εκατομμύρια στες τράπεζες για να μας περιπαίζουν ούλλους που γυρόν, διότι εμείς οι πληβείοι εν καταλάβουμεν που οικονομικά. Ούτε ενναν σπάταλον άμαν κάμουμεν 7 υφυπουργεία για να μπορέσουμεν να τάξουμεν σε ούλλους. Τζιαι οικονομικός ορθολογισμός είναι να πουλάς κερδοφόρες δημόσιες εταιρίες σε τιμές ευκαιρίας (τζιαι παράλληλα να έχουμεν να τρώμεν που τες προμήθειες). 

Επειδή λοιπόν ο εκσυγχρονισμός τους εν κενός περιεχομένου τζιαι εξυπηρετεί τες παραδοσιακές σχέσεις εξουσίας με μιαν επίφασην σύγχρονου λόγου, οι φιλελεύθεροι δεξιοί χρειάζουνται τζιαι μιαν προοδευτικήν νομιμοποίησην για να μπορέσουν να διαφοροποιηθούν που την άσιλα δεξιάν. Προσπαθούν να κερδίσουν περγαμηνές προοδευτισμού με εύκολες κριτικές των πιο αντιδραστικών χαρακτηριστικών του φυσικού τους χώρου, δηλαδή της δεξιάς. Κάμουν, π.χ. κριτικήν του εθνικισμού, μιλούν για το φύλον τζιαι τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ, υπερασπίζουνται την πολυπολιτισμικόταν τζιαι αντιτάσσουνται στην εκκλησιάν. Ο λόγος τούτος εν σημαντικός, αλλά εν μισοδότζιν τζιαι στην ουσία λειτουργεί σαν βιτρίνα. Στην τελικήν, το να συγκρούεσαι με τον Ττόμη, το Συλλουρούδιν ή τον Θεμιστοκλέους εν εύκολον πράμαν, γιατί οι ίδιοι εν έτσι όπως ένει. Επιπλέον, στην απουσίαν πραγματικά ριζοσπαστικής πολιτικής που την αριστεράν, οι φιλευλεύθεροι δεξιοί φαίνουνται avant-garde. 

Ο λόγος που εκφέρουν όμως εν εμπεριέχει ρηξικέλευθες πολιτικές – απλά δουλεύκουμεν μέσα που το σύστημαν χωρίς να το αμφισβητούμεν στην δομήν του. Δουλεύκουμεν με τα μιτσιά, κάμνουμεν συμβιβασμούς ποτζιει ποδά που καταντούν μυλλοσφοντζίσματα, τζιαι στρογγυλοποιούμεν τες ωραίες μας αρχές για να γινούν εφαρμόσιμες στο όνομαν ενός κενού περιεχομένου πραγματισμού. Τούτου του τύπου ο πραγματισμός όμως ενισχύει, εμπεδώνει τζιαι νομιμοποιεί το στάτους κβο, το οποίον ούτε θέλει να το αλλάξει, ούτε να το ανατρέψει, αλλά να το εκσυγχρονίσει. 

Μια άλλη σημαντική παράμετρος εν ότι η φιλελεύθερη δεξιά εκφέρει το λόγον της σε μιαν συγκυρίαν όπου μπορεί να το κάμει. Δηλαδή τωρά παίρνει τους. Τον τζιαιρόν που η φιλελεύθερη δεξιά ήταν εγκλωβισμένη μες τον Συναγερμόν των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, τούτοι ούλλοι εν εφκάλλαν κίχι. Τούτη ακριβώς εν η απουσία της άκρας δεξιάς που λαλεί ο Αλί, δηλαδή το ότι εν καθορίζει πιόν τη χάραξη πολιτικής μέσα που τον έλεγχον ενός μέιντστριμ κόμματος εξουσίας. Τωρά η συγκυρία εν άλλη, τζιαι οι φιλελεύθεροι δεξιοί μπορούν να υπάρχουν τζιαι να εκφέρουν λόγον, νομιμοποιώντας έτσι τη νεοφιλεύθερην οικονομικήν ατζιένταν τους. 

Τέλος, ένας άλλος τρόπος με τον οποίο το ακραίον κέντρον νομιμοποιεί την ύπαρξην του είναι μιλώντας για τον μπαμπούλαν των «δύο άκρων». Προσπαθούν δηλαδή να εξισώσουν την αριστεράν με την άκραν δεξιάν. Τούτον όμως εν έναν πολλά απλοϊκόν τζιαι εύκολον τρικ διεκδίκησης μετριοπάθειας. Ο πρώτος που έκαμεν στην Κύπρον τούτην την ταύτισην ήταν ο Λιλλήκκας, εξισώννοντας τους ΕΛΑΜίτες με τους υποστηρικτές της λύσης, με αφορμήν κάτι μικροεπεισόδια στη Λήδρας το 2006. Δεύτερον, οι αντιφάσεις της ρητορικής «ενάντια στην πόλωση» εφανήκαν ξεκάθαρα πέρσι με το Μαρίν, όταν οι φιλελεύθεροι εθκιαλέξαν ξεκάθαρα το έναν άκρον τζιαι επήαν να φωνάξουν ενάντια στον «γιόν της πλύστρας», εκφέροντας έναν ξεκάθαρα ταξικό λόγο. Υπενθυμίζω ότι η πρώτη χρήση του όρου «αγανακτισμένοι» ήταν σε μιαν διαδήλωση έξω που το προεδρικό των αποφοίτων τζιαι γονιών μαθητών του English School κανέναν μήνα πριν το Μαρί, όπου η μεγαλοαστική Λευκωσία επήεν τζιαι εφάκκαν κασσαρόλλες παντώς τζιαι ήταν στην Αργεντινή, διαμαρτυρόμενη για την κατάντια του Eton της Κύπρου (ιμιης).  

Ο προοδευτισμός της φιλελεύθερης δεξιάς εν υπάρχει ποττέ ανεξάρτητα που τη νεοφιλελεύθερην οικονομικήν ιδεολογίαν, αλλά εν τζιαμαί μόνον για να τη νομιμοποιεί τζιαι να την εκσυγχρονίζει. Όταν τίθεται δίλημμαν επιλογής μεταξύ της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής τζιαι των προοδευτικών θεμάτων που είπαμεν πιο πάνω (π.χ. κριτική στον εθνικισμόν, φύλον, ΛΟΑΔ ή πολυπολιτισμικότητα), η επιλογή εν ξεκάθαρη, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης, όπου ο καθένας πάει στα ένστικτα του. Γιατί τα επιδόματα σε μονογεϊκές οικογένειες π.χ., εν όσον ζήτημαν φύλου όσον τζιαι οικονομικόν. Σκέφτου να’σαι άνεργη γεναίκα μετανάστης με κοπελλούιν. Πληροίς ούλλα τα κριτήρια ευαισθησίας των φιλελεύθερων δεξιών. Πλην όμως, it’s the economy, stupid... Τζιαι εννα’σαι η πρώτη ποννα πάει σόττον που τον εξορθολογισμόν της οικονομίας. 

Εδημοσιεύτηκεν στο cyprusviews.eu

Ταλιμπάν

Το όνειρον του κάθε σκοταδιστή που εν περιχαρακωμένος μεσα σε ατράνταχτες ιδεολογικές βεβαιότητες :

Αυτοβούλως γραμμένον στο μαθητικόν τετράδιον αγωνιστή της ΕΟΚΑ, τζιαι περήφανα εκτεθειμένον στο Μουσείον Αγώνος.

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, οικονομία

Ο άνθρωπος ο οποίος εδήλωσεν ότι οι άστεγοι της Ευρώπης εν ναρκομανείς τζιαι αλκοολικοί, εκέντησεν πάλαι. Εδήλωσεν σήμερα στην Καθημερινήν: 

"Δυστυχώς ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του τόπου άτομα των οποίων η πολιτική φιλοσοφία δεν αντιλαμβάνεται πώς λειτουργεί η ελεύθερη οικονομία. Είναι σαν να ζητάς από έναν χότζα να λειτουργήσει στην εκκλησία της Φανερωμένης. Αυτές τις ιδεολογικές αντιλήψεις και αγκυλώσεις πληρώνει σήμερα η Κύπρος." 

Δηλαδής κύριε Κασουλίδη μου, η εκκλησιά της Φανερωμένης εν το κράτος, τζιαι τούτος που θα έπρεπεν να αναλαμβάνει την διακυβέρνησην του ναν ελληορθόδοξος χριστιανός παπάς, διότι αν είσαι αλλόθρησκος χότζιας (βλέπε αριστερός), εν ιμπορείς να καταλάβεις πως λειτουργεί η ελεύθερη οικονομία. Πες μας τα ξεκάθαρα σιόρ τζιείνα που θέλεις να πεις! Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, (νεοφιλελεύθερη) οικονομία.

Περί αρμονίας, αισθητικής τζιαι συμμετρίας

Εν λλίον δύσκολη η πρώτη στήλη διότι εν στρυφνή η φωτογράφιση του τόμου άμαν διπλώννει η σελίδα. Όμως μεν το αφήκετε να σας σταματήσει που το να θκιαβάσετε τούτον το μνημειώδες κείμενον που συμπυκνώννεται στο "αλλού τον τρώει τζι'αλλού κνίθεται". Κατά προτίμηση θκιαβάστε με στόμφον εκφωνητή ραδιοφώνου της δεκαετίας του '50 που θκιαβάζει πολεμικόν ανακοινωθέν στην καθαρεύουσαν.

Άης Γιώρκης τζιαι πελλάρες...

Για τον Άσεραν

Επήα την περασμένην εφτομάδαν να δω την γιαγιάν μου στο χωρκόν. Επήρα την να δει τζιαι την αρφήν της, τζιαι άρκεψαν να λαλούν ιστορίες για δράκους. Όι για τον Τυρίμον που εγέλασεν του δράκου τζιαι ετάισεν του την δράτζιαιναν, όι για τον άλλον τον δράκον που του εγέλασεν τζιαι τζιείνου ο Τυρίμος τζιαι έφκαλεν τον εις την θάλασσαν πας σε μιαν βάρκαν... Τέλως πάντων, άρκεψεν τζιαι η θκειά μου η Αντωνού να λαλεί για την Χαλιμάν τζιαι τες ιστορίες της. 

Ήταν, λαλεί, ένας δράκος που έκοφκεν το νερόν εις το χωρκόν, τζιαι για να το αφήννει να ρέσσει έπρεπεν ο χωρκανοί να του πέμπουν μιαν κορούαν κάθε εφτομάδαν να την τρώει. Ώσπου τζιαι ήρτεν το νεπέτιν της Χαλιμάς. Ήταν, λαλεί, η κόρη κάποιου Τούρκου (δαμαί εκόμπιασεν λλίον η θκειά μου) τζιαι ήταν πολλά όμορφη τζιαι σιεηττάνισσα. Άμαν επήεν η Χαλιμά στον δράκον ήβρεν τον να κνύθεται τζιαι λαλεί του: "Δράτζιε, ίντα κνύθεσαι; Έσιεις φτείρες. Κάτσε να σε ξιφτειρίσω". "Καλάν" λαλεί ο δράκος, τζιαι έκατσεν της να τον ιξιφτειρίσει. Άμαν εποσπάστηστην η Χαλιμά λαλεί του: "Δράτζιε, να σου πω καμιάν ιστόρίαν;". "Καλώ!" λαλεί της, "Πε μου τζι αρέσκουν μου πολλά οι ιστορίες!" Ελάλεν του ελάλεν του ιστορίες η Χαλιμά ώσπου τζι εποτζιοιμήθην ο δράκος. Τζι έτσι όπως ετζιοιμάτουν, έσφαξεν τον η Χαλιμά. Οι ιστορίες της Χαλιμάς που ακούεις, λαλεί μου η θκειά μου.

Εθνική γλωσσοκάθαρσις

Άκουσα προχτές ότι ο Δημήτρης Ταλιαδώρος, ο πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ που πρόσφατα ανακάλυψεν την αδικίαν του καπιταλιστικού συστήματος, έκαμνεν κάτι δηλώσεις στο ράδιον για τα αποτελέσματα των εξετάσεων στα Νέα Ελληνικά. Ερώτησεν τον λοιπόν ο Κώστας ο Κωσταντίνου για τους λόγους της αποτυχίας των μαθητών τζιαι έδωκεν του ως εναλλακτικήν να εισαχθούν τζιαι τα κυπριακά που εν πιο κοντά στην καθημερινή μας ζωή. 

Ευτυχώς ο κύριος Δημήτρης έδωκεν την δέουσαν εθνοπρεπήν απάντησην, λαλώντας του ότι τούτον εν γίνεται διότι τα κυπριακά έχουν πολλές Τούρτζικες λέξεις. Σωστά τα λέει το σερσερί μου. Ίτς δεν καταλαβαίνουν; Αυτά τα γιουσουφάκια θέλουν να στείλουν τα νιάτα μας ντογρού στον αφελληνισμό. Για ντουβάρια μας πήρανε; 

Να σου το πω ελληνικά: ασιχτίρ, να σου το πω τζιαι κυπριακά: εσσιέκσικσιν

Η γενεαολογία μιας σημαίας

Έγραψα προχτές για την μπλε-κοτσιηνο-ασπρο-σταυρο-αστεροειδή σημαίαν που επροτάθηκεν για το μεταποικιακόν κράτος της Κύπρου. Έδωκα σήμερα πας σε μιαν άλλην πρότασην που έππεσεν στο τραπέζιν. Ευτυχώς που εβρέθην ο İsmet Güney, γιατί ήταν να μείνουμεν με τούτην την ευφάνταστην σημαίαν που μοιάζει με το έμβλημαν ενός κακού που ταινίαν του Τζέιμς Μποντ.

Η φαντασία τρέσιει που τα ποϊνάρκα του σχεδιαστή, ή μάλλον, άμαν εν σε πολλοκόφτει εν ασχολείσαι τζιαι πάεις εις τα προφανή τζιαι περιγραφικά.

Ελευθερία, 13 Ιανουαρίου 1960, σ. 1.

Της πατρίδας μου η σημαία

Ελευθερία, 26 Απριλίου 1959, σ. 1.

Δηλαδής, χαζίριν να'ταν τούτη η σημαία μας;

Όξα τούτη;

Τωρά που το σκέφτουμαι, μπορεί να'ταν τζιαι τούτη:

Ό,τι τζι'αν θα'ταν, γαμώτο, εχάσαμεν τον Τάσσον ν'ανεμίζει σημαίαν με κότσιηνον αστέριν πάνω τζιαι να λαλεί "δεν πήρα κράτος για να παραδώσω κοινότητα"

Δαιμονοποιήσεις τζιαι καθεστώτα εκτάκτου ανάγκης

Θκιαβάζοντας τούντο κείμενον που εγράφτην λλίον πριν τες εκλογές της Ελλάδας, ήρταν μου στον νουν οι εικόνες του προηγούμενου καλοτζιαιρκού με την κουβένταν στο Μαρίν, που με εκάμαν να νώθω μιαν απέραντην πολιτικήν μοναξιάν σε σχέσην με το πως ενοηματοδοτούσα τούντο θέμαν. Γράφει λοιπόν για την Ελλάδαν τζιαι τες εκλογές:

"...Μια τέτοια άρνηση από ένα πολιτικό σύστημα που «δεν ήθελε να ξέρει, ούτε να μάθει από τα λάθη του», παρά μόνο να αυτό-ακκίζεται σε άνυδρα και απολύτως προβλέψιμα τηλεοπτικά πάνελς, απειλείται από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την ακτινοβολία του Αλέξη Τσίπρα. 

Πέρα από τις προσωπικές μου σοβαρές επιφυλάξεις για το πραγματοποιήσιμο ορισμένων θέσεων του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, το συχνά προκλητικό και ακατέργαστο αντι-Ευρωπαισμό του, όπως επίσης και για τον παλαιο-μαρξιστικό ερασιτεχνισμό και ιδεολογική τυφλότητα απόψεων ορισμένων συνιστωσών του, δε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι η επικοινωνιακή και ηγετική δεινότητα του Τσίπρα άλλαξε την πολιτική ατζέντα της χώρας σε μία εξαιρετικά κρίσιμη ιστορική συγκυρία. 

Ωστόσο, τι παρατηρείται σε συλλογικό επίπεδο; Μία ενεργοποίηση παρανοϊκών μηχανισμών ατόμων και ομάδων, μια πρωτόγονη εκφόρτιση του μη επεξεργασμένου άγχους και φόβου στο απόλυτα «κακό αντικείμενο» : Τον Α. Τσίπρα, που του προσδίδονται «μαγικές» ή «δαιμονικές» ιδιότητες, μέσα από την αντι-μνημονιακή ρητορική του: θα μας ρίξει στη δραχμή, θα μας εκδιώξει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το ΝΑΤΟ, το Ευρώ, τα διεθνή στηρίγματα της αγοράς, θα εισβάλλει και θα διαλύσει με κομματικούς φρουρούς στους «κατοχικούς θεσμούς» του ανάλγητου νέο-φιλελεύθερου καπιταλιστικού κράτους, θα προσλάβει άλλους 150.000 δημόσιους υπαλλήλους, θα μας κάνει να πεθαίνουμε χωρίς φάρμακα, συντάξεις, θα προκαλέσει σαν ένας παντοδύναμος Αρμαγεδδών την διάλυση της χώρας… 

Ας επιστρέψουμε για λίγο στην απλή ψυχιατρική και ψυχοπαθολογία: Η προβολή στη θέση μιας εσωτερικής απειλής, μία εξωτερικής.. Με άλλα λόγια, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα μέχρις εδώ, ίσως, αν διατηρούν βασικές ανθρώπινες ιδιότητες, όπως η δυνατότητα να αισθάνονται ενοχή ή να φλερτάρουν με κρίση συνείδησης και κατάθλιψη, προκειμένου να αποφύγουν τη δική τους ναρκισσική κατάρρευση, δηλ. την εσωτερική απειλή, την προβάλουν στην εξωτερική απειλή, στην «οθόνη» Τσίπρα. 

 Η προβλητική ταύτιση προχωρά ένα βήμα παραπέρα: εκτός από το να εξωτερικεύει τις απειλές, η προβλητική ταύτιση «ελέγχει» τα άτομα του περιβάλλοντος, δεσμεύοντάς τα μέσω εξαιρετικά παθολογικών τρόπων. «Όποιος δε συμφωνεί μαζί μου είναι απέναντί μου». Κάθε διαφοροποίηση από τον λόγο του άλλου, κάθε απόχρωση, κάθε απόπειρα ανάλυσης της πολυπλοκότητας, δεν πρέπει να υπάρχει [...]

Φαίνεται λοιπόν, ότι τα ακραία φαινόμενα εκφασισμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, η επείγουσα ανάγκη αυθεντικού αναστοχασμού και όχι προσχηματικής αυτοκριτικής των μέχρι τώρα πρωταγωνιστών της προβλεπόμενης (;) κατάρρευσης της χώρας, είναι ζητήματα ήσσονος σημασίας, σε σύγκριση με τον «αφανισμό», συμβολικό και πραγματικό του «απειλητικού αντικειμένου» ΤΣΙΠΡΑ."

Τούτη λοιπόν η "ενεργοποίηση παρανοϊκών μηχανισμών ατόμων και ομάδων, μια πρωτόγονη εκφόρτιση του μη επεξεργασμένου άγχους και φόβου στο απόλυτα «κακό αντικείμενο»" που εγίνην στες εκλογές της Ελλάδας με τον Τσίπραν, είσιεν την παράλληλην της διαδικασίαν στο πως εδαιμονοποιήθην ο Χριστόφκιας (με ούλλα τα κακά τζιαι τα καλά του), τζιαι επροσωποποιηθήκαν τα πάντα πάνω του ως ο απόλυτος τζιαι μόνος υπεύθυνος για το τι εγίνην στο Μαρίν, όπου ήταν να "προκαλέσει σαν ένας παντοδύναμος Αρμαγεδδών την διάλυση της χώρας…" Τζιαι σε τζιείντην συγκυρίαν έκλεισεν έναν μεγάλος κύκλος, αλλά για τούντο θέμαν εννα γράψω πιο μετά.

Η δασκάλα/τέως μολλοχίνα με την εθνικά ορθή οικογένεια

http://www.ant1.com.cy/kypros/2012/06/02/ypochfia-aganaktismenwn-politwn-gia-thn-/

Μα πόσα προσόντα σιόρ! Τζιαι Μακαρία, τζιαι διδάσκαλος του γένους, τζιαι πολύτεκνη, τζιαι περήφανη τέως μολλοχίνα που "υπηρέτησε στρατιωτική θητεία στην Εθνική Φρουρά ως εθελόντρια για 26 μήνες, στον βαθμό του λοχία" (ου θκιάολε! Εγώ έξερα ότι θητείαν υπηρετούν μόνον οι αρσενιτζιοί σε τούντον τόπον).

Τζιαι ίντα σύθθημαν α! "Από το λαό, με το λαό, για το λαόν". Η πρωτοτυπία τρέσιει που τα ποϊνάρκα τους, χαζίριν να πειστώ τζιαι εγώ να ψηφίσω την Ομάδαν  Εθελοντὠν Αγανακτισμένων τζιαι Αφυπνισμένων Πολιτών.

Γαμώτο, εγώ που ανήκω στην Ομάδαν Μισθοφόρων Ίλαρων τζιαι Ποτζιοιμισμένων Πολιτών, τι θα ψηφίσω;

Χρειάζεται πολλά μεγάλη προσπάθεια για να μου κάμεις τα μακαρόνια του φούρνου unappealling

Όσοι ζιείτε Λευκωσίαν εν θα εχάσετε τούντην αφίσιαν πουν μες τους δρόμους παντού. The μαειρκόν goes corporate. Μα δε τα μακαρόνια στοιχισμένα ζυγισμένα παντώς τζιαι εννα παν παρέλασην...

Όπας... έσιει έναν μακαρόνιν στα αριστερά που σπάζει την ομοιομορφίαν τζιαι τον οικονομικόν εξορθολογισμόν των 2 σειρών μακαρονιών. Απολύεται ο σπάταλος μακαρονοαπλωτής, που μπορεί τζιαι να μας βάλλει υποβόσκοντα ανατρεπτικά μηνύματα.

Καλήν σας όρεξην.

Πάρε-Δώσε Travel (Αθθυμάστε το;)

Η πνευματική ευωδία θέλει τζιαι το μάρκετινγκ της

Π  Ρ  Ο  Σ  Κ  Λ  Η  Σ  Η

Το Γραφείον Προσκυνηματικών Περιηγήσεων της Εκκλησίας της Κύπρου συμμετέχει για πρώτη φορά στην Διεθνή Έκθεση Κύπρου και οι συνεργάτες του σας προσκαλούν με πολλή χαρά να το επισκεφθείτε στο Περίπτερο 3, από τις 23 έως τις 27 Μαΐου 2012.

Τα εγκαίνια, του Περιπτέρου 3, θα τελέσει η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. κ. Χρυσόστομος την Τετάρτη, 23 Μαΐου 2012, στις 20:00.

Το νεοσυσταθέν Γραφείον Προσκυνηματικών Περιηγήσεων της Εκκλησίας της Κύπρου θα συμμετάσχει, με δικό του περίπτερο, στην 37η Διεθνή Έκθεση Κύπρου. Αυτό θα φιλοξενείται στο Περίπτερο 3 και θα εγκαινιαστεί στις 23 Μαΐου, στις 20:00, από το Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομο Β΄. Το περίπτερο του Γραφείου Προσκυνηματικών Περιηγήσεων θα είναι ανοικτό από τις 18:00 μέχρι τις 22:00, καθημερινά, μέχρι τις 27 Μαΐου που θα κλείσει η Διεθνής Έκθεση.

Το περίπτερο  θα είναι διακοσμημένο σαν ένα μεγάλο Αρχονταρίκι, όπου κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί θα υποδέχονται τον επισκέπτη για να το φιλέψουν με τα νάματα ενός ολόκληρου θρησκευτικού κόσμου. Προσκαλώντας τον να ζήσει στους ευλογημένους τόπους της «Νήσου των Αγίων», μέσα από ταξίδια πραγματικά, αλλά και νοερά, σε απαράμιλλα πνευματικά τοπία, στη μαγευτικότερη γεωγραφία, σε μέρη λατρευτικά που μυρίζουν θυμίαμα και αναβλύζουν πνευματική ευωδία.

Ο εκκλησιαστικός πλούτος της Κύπρου θα παρουσιάζεται ζωντανά από κληρικό κωδικογράφο, μοναχό αγιογράφο, λαϊκό τεχνίτη ψηφιδωτού και ξυλογλύπτη, που θα παρουσιάζουν τη μοναδική τέχνη τους. Στο περίπτερο θα διανέμεται, επίσης, διαφωτιστικό υλικό για προσκυνήματα της Κύπρου και θα εκτίθενται κυπρολογικές εκδόσεις και μοναστηριακά εργόχειρα. Θα λειτουργεί έκθεση με  τίτλο Κύπρος Νήσος Αγίων, Προσκυνηματικές Περιηγήσεις.

Σας περιμένουμε με πολλή χαρά.

Από το Γραφείον Προσκυνηματικών Περιηγήσεων

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,

17 Μαΐου 2012

Νοηματοδοτήσεις τζιαι ανανοηματοδοτήσεις της Νεκρής Ζώνης

Στες 26 του μήνα έσιει στην αίθουσαν Ειρήνη μια κουβεντούδαν για τη νεκρή ζώνην, ίνταλως φανταζούμαστιν τον χώρον της, το πάρατζιει, τζιαι το μέλλον της. Αφορμή της κουβέντας τούτης ήταν το Όκκιουπαϊ, τζιαι εννα μιλήσουν παλιοί τζιαι νέοι που ενεκατωθήκαν μες την επαναπροσέγγισην. Φακκάτε τον γυρόν σας τζιαι εννα'σιει ενδιαφέρον.

SPACES OF (RE-)APPROCHEMENT

Old Movements and New in the Buffer Zone

PUBLIC DISCUSSION

Saturday, May 26, 2012, 18:30 Peace Cultural Center – Ledras/ Lokmaci Street, next to the Buffer Zone

The formation and activities of the ‘Occupy the Buffer Zone’ movement, as well as the violent eviction from the squatted building, open a range of issues that require discussion and consideration. We would like to invite you to join us in a public discussion on the questions below, which we consider as broad guidelines and encourage you to expand on in any way you feel is important. In brief, we are concerned with issues of continuity and change regarding the past, present and future of leftist activism as well as of the wider movement for the reunification of Cyprus with particular reference to the space and landscape of the Buffer Zone:

• What is the conceptual framework that created this radicalized movement? What traditions (if any) have affected this new formulation of ideas and actions? Is there a genealogy of the rapprochement movement, and, if so, how has it evolved? Or is OBZ arising independently of any previous claims to the Buffer Zone?
• Is OBZ relevant to other social movements unfolding at the moment? Do the rhetorics and activities of other bi-communal groups (e.g. NGOs, trade unions, political parties, artists) referring to the Buffer Zone ‘meet’ with those of OBZ? Does the failure of the institutional left in both communities to fulfill its promise of reunification after it has been in power play a role in the emergence of new forms of activism?
• In what ways is OBZ connected to the socially contested space in walled Nicosia, and how does it relate to other contemporary urban movements? How is gentrification (the redevelopment of the old city in order to suit the needs of the middle and upper classes and consequently push out the populations who used to live for decades) relevant? If so, is it overlapping in both communities? What is the importance of space and landscape in old Nicosia in this context?
• While ‘Buffer Zone’ is the preferred term in English, what do the corresponding terms in Greek (Dead Zone/Νεκρή Ζώνη) and Turkish (In-Between Area/Ara Bölge) tell us? In other words, what are the conceptualizations and reconceptualizations of the Buffer Zone?
• What was the conjuncture that allowed the joint and shared articulation of common ideas between G/Cs and T/Cs? To what extend were the processes for the consolidation of these ideas parallel, connected, overlapping, or independent?
• Finally, OBZ has highlighted a barely-touched issue regarding the role and politics of the UN in Cyprus. What are the officially-sanctioned and ‘permitted’ kinds of rapprochement activity from the vantage point of the UN, and why is this the case? Why is the UN so disturbed by the presence of OBZ activists?

Ο επαγγελματισμός ό,τι τζι'αν ένει

Εφημερίδα Ελευθερία, 7 Δεκεμβρίου 1956

Royal Spyrus

Ο Σπύρος τζιαι η Μιμή μαζίν με τον Χουάν Κάρλος τζιαι την Σοφίαν της Ισπανίας μετά που μιαν μέραν ατέλειωτης διασκέδασης. Ένα χαμόγελο πάει να αθθίσει στο πρόσωπον του Σπύρου μα η μουργοσύνη δεν τ'αφήννει.

Η μότα, της μότας...

...την μότα, ω μότα. Οι μότες;

It's like Lenin said. You look for the person who will benefit, and, uh, uh, you know...

Έσιει πολλύν τζιαιρόν που μας τα πρήζουν με τους οίκους αξιολόγησης. Ξέρετε σιόρ, τζιείνοι που βοηθούν το αόρατον σιέριν της αγοράς; Τζιείνοι! Οι Moody's, οι Standard and Poor's τζιαι ο Fitch. Τωρά πως γίνεται να έσιει το οικονομικόν θέσφατον της απόλυτης γνώσης για το ποιός εν φερέγγυος μες την παγκόσμιαν (μας) οικονομίαν κάποιος που ονομάζεται κυκλοθυμικός (Moody), ο θεός τζι΄η ψυσιή τους. 

Μετά που πολλά τζιαιρόν που εβάλλαν σιέριν στες μιτσίες τζιαι ασήμαντες χώρες, ήρτεν το γυρίν των μεγάλων. Κάτι σαν τούτο που επροκάλεσεν την οικονομικήν κρίσην του 2008, όπου έλειψεν η δεξαμένη που φερέγγυους δανειζόμενους, τζιαι επήαν οι τράπεζες βουρ σε αφερέγγυους. Ου, μα έννεν τούτη η δουλειά των οίκων αξιολόγησης, δηλαδή να αποτρέπουν τέθκοια τράβαλλα; Εν άλλη ιστορία όμως τούτη... 

Τέλως πάντων, πάω λλίον πογύριν για να σας πω για έναν ωραίον αρθρούδιν στην Γκάρτνιαν, τωρά που τζιαι οι εγγλέζοι ενώσαν την καυτήν ανάσαν των οίκων αξιολόγησης. Ούτε λλίον ούτε πολλά, εξηγά μας ο παρέας πως τούτοι οι οίκοι πουλούν ουσιαστικά προστασία. Ίνταλωις σου λαλεί ο άλλος πιέρωσμου προστασίαν γιατί κάποιος άγνωστος μπορεί να σου βάλει πόμπαν αύριον; Ε, κάπως έτσι είπεν τζιαι ο κυκλοθυμικός παρέας (Moody's) του γερμανικού ασφαλιστικού γίγαντα Hannover Re. Πιέρωσμε να σε αξιολογήσω, ειδεμή...: 

"If you want to be rated, you must pay an agency between $1,500 and $2,500,000 for the privilege, depending on the size of your company. In theory, this creates a conflict of interest, because it gives the agency an incentive to give the companies the rating they want...In 1998, Moody's wrote to a German insurance giant called Hannover Re, according to research by the Washington Post's Alec Klein. Though Hannover was not a client of Moody's, the agency said that it had nevertheless decided to rate them free of charge. Ominously, the agency hoped that in the future Hannover would be interested in paying for the service itself. "We need to act," said Hannover's chairman, Wilhelm Zeller. Unfortunately, Hannover did not act soon enough. Moody's began rating Hannover's debt status, but the insurance company had already enlisted the services of S&P and AM Best (another, smaller agency). In 2003, Moody's downgraded its debt to junk status, and because of the respect paid to Moody's valuations, shareholders panicked, sold their stock, and Hannover Re lost $175m (£111m) in an afternoon. Moody's declined to comment for the Washington Post piece." (ούλλον το άρθρον ποδά)

Κάπως έτσι λοιπόν το αόρατον σιέριν της (παγκοσμιοποιημένης) αγοράς (μας) έβαλεν πόμπαν των γερμανών ασφαλιστών τζιαι εχάσασιν μες σε έναν απόγευμαν 175 εκατομμύρια δολλάρια. Αν ήταν ο Φανιέρος θα το λαλούσαμεν προστασίαν. Ο Moody's κάμνει οικονομικές αξιολογήσεις ανίδεε... 

Τζιαι τούτα έννεν τίποτε. Να μου πεις μια ασφαλιστική εταιρία εν βουττημένη ως τα μπούνια μες τα σκατά του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τα κράτη, τζιαι πιο σημαντικά οι κοινωνίες, πόθεν εις τα πόθεν να πιερώννουν ό,τι αναδόξει ενός οίκου αξιολόγησης που εν δια λόον σε κανέναν τζιαι σε τίποτε, εκτός που τα νούμερα των ισολογισμών του άμαν τα θωρεί το διοικητικόν συμβούλιον; 

Κατά τα άλλα εμείς οι πτωχοί το πνέυματι που έν είχαμεν το προνόμιον να σπουδάσουμεν οικονομικά στο Κέιμπριτζ τζιαι το Χάρβαρντ, τζιαι εν ιμπόρουμεν να καταλάβουμεν πως δουλεύκει η οικονομία, εν μας ππέφτει λόος. Γιατί το αόρατον σιέριν της αγοράς καταλάβουν το μόνον οι λλίοι τζιαι εκλεχτοί. Οι άριστοι. Που εν ιχρειάζουνται να λογοδοτούν γιατί ξέρουν καλλύτερα, γιατί οι δημοκρατικοί θεσμοί τζιαι η διαφάνεια βάλλουν εμπόδια στην ελεύθερην άγοραν. Σιγά να μεν αφήσουμεν τους πληβείους να νεκατώννουνται μες τα πόθκια μας.

 

Τα χασιμιά της ιστορίας

Πριν κάτι μήνες, έγραψα έναν ππόστ για την εθνικήν ευθυγράμμισην τζιαι τες μεθόδους επιβολής της εθνικής τάξης. 

Σε σχόλιον πας το πποστ, η Κωνσταντίνα είπεν την δικήν της οικογενειακήν ιστορίαν: 

"Η γιαγιά μου, φτωχή αγρότισσα από ένα χωριό της Μεσαορίας (τη Μουσουλίτα), αγόραζε όποτε της περίσσευε κάτι τις, κάνα τόπι ύφασμα από την Λευκωσία για να υφάνει στον αργαλειό τα ρούχα της οικογένειας, και κυρίως των πέντε της παιδιών. Μια καλή μέρα, λοιπόν, πηγαίνει και αγοράζει ύφασμα από ένα μαγαζί της Λευκωσίας που πρόσφερε ποικιλία σε προσιτή για εκείνη τιμή. Έλα όμως που το συγκεκριμένο μαγαζί, είχε ανακηρυχθεί από την ΕΟΚΑ ότι είναι σε εμπάργκο, επειδή συνέχιζε να εισάγει από το εξωτερικό κάποια από τα υφάσματά του! Και έλα που όταν επέστρεφε η γιαγιά μου από τη Λευκωσία συνάντησε ένα συγχωριανό της με διασυνδέσεις στην ΕΟΚΑ και του είπε αφελώς ότι αγόρασε ύφασμα για να φτιάξει ρούχα στα παιδιά τώρα που έρχονται γιορτές! Ανίδεη βεβαίως η γιαγιά μου για όλα αυτά, φτιάχνει τα ρούχα και τα φοράει στα παιδιά. Στο μεταξύ, είχε πέσει σήμα στην ΕΟΚΑ από το συγχωριανό ότι η κυρά-Φροσύνη «προδίδει την αντίσταση και υποβοηθάει την αγγλική οικονομία». Οπλίζονται λοιπόν καμιά δεκαριά παλικάρια και μπουκάρουν ένα καλό βράδυ στο σπίτι της γιαγιάς μου (και για να εξηγούμαστε, ήταν ένα πλίνθινο χαμόσπιτο με ένα δωμάτιο όπου κοιμόντουσαν όλοι μέσα, ο παππούς μου ήταν ένας φτωχότατος βοσκός, δεν ήταν δα και κανένας μεγαλοκτηματίας). Τα παλικάρια λοιπόν τα κάνουν λίμπα: τα σπάνε όλα και αναγκάζουν τα παιδιά, ηλικίας 10 με 17 χρονών, να βγάλουν τα ρούχα τους. Παίρνουν αυτά, αλλά και όλα τα ρούχα της οικογένειας από τα ντουλάπια, και τα καίνε στην κεντρική πλατεία για παραδειγματισμό. Ο δεκαπεντάχρονος τότε θείος μου, μάλιστα, τόλμησε να τους πει κάτι του τύπου «αφήστε τα ρούχα» και τον σαπίσανε στο ξύλο." 

Εχτές όπως ήμουν βουττημένος μες τες εφημερίδες του '58, έδωκα πάνω.

Άμαν η επικοινωνία παίρνει άλλες μορφές...

...πρέπει να έσιεις τ'αφκιά σου αννοιχτά να ακούεις. Πρίν κάτι μήνες έγραφα για τες φασαρίες τζιαι τες λεηλασίες του Λονδίνου: 

"Άμαν έναν σύστημαν καταρρέει γεννά πολλήν βίαν. Τζιαι όση ήταν η βία που έφκαλλεν τούντο σύστημαν υπόγεια, καθημερινά, τζιαι για δεκαετίες, αλλό τόση τζιαι μαζεμένη εννάν η βία της εξέγερσης - της εξέγερσης που εννά τα πάρει τζιαι να τα σηκώσει ούλλα. Τζιαι τζείνοι που εξεγείρουνται τζιαι σπάζουν τα εν ζητούν απλά μιαν εκτόνωσην (έστω τζιαι αν τούτον κάμνουν εν μέρει, νιώθωντας ότι τωρά εν το γυρίν τους), αλλά για να φωνάξουν ότι εν τόσον απελπισμένοι, τόσον αποξενωμένοι, τζιαι τόσον περιθωριοποιημένοι, που η μόνη φωνή που μπορούν να φκάλουν εν ο ήχος του γυαλιού που σπάζει τζιαι της φωθκιάς που κρούζει. Τζιαι μετά, άτε να επικοινωνήσεις. Ας όψονται τζείνοι που εφέρασιν τα πράματα τζιαμαί, τζιαι εροκανίζασιν σιγά σιγά τες φωνητικές χορδές των ενοχλητικών πληβείων". 

Έτα πάλαι ούλλα δαμαί τωρά. Άμαν όμως οι φωθκιές εν αναμμένες, τα τζιάμια σπάζουν μαζίν με τα μάρμαρα, τζιαι ο ήχος της εξέγερσης εν εκκωφαντικός, έστω τζιαι για λλίες ώρες, πρέπει να ακούεις, όι να μιλάς. Μια πολλά καλή ανάλυση ποδά: 

"ο κόσμος χθες δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να συμμετέχει σε ένα “διάλογο”, με όρους που δεν επέλεξε ο ίδιος, αλλά το σύστημα εξουσίας. Η όξυνση και η βία είναι δικές τους επιλογές, όχι του λαού. Ο τελευταίος δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, όσο τουλάχιστον η εξουσία βρίσκεται σε τόσο επικίνδυνα χέρια. Μπορεί η αριστερά, θεσμική και επαναστατική, να χαίρεται με αυτό; Σαφώς όχι. Αφού όμως η ίδια δεν έχει διαμορφώσει ακόμη τους όρους για κάτι καλύτερο, είναι σίγουρα προτιμητέα η οποιαδήποτε αντίδραση, από την απάθεια και την αδιαφορία του καναπέ." Θκιαβάστε το ούλλον δαμαί.